Gynaecologe herstelt na verwijdering DECT

Gynaecologe herstelt na verwijdering DECT

Herfst 2004 begon ik tekenen van overbelasting te vertonen. Aanvallen van uitputting, diarree, bij vlagen hoge bloeddruk. Mijn omgeving concludeerde: dat is stress. Ga toch eens op de bank liggen met je benen omhoog. Ga eens op vakantie. Ik heb een gezin met vier kinderen, oefen mijn beroep uit in een groepspraktijk en heb daarnaast nog een aantal nevenfuncties. Ik geloofde daarom zelf ook in uitputting, omdat de aanvallen zich steeds vaker en intensiever voordeden.

Eind september consulteerde ik een collega-internist. Ik had sterke angstgevoelens, de indruk niet helder te kunnen denken, druk op de borst (ik dacht aan een hartinfarct) en ik was echt bang dood te zullen gaan. Mijn bloeddruk steeg naar 160/90 (normaal heb ik een veel lagere bloeddruk) en ik had last van diarree en trillende spieren. De angst ging meestal na ongeveer een half uur voorbij.

Een acuut hartinfarct werd uitgesloten. Ik werd onderzocht met elektrocardiograms, ultrasoon geluid, bloeddrukmeting. Ik had tijdens de testen geen aanvallen en we besloten niet tot een behandeling over te gaan.

De aanvallen deden zich vooral in de late avond en nacht voor. Ze namen toe en duurden langer. Mijn bloeddruk steeg steeds hoger, in rust tot 180/110. Onderzocht werd of ik misschien een tumor van de bijnier had, die stress-hormonen veroorzaakt, wat gekenmerkt wordt door bloeddrukverhogingen. Het resultaat was negatief, geen tumor. Maar twee weken later werd ik wel op de grens van instorten naar de internist gebracht.

De collega-internist werd nu toch echt bezorgd. Hij liet een MR-beeld van mijn hoofd maken, om een eventuele hersentumor uit te sluiten, ook een CT-scan van mijn buik, om nogmaals een bijniertumor uit te sluiten. De medicatie voor de bloeddruk werd verhoogd, waardoor ik weer een week of twee zonder aanvallen verder kon.

In de laatste week van oktober begonnen de aanvallen weer, heftiger dan voorheen. Ik kon niet meer slapen, door de diarree verloor ik twee kilogram in één week, de uitputting werd groter. Na drie nachten waarin ik werkelijk geen oog had dichtgedaan en na overleg met de internist ging ik naar een kliniek in Nürnberg.

Toen ik werd opgenomen was mijn bloeddruk 170/110. Langzaam daalde de bloeddruk, zonder medicatie, tot hij 's avonds normaal was. Mijn urine werd 24 uur lang verzameld, om opnieuw een probleem met de bijnieren uit te sluiten. Ik kreeg geen enkele aanval meer, mijn bloeddruk werd ongeveer 120/80. Het was een rare vertoning.

Ik mocht in het weekend naar huis. De eerste nacht thuis kwam hetzelfde beeld meteen terug en ik werd nog vertwijfelder. Na het weekend weer naar de kliniek, allerlei onderzoeken, maar geen symptomen. Er werd geen organische oorzaak voor de hypertonie gevonden, maar aangeraden om te ontspannen.

Natuurlijk begon ik aan mijzelf te twijfelen. Misschien was er toch een psychische oorzaak. Ik begon met ontspanningsoefeningen en een lichte behandeling met hormonen met in gedachten, dat het door het jaargetijde zou kunnen komen. De aanvallen kwamen niet meer voor en de bloeddruk liet zich beter regelen.

Dat ging drie weken goed. De slaapstoornissen kwamen daarna terug en werden steeds ernstiger. Ik ging naar een neurologe, die een EEG maakte en zei: ''nogal chaotisch''. Ik kreeg een antidepressivum mee en vroeg me af, of ik dat nu moest innemen. Ik ben blij dat ik het niet gedaan heb, want het had de symptomen waarschijnlijk onderdrukt en ik zou de oorzaak van mijn lijden niet hebben ontdekt.

Het werd kerstmis en we hadden een week vakantie. De laatste drie nachten voor de vakantie sliep ik helemaal niet. In de week vakantie voelde ik me iets beter. Weer thuis kwamen de slaapstoornissen direct terug. Ik werd steeds meer vertwijfeld. Ik moest de medicatie tegen de verhoogde bloeddruk steeds opvoeren, om hetzelfde effect te krijgen. Ik consulteerde een psychotherapeut, die mij aanraadde toch met therapie te beginnen. Ik moest slaaptabletten nemen om überhaupt nog te kunnen slapen.

Ik begon me af te vragen hoe ik verder kon gaan met mijn werk. Ik kon me niet voorstellen hoe ik nog zou kunnen werken, als de symptomen niet zouden afnemen. Ik was aan het eind van mijn krachten en had geen idee, wat de oorzaak van de symptomen was.

Toen zag mijn man een artikel over de straling van DECT-telefoons. We hadden in de zomer van 2003 een DECT-telefoon laten installeren. Het basisstation stond in de werkkamer, naast de slaapkamer. Ik had steeds gezegd dat ik me 'vrij' voelde in het bos en het was me ook opgevallen dat ik tijdens slapeloze nachten tenminste twee uur rust vond in de kinderkamer. Mijn man stelde voor de hoogfrequente straling te laten meten. Dat was begin februari 2005. Ik geloofde het eerlijk gezegd niet, dat er een samenhang tussen de telefoon en mijn klachten zou zijn.

Het resultaat was opzienbarend. Bij mijn bed werden hoogfrequente waarden rond 390 microwatt/m2 gemeten en laagfrequente waarden rond 520 Volt per meter. Toch bleef ik sceptisch. Ik had al zoveel geprobeerd, maar was ook bereid elke strohalm aan te grijpen. Een week nadat onze woning was voorzien van een netvrij-schakeling en nadat de telefoon naar beneden was verplaatst, hielden de aanvallen van diarree op en na een week sliep ik voor het eerst enigszins normaal, zonder telkens wakker te worden.

Het voelde alsof er een last van me afviel. Alsof ik van een zware ziekte genezen was. Ik merkte toen pas hoe slecht het met me was gegeaan. Twee weken later begon ik de medicatie voor de bloeddruk af te bouwen en ik ben eind april ermee gestopt. Langzaam werden mijn angstgevoelens minder en ik heb sindsdien alleen het gevoel wat gevoeliger zenuwen te hebben dan voorheen.

Door contacten met de Bund Naturschutz hoorde ik dat er voor deze 'ziekte' een naam bestaat, 'Mikrowellenkrankheit' of 'microwave syndrom'. Terugkijkend interpreteer ik de stoornis als een ineenstorting van vegetatieve functies door langdurige stress. Ik was een jaar lang onder invloed van de DECT-telefoon nooit tot een diepe slaap gekomen, die het lichaam werkelijk herstel biedt. Mijn omgeving had gelijk dat het van de stress kwam, alleen ... een heel andere bron van stress.

Als arts heb ik nu de behoefte, dat alle artsen bij symptomen zoals de mijne denken aan hoogfrequente straling als oorzaak van de vegetatieve problemen, nadat de organische uitgesloten zijn. Als de artsen geweten hadden van deze ziekte, zou in november reeds de gedachte daaraan boven hebben moeten komen.

Serieus onderzoek naar de invloeden van hoogfrequente straling op het menselijke organisme zouden moeten worden uitgevoerd. Dat is absoluut ook van economisch belang. In mijn geval moest meer dan 4000 euro aan rekeningen betaald worden, voor niets. Dat is een dure DECT-telefoon! Niet iedereen heeft evenveel last. Net als bij medicijnen zijn er grenswaarden, die met het 'zwakste' organisme te maken hebben. Over de effecten van langdurige blootstelling (in mijn geval meer dan een jaar) is weinig onderzocht en bekend.

Ondertussen zijn ettelijke gevallen bekend en verzameld met een vergelijkbaar verhaal. Als een medicijn zulke bijwerkingen zou vertonen, was het al lang van de markt gehaald. Helaas bestaan er nog geen grenswaarden voor de blootstellingen en geen waarschuwingen bij de aankoop van een mobiele of DECT-telefoon. Mensen die hierdoor ziek zijn en die voor de gevaren waarschuwen, worden meestal beschouwd als hypochondrisch of 'gestoord'. Maar het kan iedereen overkomen!

Dr. med. Regina Vogt-Heeren
Frauenarztin (Gynaecologe)
Hindenburgstrasse 17
90556 Cadolzburg, Duitsland
fax ++49 9103 500181



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie