Nijkerk: Door straling kan mijn lichaam niet meer tegen zonlicht.

Chronische Polymorfe Licht Dermatose

De zoektocht naar een mogelijke oorzaak

Door Freek van den Hengel.
Bron: www.cpld-vereniging-ons-licht.nl/index.php?id=60&type=1 .

Voordat bij mij de ziekte CPLD werd gediagnosticeerd ben ik door een diep dal van beproevingen gegaan.Tot nu toe weet ik niet waarom ik ziek ben geworden. Om een verklaring te vinden voor deze ziekte en de vele andere klachten die vrijwel tegelijkertijd ontstonden ben ik op onderzoek uit gegaan.

Hoe het allemaal begon

Met veel plezier ben ik ruim dertig jaar vrachtwagenchauffeur geweest. Door het hele land leverde ik melk af. Ook vervoerde ik regelmatig varkens. Dat laatste beviel niet zo goed omdat ik daarvan jeuk kreeg. Ik bleek een allergie opgebouwd te hebben voor het stof van varkens. Ik ben daarna overgestapt op het vervoeren van andere producten waar ik geen last had. Op een enkele aanval van griep na ben ik vrijwel nooit ziek geweest. Dat veranderde drastisch in het jaar 1999.

In dat zelfde jaar verbrandde de huid van mijn hoofd en handen bij een matig zonnetje. Dat was eind 1999.Het zag er rood en opgezwollen uit. Aangezien de klachten aanhielden heb ik de huisarts geconsulteerd. Van hem kreeg ik een verlichtende zalf die niet hielp. De huisarts verwees mij door naar een dermatoloog in Nijkerk. Deze stond voor een raadsel en stuurde mij door naar een dermatoloog in Amersfoort. De uitslagen van bloedonderzoek en allergietesten waren negatief. Opnieuw werd ik doorverwezen. Nu naar een dermatoloog in Utrecht. Weer waren de allergietesten en bloedonderzoeken negatief.

Inmiddels december 2000 breidde het klachtenpatroon zich fors uit. Buiten een rode opgezwollen huid kreeg ik last van gewrichtsklachten, extreme vermoeidheid, nog meer jeuk en problemen met mijn ogen. Ook werd een darmziekte colitis ulcerosa toegevoegd aan het scala aan klachten. Ik kreeg het stempel CVS, het chronische vermoeidheidssyndroom.


Diagnose en behandeling

De dermatoloog in Utrecht stuurde mij door naar de lichtafdeling van de dermatologie in het UMC. Daar werd door een lichtfysicus een allergie geconstateerd voor UV-B straling, een overgevoeligheid voor zonlicht. Daarbij bleek ik nog allergisch te zijn voor UV-A straling, een overgevoeligheid voor zonlicht achter glas en voor kunstlicht. Mijn huid was inmiddels verbrand tot blaarvorming toe. Ik kreeg het advies om niet meer naar buiten te gaan van

?s morgens negen uur tot ?s middags vier uur en ik kreeg lichttherapie voorgeschreven. Ik raakte in de ziektewet. Ik ben anderhalf jaar niet naar buiten geweest binnen de voorgeschreven tijd.

Eind 2001 reisde ik drie keer in de week naar Utrecht voor 12 sekonden lichttherapie per behandeling om de huid ?dikker? te maken. Tot op de billen bloot draaide ik mij staande regelmatig rond voor een Philips HB 406 gezichtsbruiner. Omdat mij de belasting van het heen en weer rijden te zwaar werd en het kostenplaatje navenant heb ik zelf een apparaat aangeschaft voor thuisbehandeling. Na veel heen en weer gepraat kreeg ik het apparaat vergoed via het ziekenfonds. De tijd werd opgevoerd tot maximaal acht minuten.

Ik bemerkte dat mijn handen ook rood werden na het opbrengen van twee banen behang en bij het auto poetsen. Dat deed ik onder TL licht. Van mijn baas kreeg ik veel medewerking om aan het werk te blijven. Ook nu nog. Als ik bij hem in de loods ging werken met zaagmachine of slijptol onder TL verlichting dan verergerden mijn klachten.Binnen een paar uur werd ik vuurrood, extreem moe en kreeg ik gewrichtsklachten en oogklachten.

Verder heb ik nog een alternatieve allergietest gedaan. Daarbij werd geconstateerd dat ik slecht noten en koemelk verdroeg. Voor de zekerheid heb ik deze uit de voeding weggelaten.

Midden 2003 kon ik weer beperkt naar buiten. De vermoeidheid, gewrichtsklachten en aanvallen van jeuk met name in de liezen die bleven. Ik had het idee dat ik deze klachten kreeg na een kortdurende autorit. Om wat meer bevestiging te krijgen van dit vermoeden heb ik de kwaal geprovoceerd. Ik ging meer autorijden. Steevast werd ik na iedere autorit gefêteerd op gewrichtsklachten jeuk en vermoeidheid. De feiten logen er niet om. Ik wist alleen de oorzaak niet te achterhalen. Ik stond voor een raadsel en de onderste steen zou boven komen. Ik wilde heel gewoon weer rijden op de vrachtwagen en deelnemen aan het arbeidsproces. Enerzijds was nu een deel van mijn klachten opgelost. Ik kon weer even naar buiten. Anderzijds kwamen daar andere klachten voor in de plaats. Als een kettingreactie op een nog onbekende bron.


Elektronika in de stress, een interferentieprobleem

Veertien jaar geleden in 1991 kocht ik een hoekwoning in een rustige buurt in een kleine woonwijk met aan de overkant een appartementen gebouw voor hoofdzakelijk oudere bewoners. Ik woon daar met veel plezier.

Tussen 1999 en 2002 ontstonden er problemen met elektronische apparatuur in en rondom mijn huis. De elektrische garagedeur kreeg kuren en ging vanzelf open op ongewenste tijden. Midden in de nacht en tijdens afwezigheid. Een directe uitnodiging voor inbrekers om eens een kijkje te komen nemen. De DECT telefoon moest bij herhaling gereset worden en de CV ketel sloeg op hol. In 2002 duidde de gealarmeerde CV monteur deze storing als een interferentieprobleem. Een invloed van buitenaf mogelijk veroorzaakt door straling. Er was niet veel inbeeldingsvermogen nodig om te achterhalen waar deze straling mogelijk vandaan kwam. In 1999 is er een zendmast geplaatst op het appartementengebouw aan de overkant van de straat op vijftig meter afstand van mijn woning. Enkele maanden daarna kreeg ik huidklachten met eind 2000 de diagnose CPLD. Elektronica op tilt van straling buitenshuis. Zou mijn slechte conditie daar mogelijk ook door beinvloed kunnen zijn? Zou het denkbaar zijn dat de elektrische velden buitenshuis en binnenshuis verantwoordelijk waren voor mijn overgevoeligheid voor zonlicht, daglicht en kunstlicht. In combinatie met mijn beroep als vrachtwagenchauffeur?

Midden zomer 2003 zocht ik het internet af en zo kwam ik in contact met Hugo Schooneveld via de website: www.elektroallergie.org.

Ik heb met hem onmiddellijk een afspraak gemaakt om mijn huis door te meten op belastende elektrische velden. De feiten logen er niet om.

De opruiming van elektrische apparatuur en de ontdekking van nieuwe elektromagnetische velden

Gewaarschuwd door de alarmerende bevindingen van het stralingsonderzoek ben ik direct begonnen aan een eerste sanering binnenshuis. Ik heb de DECT telefoon opgeruimd en ook de buren zijn zo vriendelijk geweest om op mijn verzoek hun DECT telefoon te verwijderen. Daarvoor in de plaats heb ik ze een analoge telefoon gegeven1.

Ik kijk minder TV en gebruik de computer nog maar zelden. De stekker is uit het elektrische bed getrokken en ook de radiowekker onderging hetzelfde lot. Van de nachtlampjes heb ik de stroom uitgeschakeld. Slijptol en zaagmachine gebruik ik niet meer. Ik beperk autoritten tot het minimum. De GSM mast blijft hinderlijk 24 uur per dag straling uitzenden door mijn huis. Daar kan ik niets tegen doen. Nadat ik zelf wat meetapparatuur heb aangeschaft kom ik steeds weer tot nieuwe ontdekkingen. Autobanden bijvoorbeeld geven veel EM velden af in de auto. Daarvoor heb ik een apparaat (demagnetisatie apparatuur) aangeschaft en hiermee kan ik tijdelijk deze velden met 90% verminderen. De stroomkabels onder de stoep voor mijn huis en de leidingen naar mijn huis geven enorme EM velden af. Deze velden zijn tot op vele meters afstand in huis te meten.

Naar mijn mening ben ik bijzonder gevoelig voor deze EM velden. Daarbij opgeteld nog de UVA en UVB straling van de zon in de zomer. Dat doet bij mij de emmer overlopen. Of dit mogelijk voor meerdere mensen met CPLD geldt, dat kan en wil ik niet beoordelen. De bewijzen zijn daarvoor nog lang niet geleverd. Er staan nog vele vragen open. Ik vind het echter mijn plicht u mijn ervaringen niet te onthouden.

De bevestiging

Om de proef op de som te nemen en eens te bezien of mijn klachten afnamen in een stralingsvrije omgeving heb ik begin januari 2004 mijn intrek genomen in een caravan. Deze staat bij een boer op het platteland in the middle of nowhere. Ik at hetzelfde als thuis. Mijn vrouw kwam mij iedere dag de hoofdmaaltijd brengen. Na drie tot vier dagen was ik zo goed als klachtenvrij en kon ik de hele wereld weer aan. Ik wist genoeg. Na een week retraite keerde ik huiswaarts. Eenmaal thuis kreeg ik de hele batterij aan klachten binnen vierentwintig uur weer terug.

Naar is gebleken ben ik overgevoelig voor elektromagnetische velden. In de TV uitzending op 8 mei j.l. van Knevel op zaterdag is ruim aandacht besteed aan de invloed van elektromagnetische straling en GSM zendmasten op de gezondheid van de mens. Samen met Hugo Schooneveld van de werkgroep Elektrische Overgevoeligheid heb ik aan dit programma meegewerkt en veel response gehad op de uitzending.

In een van de reacties gaf het nationaal antenne bureau op 11 mei jl. schriftelijke te kennen dat ?elektromagnetische velden al meer dan een eeuw bekend zijn?. Niet alleen in de nabijheid van een antenne maar ook o.a. door het gebruik van een mobieltje en blootstelling aan de straling van de zon. Tevens bij radio ?en televisieontvangst of bij het passeren van een anti-diefstalpoortje.Alle velden worden hier over één kam geschoren.

Als het Antennebureau deze hoog en laagfrequente velden vergelijkt met de straling van de zon en wij daar als CPLD patiënten al genoeg problemen mee hebben; zou al deze elektrische apparatuur waaraan wij iedere dag worden blootgesteld geen invloed kunnen hebben op ons lichaam? Of zoek ik nu in de verkeerde hoek?



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie