Extreme gevoeligheid voor i.h.b. elektromagnetische velden

Op 15 jan. 2013 ontving de redactie van Stopumts onderstaand ervaringsverhhaal, met tevens een oproep voor de opstart van een stralingsvrije zone in Portugal aan het eind van het verhaal:

Er is veel gebeurd sinds ik in mei 2011 elktrohypersensitief ben geworden. Mijn functioneren is veranderd en steeds moet ik dealen met de steeds wisselende situaties, velden en apparaten.

Ik wist dat ik gevoelig was voor velden, want als ik onder de elektriciteitsbedrading door ging leek het alsof elke vezel in mijn lijf naar een kant werd getrokken, het voelde dan alsof ik opgeblazen werd. En in ruimtes met veel computerapparatuur voelde ik me naar en geleidelijk werd ook het reizen met bus en trein steeds onaangenamer. Liever nam ik de fiets. Er kwam steeds meer draadloze apparatuur waar ik last van kreeg. Maar tot het moment dat ik er ziek van werd kon ik ze vermijden, ik ging er gewoon van weg en dan stabiliseerde ik weer.

Toen ik er echt ziek van werd, heeft het me toch totaal verrast. Ik ben er niet dood aangegaan en ik zit hier nu dit stukje te schrijven, dus je zou kunnen zeggen dat ik weer min of meer functioneer. Ik heb nog een onderkomen, ik heb nu geen werk. Ik voel me uitermate gestrest door alle energievelden waar ik dagelijks in manoeuvreer.

Uiteraard zocht ik hulp, want dit was ongekend. Wat was er met me aan de hand? Dokter, eerstelijns psycholoog, rouwbegeleiding, haptotherapie, pulsmassage, familie en vrienden. Behalve ellende bracht het me in een klap terug naar waar het me om begonnen was: respect voor alle leven, de natuur, het water, de lucht, het licht, alles. Daar stond ik dus, zoek het maar uit, met een hoofd dat het niet doet en met een lijf dat tot in elke vezel gestrest is, met piep en zoem in mijn oor. Vertrouwde deuren gingen dicht, shock, pijn, verdriet, maar gelukkig gingen andere open en waren er handreikingen uit onverwachte hoek.

Waarom ik? Waarom ben ik het die het voelt, en zeggen zoveel anderen er geen last van te hebben? Het onbegrip was erg, maar nog erger was het wanneer mensen net deden alsof ze je begrepen en intussen dachten dat je niet spoorde. Gelukkig kende mijn dokter mij. Zij is ook de huisarts van mijn zus en samen zijn we naar mijn huisarts gegaan. Ik kreeg de dingen niet goed mee en kon nergens goed zijn. In de spreekkamer was een airco, de zoem ervan deed mijn hersens en lijf trillen, ik kon er niet tegen en het leek alsof ik uit elkaar viel. Ik kon me niet goed verwoorden en ik voelde me aller-beroerdst. Ik had vluchtgedrag, wilde weg, weg van elektromagnetische velden en lage zoemgeluiden en trillingen, op dezelfde manier als je de zon zou willen vermijden bij een zware zonnebrand.

Waarom ik? Tja, men zegt wel dat ik een gevoelige natuur heb. Uit bloedonderzoek bleek trouwens dat mijn B12-gehalte te hoog was (boven 1200 eenheden, moet tussen de 100 en 640 zijn). In tijden van een tekort had ik dit vitamine geslikt en ik was het als onderhoudsdosering door blijven gebruiken. De gevolgen van een te veel van B12 zijn niet bekend, maar het is wat mij betreft wel duidelijk dat het de gevoeligheid kan verhogen, aangezien een tekort van B12 het gevoel van moeheid en verdoving geeft. Ik moest van de huisarts direct stoppen met het B12 supplement en na een half jaar waren de bloedwaarden weer normaal. Ik mocht weer terug een onderhoudsdosering gebruiken omdat ik vegetarisch ben.

Voelen (of noem het intuïtief aanvoelen), blijkt nu, is essentieel voor mijn leven. Zoals een blinde op de tast zijn weg zoekt, zo baan ik me als voelend een weg door het leven. Door de kunstmatige straling raak ik gedesoriënteerd, net als de bijen, de vogels, de paarden en alle wezens met een gevoelig zenuwstelsel. Ik heb verdriet om de vogels die niet meer schetterend hun lied zingen in mijn tuin, die alleen nog snelle scheerduiken maken naar voedsel om zichzelf daarna weer snel in beschutting te brengen. En ik had te maken met een cultuurschok. Ik realiseerde me dat de zendmasten en internetmobieltjes alom deel uit maken van het openbare leven in de stad, dat ik hierdoor een outcast was en geen plek meer had om ‘bij te tanken’, want ook het buitengebied was vergeven van computergestuurde megastallen, rechthoekige grasvelden (zonder koeien en kruiden) en zendmasten die nog harder stralen omdat ze daar verder uit elkaar staan en een groter gebied moeten bestrijken.

En ik maak me zorgen om de groep van mensen die zo gevoelig is voor straling dat ze het openbare leven moeten vermijden en ‘onzichtbaar’ worden. Hoe kunnen we de wereld dan laten weten hoe het met ons gesteld is en dat EM-straling (ons) leven ontwricht. Daarbij komt dat mensen die geen last hebben, het over het algemeen niet graag willen horen/weten dat die kunstmatige straling onze lichaams- en energieprocessen verstoort, want die draadloze systemen zijn toch zo’n ‘fijne’ speeltjes en zo handig… En er zit enorm veel power en geld achter om ons te doen geloven dat we ‘echt niet meer zonder kunnen’.
De elektrificering van de maatschappij gaat samen met uitbuiting, uitputting en verwoesting van het aardse leven. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het wordt aangedreven door elektriciteit. De draadloze besturings- en communicatieapparatuur, dat vergt ook allemaal weer extra energie. Het is te verwachten dat er rare sprongen zullen worden gemaakt als de energie aan de ene kant onmisbaar wordt en aan de andere kant opraakt. En hoe gestoord ziet het er niet uit als jeugd en werkend Nederland hun mobieltje achterna lopen, alsof ze aan de navelstreng hangen, om de vijf minuten checkend of er een nieuw bericht is binnengekomen?!

Tijdens het tweede bezoek aan mijn huisarts, juli 2011, kreeg ik een tranquillizer voorgeschreven. Die heb ik 6 tot 7 weken gebruikt voor demping van mijn zintuigen. De tranquillizer gaf tijdelijk wat verlichting. Het gaf me ook de tijd om vertrouwd te raken met mijn gesteldheid. Daarna weer snel afbouwen, want het deed ook niets meer. Informatie zoeken op Internet. Dank voor de vele (gratis) informatie die ik op deze website van stopumts.nl kon vinden. Zoeken naar plekken waar ik wel kon zijn. Ook in de milieuhoek kwam ik veel onwetendheid en onbegrip tegen. Juist door deze (waar je toch veel inzicht zou mogen verwachten over de effecten van straling op de natuur) heb ik me zo alleen en teleurgesteld gevoeld. Maar ik herhaal en herhaal. En als ik ergens niet kan zijn, dan ga ik weg. Maar ik sta niet meer alleen, ook al ken ik daadwerkelijk maar enkele mensen die er ook last van hebben. Laatst trof ik iemand die er ook last van had, we hebben elkaar een flinke ´huck´ gegeven voor (h)erkenning en bemoediging.

Afgelopen jaar heb ik mijn woning door laten meten. Dat is makkelijker neergeschreven dan gedaan. Ik vergat alles weer, opschrijven, lijstjes maken, wie was er geschikt? Uiteindelijk de knoop doorgehakt. De meetwaarden in mijn huis waren te hoog en de piekwaarden kwamen overeen met de plekken in huis waar ik niet meer kon zijn. Samen met de buurtbeheerder van de woningbouwvereniging is er overleg geweest met de buren. Even was er begrip en medewerking om de zoemtoon te identificeren waar ik al twee maanden last van had. Het geluid bleek o.a. afkomstig te zijn van een aquariumpomp die tegen de muur stond te trillen. Enkele maanden voor die tijd hadden de buren ook nieuwe wifi/Internet van kpn aangeschaft. Ik had dat toen nog niet zo meegekregen, omdat ik rond die tijd veel in de woning van mijn moeder verbleef of bij haar in hospice, en ik schreef al mijn ervaringen toe aan de emotionele gebeurtenissen die daarmee te maken hadden.

Eind 2010 overleed mijn moeder. Eind maart 2011 leverde ik de sleutel van haar appartement in en toen ik buiten kwam (in de tijd van de tsunami in Japan) voelde ik dat er buiten iets veranderd was. Het voelde naar en raar aan. Thuis alles opruimen, haar spullen een plekje geven, en begonnen aan een familiedocument. Foto´s gescand en uitvergroot. Voor het eerst sinds lange tijd was ik veel thuis. Het was inspannend om alle foto´s uit te zoeken en de juiste volgorde te vinden, maar het bracht me troost en het droeg bij aan rouwverwerking. Mijn concentratievermogen werd als maar minder. Er was die zoem aan de kant van de buren die ik maar niet kon thuisbrengen, dan eens harder en dan weer zachter, maar steeds aanwezig, een geluid dat ik ook via mijn lijf en via druk in mijn oren waarnam, alsof ik constant in een luidspreker zat of alsof er constant een ijskast aansloeg. De fotovolgorde schoot steeds terug, uren en uren voor niets werk, ik wist niet meer hoe of wat, wonder boven wonder heb ik het toch voor elkaar gekregen.

In mei 2011 zou mijn familie bij elkaar komen om de fotoreportage te bekijken. Dus ik daarvoor voorbereidingen en boodschappen doen. In de winkel bij de kassa werd ik onwel. Glaasje water, even zitten, en na een poos toch maar weer naar huis. Ik heb mijn zus gebeld en zij beloofde dat ze recht vanuit haar werk naar mij toe zou komen. Ik was haar dankbaar, heb alle zaken nog klaargezet, de beamer op tafel, maar van de meeting zelf kan ik me amper iets herinneren. Ik weet nog wel van de fotoreportage en misschien heb ik gezegd van: pak zelf. Voor de rest zat ik met een interne beving alsof ik het intens koud had en met stijve kaken. Ik voelde dat er iets goed mis was.

Na deze avond, werd het mijn missie om de zoem te identificeren. De wijkbeheerder van de woningbouwvereniging ingeschakeld. De peilende blikken: was ik overspannen? Maar toen de zoem eindelijk was gevonden- die aquariumpomp -, was ik gevoelig geraakt voor alle soorten frequenties en elektronisch geluid. Ik hoorde en voelde de dakventilatoren, van lage zoemende geluiden werd ik heel naar, het leek of mijn hersens (denkvermogen) ervan uit elkaar vielen. Als de afzuigkap van de buren aan stond dan was het ventilatiegeluid extra hard en ook was het geluid op bepaalde plek midden in mijn huiskamer te horen. Dat heb ik pas allemaal geleidelijk ontdekt. De Dect/mobiele telefoon, de nieuwe wifi, de magnetron van de buren, in een woord: verschrikkelijk. Ik kon nergens meer mijn rust vinden. In mijn huis niet en buiten niet. Ook kon ik me niet meer sterken aan de natuur. Ik ontdekte dat ik vooral last had van de UMTS masten. Ik huilde spontaan als ik er bij in de buurt kwam (nog voordat ik ze gezien had, voelde ik dat ze er waren). Ik huilde en had pijn en druk in mijn borst die me aan ‘torture’ deed denken. Tijdens een fietstocht - want je wilt toch eens naar buiten en in het begin kun je het haast niet geloven - ben ik een kapelletje met dikke muren ingevlucht. Daar heb ik ontredderd gehuild, niet wetend hoe verder met mijn leven of waar ik dan nog wel kon zijn. Mijn hart sloeg regelmatig op hol. De vibratie in mijn lijf tot in mijn botten, de hoge piep in mijn oor en een zoemend geluid alsof ik stroom hoorde lopen. Wanneer ik een drukverschil en een plof in mijn oor had en raar werd in mijn hoofd, dan wist ik dat iemand in mijn directe nabijheid aan het Internetbellen was. Dit is altijd bevestigd. Ik voelde wanneer mensen een Internettelefoon bij zich droegen en ervoer dat als hard en agressief, en alsof ik gebeten werd nam ik letterlijk afstand. Heb daardoor ook een bijna voltooide cursus afgebroken omdat de mensen niet bereid waren om tijdens de les hun mobieltje uit te zetten en omdat ik daar zat met toeterende oren en oorverdovende piep in mijn oor. Mijn slapen veranderde. Ik droomde nog maar amper. Van te voren sliep ik altijd goed, maar nu vond ik nog maar amper rust en ik werd beroerd wakker, soms huilend. Steeds weer naar andere plekken zoeken om te slapen. Met behulp van de hartcoherentiemethode leerde ik de stress te verminderen.

Het is voor veel mensen moeilijk om te geloven dat ik last heb van straling, want waarom zou de overheid ons bloot willen stellen aan gevaar? Jezelf die vraag stellen werkt al bevreemdend. Nahhh, dat kan toch niet waar zijn. Ik keek vol ongeloof naar wat er zich binnen onze (zogenaamde) democratische samenleving ontrolde. Ik herkende mijn symptomen ook in dieren, vogels, paarden en katten, bij de vogels die niet meer zingen als voorheen, de skyline die er zonder (trek)vogels somber en verloren uitziet. In de buurt van zendmasten zijn geen vogels te vinden en daar staan de woningen er vaak leeg en verwaarloosd bij. Ook staan ze daar vaker te koop. Ook bomen staan daar steeds vaker met kale taken in hun kruin.

Dan is er de vraag: hoe verder? Mensen die uit de situatie een slaatje willen slaan. Eerst muren afschermen. Waarmee? Hoe? Wie? De woningbouwvereniging heeft zich stilzwijgend teruggetrokken en ik heb uiteindelijk de muren zelf behangen met isolatiefolie voor parket, weliswaar geen waterdichte methode voor het af te schermen voor wifi en dect van de buren maar wel de goedkoopste . De plastic/rubber kant waar ik nu tegenaan kijk ziet er uit als oubollig behang maar het werkt afdoende en het absorbeert ook nog wat geluid. Ik voelde me daarna beter, niet meer zo gedesoriënteerd. De symptomen zijn er nog wel, maar ik ben er nu meer mee bekend. Nog steeds kan de cel stress hoog oplopen en vooral als ik er midden in zit en geen uitweg zie dan is dat gevoel erg naar, en dat is zwak uitgedrukt.

Het is mijn ervaring dat water neutraliseert en dat ook het geluid van water en muziek de energie en de beleving doen veranderen. De hartcoherentiemethode werkt snel en een zekere adaptatie is mogelijk. De reguliere psychosociale hulpverlening kan hierin niets betekenen. Dat zei de eerstelijnspsycholoog zelf en dat zeiden ook haar collega’s die zij hierover tijdens een intervisiebijeenkomst raadpleegde.

Toen ik weer wat kon ondernemen was de volgende stap het vinden van plekken waar ik af en toe kon zijn. Alles gaat maar langzaam, maar geleidelijk aan baan ik me een weg en leer ik er mee omgaan. Doordat ik me niet meer goed kan concentreren, is mijn aanpak veranderd. Zo wissel ik nu liever mondeling informatie uit dan dat ik schrijf of lees, en ik doe liever iets direct dan dat ik plan. En dan is er de vraag: hoe verder met mijn leven?

Oproep
Vorige maand heb ik het ruimhartige aanbod gehad om in Zuid Portugal een plek voor elktrohypersensitieven op te starten. Volgens de aanbieder is daar absolute rust, geen ontvangst voor mobiele telefonie en geen elektriciteit. Het is dus ideaal om te verblijven als je last hebt van straling. Er is verder niets. De weg erheen is onverhard.
Het aanbod valt toevallig samen met mijn wens om te wonen en te werken in een retraitecentrum waar:
- respect voor de natuur en voor leven in het vaandel staat ;
- mensen kunnen vertoeven die elktrohypersensitief zijn en/of op zoek zijn naar rust en herstel in harmonie met de natuur;
- oude ambachten en nieuwe milieuvriendelijke werkvormen worden toegepast;
- ieder zijn competenties voor dit doel inzet, waarbij we van elkaar kunnen leren.
Dus hierbij wil ik een oproep plaatsen: wie ziet het zitten om met mij de mogelijkheden van deze plek te onderzoeken? We zouden er wat tenten/caravans neer kunnen zetten en er tijdens een rustige vakantie wat pionierswerk kunnen verrichten. De eigenaar -een non-profitorganisatie- is bereid om verblijf aan te bieden voor 1 euro per persoon per dag. Het huis van de eigenaar staat 10 km verderop, daar is wel elektriciteit en internet en telefoon, en van daaruit mogen we ook enige ondersteuning verwachten.
Als je belangstelling hebt, neem dan contact met mij contact op via efg123@kpnmail.nl
Verder wil ik je oproepen om initiatieven voor stralingsvrije zones bekend te maken. Laat vooral van je horen als je een idee hebt, iets weet of medestanders zoekt. Ga door en houd moed.

Naam bij de redactie bekend.



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie