Nederlandse stralingsslachtoffers wanhopig, verliezen baan, sociale contacten, spaargeld, alles.
maandag, 14 mei 2012 - Categorie: Verhalen
Regelmatig ontvangt Stopumts dramatische persoonlijke ervaringen van stralingsslachtoffers. Persoonsbescherming weerhoudt ons ervan alles te publiceren. Maar ditmaal een aanvulling op de brief van een dame uit Baarn, ontvangen 14 mei 2012:
Vandaag ben ik twee weken terug uit de witte zone en alle ellende begon opnieuw.Het verblijf was te kort....je moet er minstens een hele tijd zijn.Ik ben radeloos...maar daar waren teveel spanningen en daar kon ik als electrostressgevoelige niet tegen.
Heb bijna geen kracht meer in mijn benen...lopen blijf ik doen want anders gaat het nog slechter dan het al is.Mijn houvast is mijn teckel want anders bleef ik op mijn bed liggen en zou ik alles maar over mij heen laten komen,.
Soms heb ik een paar goede uren en voel ik me de koning te rijk.
Vandaag een interview met een krant (Baarnse Courant - red.) met een aantal mensen die allemaal elektrostress gevoelig zijn. De een is er nog beroerder aan toe dan de ander.De leeftijden variëren zeer. Er is een man bij van 71 jaar....die staat in een caravan achter in het bos., :Ligt de gehele dag in zijn pyjama op zijn bed in zijn caravan. Hij moet zich wassen in een klein kommetje met water. Er komen ook twee vrouwen...de ene heb ik toevallig ontmoet bij een behandelaar...Ook zij liep van hot naar her. Zij is door haar geld heen. Ze had een goed beroep maar werd afgekeurd...Nu heeft ze nauwelijks nog geld om van te leven. Toen ik haar een halfjaar geleden zag was ze vel over been.
Mijn muren zijn nu met koolstofverf gedaan...de ramen worden beplakt met folie maar vooral de goede. Ook wordt de bekabeling vernieuwd. Toch zijn dit allemaal maar lapmiddelen...Ik moet hier weg. Had ik maar een plek waar ik tot rust kon komen want ik huil de tranen uit mijn kop.
De kosten lopen zo op dat het een keer ophoudt...zowel letterlijk als figuurlijk.
Heb veel contacten gekregen met andere electrosmoggevoeligen en men probeert een plek te creëren in Nederland zelf.
Diverse electrosmoggevoeligen zijn failliet...Hoop dat ik zover niet kom en voordien het loodje leg.
Heb nu steeds meer ontstekingen...ogen...oren...blaas er komen er steeds meer bij. Dit kan niet goed gaan. Gebeurde er maar een wonder...
Kon ik maar tijdelijk leven en wonen in een schoon gebied. Maar ja...kost ook weer geld
Gisteren durfde iemand die chirurg was me te vertellen dat het allemaal maar verbeelding was...of althans in die trant...want kan het niet meer onthouden. Er komt zoveel over me heen. Had ik me precies een jaar geleden niet kunnen voorstellen. Steeds meer mensen zullen electrostressgevoelig worden door al die zendmasten. Dat de overheid daar nu niets aan doet.Men wil gewoon niet wakker worden...de commercie(farmacie) gaat nog steeds voor de mensen.
Wat mij betreft krijg ik een hersenbloeding zoals mijn oma en moeder en geef ik de geest.
Naam en adres bekend bij de redactie.
Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie
