Ervaringsverhaal: Foltering?

EHS en euthanasie

Naar aanleiding van een verhaal van 06-12-2013 op stopumts belde een medelotgenoot mij op en vroeg of ik zijn verhaal wilde opschrijven. Hij wil anoniem blijven.

Het gaat erom : ‘Hoe EHS-ers er toe kunnen komen euthanasie aan te vragen.’ Ik noem de persoon M.

M. is altijd een stevige sportieve figuur geweest. Sinds 2001 kreeg M. last van enorme duizelingen, wist niet waar deze vandaan kwamen. Achteraf bleken zendmasten de boosdoener te zijn.

M. wilde nooit een mobiele telefoon, maar wegens het sterfproces van zijn vader schafte hij er een aan. Na vier maanden werd M. erg depressief, deed de telefoon de deur uit en de klachten verdwenen.
In 2006 werden de duizelingen weer heftig. Hij kreeg veel pijn binnen in het hoofd, ontstekingen in het lichaam en hij ging slecht lopen. M. ging regelmatig naar andere plekken waar de klachten verdwenen. Nu kan dit niet meer omdat er overal WiFi is. Het wordt voor M. steeds moeilijker om zich staande te houden. M. kan moeilijk boodschappen doen omdat hij slecht loopt en vanwege WiFi, mobiele telefoons en de zendmasten in en nabij de winkelcentra.

M. vroeg maatschappelijk werk om thuishulp, voor de boodschappen. Maar hij werd doorgestuurd naar de GGZ en daarna naar de WMO. Nadat de vierde intake plaats moest vinden knapte M. af, waarop de thuishulp de aanvraag onmiddellijk staakte. Dit gedrag van de thuishulp, doet mensen die het nog maar net aankunnen compleet in elkaar storten.
M. kan zo niet meer verder.

In zijn woning kan hij het niet meer aan. Hij heeft zo’n pijn in zijn hoofd en heeft het daarom in aluminiumfolie gewikkeld. Vluchten kan niet meer. Overal is WiFi en andere draadloze terreur tot in ziekenhuizen en herstellingsoorden toe.

Hulp wordt hem geweigerd omdat men niets van EHS weet. Dertien jaar foltering door draadloze netwerken en zendmasten, zonder erkenning en adequate hulp doet mensen in elkaar storten.

Dit alles dankzij het feit dat de politiek geen voorzorgsmaatregelen heeft genomen en geen hulpverleningsprogramma heeft opgesteld voor mogelijke slachtoffers.

M. heeft de onderzoeken met betrekking tot EHS goed bestudeerd, weet hoe de toekomst eruit ziet,

Er is geen perspectief meer. De straling neemt dagelijks toe, het is nu al niet meer uit te houden. Daarom heeft M. euthanasie aangevraagd, maar hij staat op een wachtlijst. Pas over zes maanden kan zijn verzoek bekeken worden.

Iedereen houdt zijn handen af van dit probleem. In 2017 moet alles digitaal. EHS-ers staan dan helemaal buiten de maatschappij. Ze zijn en worden als lepra patiënten verstoten.

Telecombedrijven en ziektekostenverzekeraars hebben zich naar verluid ingedekt. Ze willen geen claims.

De Gezondheidsraad ziet geen enkel gevaar, is ziende blind. Politici, ministeries, instanties zoals GGD’s, GGZ’s, woningcorporaties baseren zich op de Gezondheidsraad.

Het lijden van EHS-ers is ondraaglijk, het is foltering.
Ik hoop dat de Gezondheidsraad eens wakker wordt en deze mensen gaat helpen aan een geschikte woning, verhuiskosten e.a. zodat mensen niet gedwongen worden een eind aan hun leven te maken.
En daar deze mensen zo lang gefolterd en getraumatiseerd zijn moet dat een ‘goed verblijf’ en ‘warme hulp’ zijn.

Hoeveel mensen zullen nog het loodje moeten leggen, voordat er iets gaat gebeuren?

M. van Tongeren (lotgenoot)

Er is inmiddels een vervolg:
Berichten%20Nederland/8160/in_memoriam_gert_jan_leerink .



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie