Ervaringsverhaal: vervolg op eerdere noodkreten

Op 18 januari 2014 16:14 schreef K. v. L:

Geen bestaansrecht

Ik ben geen politicus, BN'er, Prinses der Nederlanden of iemand anders die van belang is in
onze maatschappij. Ik ben maar een simpele zorgverlener. Ondanks erkenning van EHS lig ik
dood te gaan. Onafgeschermd uit mijn kamer gejaagd, die afgeschermd was, door een hoog
interferentiesignaal. Niemand kan het wat schelen. De infecties worden me te veel omdat ik
door de elektromagnetische velden niet meer eten en drinken kan en mijn afweer een vrije val maakt.

Niet de moeite waard om geholpen te worden. Niet eens de moeite waard om euthanasie te
krijgen tenzij ik eerst driekwartjaar een antipsychoticum slik want een psychiater heeft me
weer ongezien en niet behept met enige kennis over EHS, of de erkenning daarvan als
lichamelijk door WHO en Raad van Europa, een antipsychoticum voorgeschreven. Ja mijn
toestand is uitzichtloos maar ik mag niet dood als ik niet eerst een WAAN laat uitsluiten. Als
ik me dat niet laat inspuiten dan mag ik geen euthanasie. Een mens kan zo lijden maar moet ik
nu geweld tegen mezelf gebruiken op een leeftijd van 40 jaar oud om uit deze hel van pijn en
misselijkheid en steeds zieker worden te komen? Deze hel van eenzaamheid? In bed of als het
erg is in bad 24 uur per dag zonder iemand te zien want Karen is niet meer te redden? Ja, dat
is ze wel alleen niemand vindt het de moeite waard. Terwijl de rest van Nederland zich druk
maakt over de premier league of het feit of de Koning wel naar de Spelen moet?

Moet ik ongezien sterven aan eigen hand en verdwijnen in een ongezien graf omdat ik een
ziekte heb die Nederland slecht uit komt? Alleen, niet meer bezocht, door ouders van ellende
in de steek gelaten de helft van de tijd.

Ik wilde leven. Ik ben nog maar 40 en heb nog zo veel plannen. Hoe kan EHS een einde aan
mijn leven maken in combinatie met infecties die weg waren toen ik nog afgeschermd zat.
Over dit soort dingen maakt de politiek of het Koningshuis zich niet druk. Ik ben slechts een
eenvoudige zorgverlener op een WAO-uitkering. Ik mag in de vergetelheid raken. Maar pijn
doet het wel.

K. v. L.

Op 5 febr. de volgende noodkreet, met enkele te persoonlijke teksten eruit gelaten

Euthanasie en EMV mail 5 febr. 2014

Beste Leendert,.

Sinds vrijdag gaat alles zeer snel bergaf. Heb een oogontsteking gekregen die de holtes van mijn gezicht is ingezakt en mijn gezicht is opgezwollen en verscheidene antibiotica slaan niet aan.
Spoedkuren antibiotica lijken niet aan te slaan. Het komt allemaal door het constant verbranden van mijn ogen op de nieuwe 3 LTE's die hier inde omgeving opduiken. Ik kan ze niet hebben. Ik vermoed dat ok de tweede mast op de kerk aan is wat het ook mogen zijn.
Het leger oefent nu dag en nacht. (radarstraling)
De luchtmacht vervuild onze aarde met ELF. Daar knappen mijn witte bloedcellen van is gebleken. Gisteren ben ik ontzettend verbrand op een gigantisch veld. Het is al een paar keer gebeurd en de oorzaak van de ooginfectie en de longen die nu snel achteruit gaan. Zondag de spoedarts met een weer nieuwe antibioticumkuur waar ik alleen zieker van wordt. De straling heeft duidelijk mijn afweer tot 0 gereduceerd.. Ook de reuma van de Lyme is niet meer te houden. Mijn moeder noemde me vanmorgen een vijfjarig kind toen ik kreunend wakker werd en smeet de pillen naar mijn hoofd. …………………... Ik ben gestopt met de antibiotica voor de gezichtsinfectie en hoop dat die me dood. Ik eet niet meer en neem ook de Buhner kruiden niet. Ik kap met dit leven. Ziek zijn is tot daar aan toe. Ouders die ……………… je het liefst uit de weg wil hebben (al begrijp ik dat ze op zijn na 3 jaar mantelzorg, ik heb onlangs mijn pgb-zaak en wmo-zaak verloren met vage argumentatie van de rechter, 3 jaar en al mijn geld verder). Mijn moeder begint bij tijd en wijlen te huilen dat ze haar ''mooie dochter niet kwijt wil raken''. Er is niets moois meer aan mij. Van binnen en van buiten niet en een kuur kan ik onafgeschermd echt niet aan. …………………………… Maar de maat is nu echt vol. Ik kan niet meer verder. Het spijt me na alles wat je voor me gedaan hebt. Mijn dank is groot. Maar ik kan niet meer. Het lijden is te groot. Het zal nog wel even duren voor ik het durf maar ik begin maar met stoppen met de behandeling voor mijn snel verspreidende gezichtsinfectie die de boel compleet heeft opgezwollen. Ik wil niet dood. Maar ik zie geen uitweg meer. Het is zo frustrerend en verdrietig. Mijn hele leven werkte is naar zelfstandigheid toe. Als 14-jarige zat ik al tot 2 uur in de nacht te werken om de universiteit te halen en later op de universiteit werkte ik nog harder. Allemaal voor een goede toekomst zonder mijn ouders. Ik heb er nooit van kunnen genieten. Als ik wist dat het leven zo kort zou zijn had ik het nooit gedaan. Dan had ik GELEEFD. Want dat wil ik nog steeds ZO GRAAG. Ga door met je goede werk als je kan. Ik heb er bewondering voor nu ik van mijn vader verneem dat je ook EHS hebt (dat wist ik niet). Je bent een licht in de branding van EHS-patiënten. ……………………………… Ik hoop dat er ooit nog een oplossing komt. Voor mij zal het te laat zijn. Mijn lichaam wil niet meer in de straling maar weg gaan is moeilijk want ik heb ook behandeling nodig al kan ik alternatief het e.e.a. bereiken. Maar niet hier. De overheid heeft mij dood gemaakt. Zo zie ik het. En dat terwijl ik 6 jaar trouw in hun dienst was als zorgverlener. Ik haat dit. Ik wil Leven. Ik kan niet meer. Ik kan alles samen niet meer aan, …………………………... Ik wil en wil niet meer. Zo moeilijk. Ik kom hier niet uit.

Met respect, Karen van Loon



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie