Ervaring van een CPLD patient

Bron: de CPLD vereniging van zon-, licht- en elektrogevoeligen
27 febr. 2014

We kregen het volgende schrijnende verhaal binnen met het verzoek het te plaatsen.

Gesprek met Judith van der Hammen


Op verzoek van Judith van der Hammen heb ik op dinsdag 18 februari 2014 een interview / gesprek met haar gehad in een restaurant in Wijhe. De doelstelling en onderliggende noodzaak voor het gesprek is dat zij wil dat haar verhaal naar buiten komt en dat zoveel mogelijk mensen op de hoogte worden gesteld van wat haar is overkomen.

Wat is er dan allemaal aan de hand en waarom vroeg ze of het zo snel mogelijk plaats kon vinden. Wat er aan de hand is wordt in het onderstaande verhaal volledig duidelijk, De noodzaak om het zo snel mogelijk te doen heeft te maken met de diagnose van haar behandelend arts, want helaas is het een feit dat zij op het moment dat u dit leest waarschijnlijk is overleden.

Het begint voor haar gevoel allemaal begin 2011 bij een grote verbouwing van een school vlak tegenover haar woning in Schiedam. Op het moment dat de verbouwing begint krijgt zij last van trillingen in haar gehele lichaam en kan ze deze (nog niet) verklaren.
Aangezien ze, vooral in het begin, niet continue klachten heeft gaat ze op onderzoek uit en kijkt naar de momenten dat de klachten er wel zijn en waar ze door veroorzaakt zouden kunnen worden. Het valt haar op dat dit het geval is als de bouwwerkzaamheden beginnen dat ze in de klachten blijft en het maar niet ophoudt.

Waar had ze eigenlijk last van zult u zich afvragen, hieronder een korte samenvatting van de bij haar opgetreden gezondheidsklachten:

• vele spierverkrampingen
• hevige oorsuizing (tinnitus)
• slaapgebrek,
• misselijkheid,
• duizeligheid,
• Zeer zwaar hoofd,
• uitputtingsverschijnselen,
• buikpijn (nieren, blaas, darmen)
• oververmoeid,
• wazig zien,
• chronisch rugklachten,
• chronische diarree,
• periode hartklachten (borstpijn),
• chronische eczeem in voeten en liezen,

• blauwe plekken

• 4 keer door mijn rug gegaan.

Uiteraard blijft ze om de pijnen te onderdrukken maar pijnstillers slikken, dit net alsof het snoepjes waren.

Omdat ze i.v.m. de hevige pijnen niet anders kan probeert ze de pijnen met pijnstillers te onderdrukken en probeert ze de ineens opkomende en geleidelijk verdwijnende klachten in verband te brengen met omstandigheden in haar omgeving. Ze denkt namelijk dat het daar verband mee moet houden, dit omdat ze tijdens dagjes weg bij haar vriendin ineens minder klachten kreeg en zelfs aan de beterende hand was. Thuis komen de klachten in alle heftigheid terug en legt ze een verband met de aan en uit schakeling van de verlichting op de bouwplaats tegenover haar huis. Als ze aan gaan voelt ze dit direct en als ze uitgaan verminderen en haar klachten langzamerhand.
Toen ze het voor haar duidelijke verband had gelegd, heeft ze bevindingen gedeeld en aangegeven bij de aannemer van de bouwplaats en later uiteraard ook bij bouwtoezicht van de gemeente Schiedam. U zult denken: “Gelukkig” ze heeft het gevonden en daarmee is het opgelost want uiteraard zal de gemeente haar verantwoordelijkheid nemen en conform de grondwet zorgdragen voor een gezond werk en leef klimaat voor haar inwoners.



Helaas het tegendeel is waar, de klachten worden niet serieus genomen en net als haar huisarts aangeeft zal het wel tussen haar oren zitten. Dat mevrouw gek is, is voor iedereen duidelijk en vanuit deze instanties is het ook de meest gunstigste een gemakkelijkste oplossing. Conform de verzekeraars en overheid is er dan mooi een code / etiket op te plakken, dat dit jammer is voor mevrouw is niet relevant want liever dit dan dat er een groot onderliggend gezondheidsprobleem. Bij bezoek van haar huisarts krijgt ze 3 GGD-mensen op haar dak, en ze zeggen dat ze een middel hebben die vooral haar tinnitus weg helpt.
Dit zou een wereldprimeur zijn, want de KNO-artsen komen niet verder dan leer maar met tinnitus leven. Het middel was een ant-depressiva, dat zelf trillingen verergerd en binnen 3 weken zeer verslavend was en zeker tinnitus zeer verergerd.

Hoe gaat het verder, in haar huis ging het telkens minder goed en ze merkte dat het zich als het ware opstapelde en dat ze meer en meer gevoelig werd voor lampen, vooral voor spaarlampen want dit zijn eigenlijke kleine TL buizen. Hoe dit exact werkt heeft ze vastgelegd en kun je lezen via onderstaande link : forum.nvvs.nl/forum/tinnitus/viewtopic.php?f=46&t=6962

Gelukkig op haar werk, ze was Unixbeheerder en leefde daar volledig in WIFI omgeving en in en met digitale impulsen, herstelde haar lichaam zich wonderbaarlijk goed. Hiermee wil ze benadrukken dat het volgens haar, niet aan deze stralingen ligt. Ze kreeg meer en meer klachten als ze thuis was en is zelfs vele keren volledig black-out gegaan, en ook is ze zomaar meerdere malen gevallen en heb heeft ze hierdoor zware nekklachten opgelopen.

Aangezien ze niet stilzat en gehoor wilde vinden en alles overal bleef melden heeft DCMR Milieudienst Rijnmond op een gegeven moment de GGZ ingeschakeld. Mr Hecke kwam langs bij haar langs en ze voelde dat hij ook echt helpen, ze kreeg weer hoop aar helaas was dit maar van korte duur. Dhr Hecke raakte door en namens haar verzeilt in een zeer hard politieke spel van de Gemeente Schiedam en de DCMR en heeft zich op een gegeven moment terug getrokken.

Ze hield het thuis niet meer uit en heeft om de invloeden thuis te ontvluchten een camper gekocht in augustus 2012. Ze hoopte door te vluchten met de camper haar baan te kunnen behouden maar dit heeft niet zo mogen zijn en haar arbeidscontract werd september 2012 niet verlengt. Het zal er allemaal ook wel niet mee te maken hebben maar haar trouwe viervoeter Rick kreeg 2 tumoren en die groeiden elk keer groter als ze thuis verbleeft in het weekend wat toen nog lukte.

Ondertussen was de gemeente Schiedam haar “geklaag” helemaal zat en stuurde met als doelstelling haar gek te verklaren, zonder gerechtelijk bevel de GGZ op haar af. Dhr R. Schutte kwam onaangekondigd langs en doordat ze geen toestemming gaf om zich op te laten opnemen of in behandeling te nemen, heeft hij echt alle andere wegen bewandeld om het alsnog gerealiseerd te krijgen. Ze voelde zich echt gevolgd en eigenlijk zelfs gestalkd. In de afgelopen periode heeft meerdere malen helaas zonder bevredigend resultaat haar medisch dossier opgevraagd.

De school bleeft met led-lampen en spaarlampen treiteren zodat ze ook in weekend helemaal niet thuis kon verblijven, Met 3 lantarens op schoolplein die ook in weekend bleven branden ('s morgens en 's avonds ) en altijd bleven ook verlichting van lokalen spontaan aan gingen en daarna niet meer uitgingen.
Een tijdje terug kreeg ze last van haar longen en dacht ze zelf aan een longontsteking, want in de winterperiode volledig vanuit een camper leven is ook als is er geen alternatief verre van optimaal.


De klachten bleven en ze ging naar een huisarts in Nunspeet, deze nam bloed af en daaruit bleek dat een directe controle in het ziekenhuis noodzakelijk was. Na controle en 1e onderzoeken bleek dat ze direct opgenomen diende te worden. In de daaropvolgende dagen werd ze uitvoerig en volledig onderzocht en helaas ook continue blootgesteld aan de voor haar ondraaglijke spaarlampen.

Uit de onderzoeken kwam naar voren dat ze aan de ziekte van Kahler lijdt en dat chemokuren onvermijdelijk zijn. Er werd haar verteld dat als ze dit niet per direct zou starten met de chemo ze nog uiterlijk twee weken te leven heeft. Ze had er op voorhand en heeft ook na het horen van het zeer negatieve vooruitzicht goed over nagedacht van wat ze nu echt wil. Ze heeft besloten om te vluchten uit de voor haar martelende omgeving en om een second opinion in Duitsland gevraagd. Weer willen ze haar ontoerekeningsvatbaar verklaren en gedwongen de chemo laten ondergaan.
In het ziekenhuis heeft ze dusdanig zeer zware pijnen in de milt opgelopen dat ze nog amper kon lopen.

Zij ziet geen uitweg meer en zegt: “Hoe kan ik een chemokuur ondergaan in een voor mij doodziekmakende omgeving”. Ik mag toch een omgeving verwachten waar ik goed kan verblijven, maar helaas de kostenbesparende energiezuinige (spaar – led – TL) lampen zijn niet te ontlopen, tevens heb je daar echt een perfecte ontvangsten op telefoon en wifi tbv internet.

Opgeven staat niet in haar woordenboek en ook tijdens ons gesprek is ze strijdvaardig en wil ze dat wat haar is overkomen anderen bespaard zal blijven. Daarnaast is ze zeer realistisch en weet heel goed dat de ziekte van Kahler die volgens onderzoeken veroorzaakt wordt door (ioniserende) straling niet te bedwingen zal zijn. Haar lichaam is op, alles doet pijn en elke dag is een regelrechte lijdensweg. Ze hoopt met haar verhaal dat anderen echt hulp zullen krijgen en dat de schadelijke effecten van Spaar- en Led lampen eindelijk wordt aangepakt.

Persoonlijk woord van Judith,
Laat je niet pakken door de overheid ook al beweren ze van wel, ze zijn er niet voor je.
Ze zullen je uiteindelijk mentaal mishandelen en plaatsen je al te graag in een hokje en behandelen je alsof je gek bent.
Al te graag geven ze je chemisch drugs, hierdoor raak je verslaafd en wordt je een zombie.

De enige aan wie je verantwoordelijk verschuldigd bent, ben je zelf.
Houd geloof in jezelf, want jij hebt uiteindelijk gelijk!

Tot slot nog een opmerking over dit ervaringsverhaal. Judith heeft duidelijk veel last van spaar- en LED lampen maar niet van WiFi, dat komt vaker voor, maar bij de meeste elektrogevoeligen begint het juist met gezondheidsproblemen met RF straling en komen er later bij sommigen (velen) de problemen met LF velden bij.



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie