Ervaringsverhaal van een boze vader.

Op 5 maart 2012 ontving Stopumts onderstaand ervaringsverhaal:

-------------------------------------------------------------------

Ervaringsverhaal van een boze vader.

Nederlands gezin op de vlucht.

Het is 2002 als we in Oisterwijk een huurhuisje betrekken met het idee om daar samen oud te worden na verschillende verhuizingen zijn we hier wel aan toe. We hadden tot nu toe landelijk gewoond maar dit ging niet meer.
Op een of andere manier konden we echter onze draai niet vinden in dat huis ook al was het ideaal vlak bij natuurgebied in een rustige woonwijk, ook onze dochter toen 9 jaar kon hier haar draai ook niet vinden.
Het zou toch ideaal moeten zijn ,maar gedurende de jaren werd mijn vrouw steeds zieker
Achteraf bleek zij o.a. de ziekte van Lyme te hebben, woonden we op een plek waar vervuild grondwater onder doorstroomde ( leerfabriek) en werden we bewust van stralingsbelasting, mijn vrouw kon dit horen (toe nu toe zijn er maar weinig plekken gevonden die stil zijn, helaas niet in Nederland).
Gedurende de daarop volgende jaren zijn we continue bezig geweest met het verbeteren van onze situatie, wat ons uiteindelijk al ons geld gekost heeft en wij als zelfstandige bankroet zijn.

We hebben zolang mogelijk uitgesteld om te verhuizen, afgeschermd, allerlei apparaten uitgeprobeerd , de buren verklaarden ons voor gek, omdat we toch probeerden als gezin bij elkaar te blijven, blokhutje in de tuin, in de winter in een tentje met long ontsteking, caravan voor de deur, op een gegeven moment woonden we op 4 plekken, omdat we op een vakantie park niet permanent mogen wonen, (raar gevoel dat je de verkeerde sleutel probeert), nou ja wonen doen we al 6 jaar niet meer, wonen impliceert dat je een warme, veilige thuisbasis hebt waar mensen na de vakantie weer naartoe gaan, dit is voor ons niet meer aan de orde en heeft o.a. als resultaat dat dochterlief twee keer is blijven zitten en nu haar best moet doen om alsnog haar papiertje te halen, wat haar moeilijk afgaat in een ”moderne leeromgeving”.
Als je een zak geld hebt kun je wel allerlei oplossingen bedenken voor je probleem, heb je dat niet dan ben je een asielzoeker op zoek naar een schone leefbare plek.

Ik snap nog steeds niet dat mensen van de telecomindustrie hier geld aan willen verdienen ze weten toch ook dat dit schadelijk is, hoe ver ben je dan van jezelf verwijderd.
Ik hoef verder niet uit te weiden over de praktisch situatie, als elektrogevoelige, het continue alert moeten zijn, waar je ook bent moet herkenbaar zijn, ook de bijpassende gezondheidsklachten lijken me duidelijk.
Als echtgenoot en ook elektrogevoelig ervaar ik de angst en onveiligheid als grootste stressor
Als man zijnde probeer je toch een veilige thuisbasis te creëren voor je gezin, misschien klinkt dit ouderwets, ik voel echter wel de behoefte om vijanden van buiten te weren, het is des te frustrerender dat je het gevecht met deze onzichtbare vijand verliest en soms meteen moet vluchten.

Dit heeft bij mij ook gezorgd voor een verharding , ik merkte laatst bij een kerstuitvoering dat ik de zachtere gevoelens niet meer binnen kan laten, dit speelt vervolgens ook weer mee in de relatie waarin je alle zeilen moet bijzetten om het praktisch te redden en zo rolt het door.
Het missen van een veilige en gestructureerde thuisbasis is als zelfstandige killing, als daarnaast het gezin volledig ontwricht dreigt te raken, je financieel moet zien te overleven.
Je dochter de vernieling in ziet gaan, en je vrouw dodelijk ziek wordt, breek je uiteindelijk wel.
Voor mijn gevoel zijn wij al jaren bezig met gewoon overleven, de zorgbalie van de gemeente is een lachertje en verder mag je het zelf uitzoeken, je zou er bijna crimineel van worden.
Het is eigenlijk net als bij kamperen, je verlegt de grenzen in dit geval met hoop op verbetering, dit kan goed gaan gedurende een tijd maar beetje bij beetje gaat het mis en tref je jezelf aan in situaties die je voor onmogelijk had gehouden.
In het begin ben je nog bezig met gezonden drankjes, leefwijze enz., die behoeften zijn er nog steeds, lijken nu alleen wat meer naar de achtergrond, als je veel meer bezig bent met waar woon ik morgen.

Een van de weinige voordelen van de hele situatie is dat ik nu eindelijk tijd heb gevonden om een ervaringsverhaal te schrijven en ik wil hier andere echtgenoten of betrokkenen uitnodigen ook hun verhaal te schrijven en hoe zij dit ervaren, misschien zelfs onze belangen bundelen
En te zorgen als boze mannen voor een nieuwe lente in telecomland.

Eric Busman
Moerstel



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie