Tegengeluid! Een cri de coeur van een stralingsslachtoffer.

Stopumts ontving op 21 sept. 2011 onderstaande bijdrage van een stralingsslachtoffer. De teneur van het stuk sluit naadloos aan bij de rede van Prof. Adlkofer gehouden voor stralingsslachtoffers in het bos van Saou: ''De huidige situatie waarbij de telecomindustrie geniet van de hoge winsten terwijl de last neerkomt op de schouders van een betreurenswaardige minderheid is totaal onacceptabel''.

--------------------------------------------------------------

Tegengeluid!

Ik word ziek van het steeds meer draadloos worden van onze maatschappij (WIFI, dect, gsm, umts enz.) en blijk daarmee ook steeds minder te kunnen tegen bijv. spaarlampen enz. Naast de malaise ervaar ik ook iets anders en dat baart me zorgen. Het treft me in het hart van mijn omgang met mensen en onze maatschappij.

Ik ben mensen dankbaar die in ons huis hun mobiele telefoon uitzetten; ik ben dankbaar dat buren rekening met me houden door DECT telefoons te accepteren die slechts pulsen als ze bellen; Wifi niet aan te laten staan enz. Toch gebeurt de laatste jaren helaas ook iets anders.

Eerder kon ik in een bos op een terras nog wel eens een kop koffie drinken ver weg van masten enz. Dat gaat niet meer: in een omgeving waar het ooit ‘’veilig’’ was, blijken mensen zélf in toenemende mate te ‘’stralen’’. Mensen dus! Door mobiele telefoons die ze bij zich dragen en waarvan bijv. de Blue Tooth niet is uitgeschakeld of waarbij een verbinding met internet aan staat.

Waar kan ik, met deze aandoening, nog zijn? Want ook de wandelpaden in de natuur zijn in toenemende mate met een mobieltje uit te stippelen en dus lopen er mensen rond met hun stralende aanwezigheid (en met hoeveel trots wordt deze ‘’verworvenheid’’ door de betreffende instanties gemeld!)
Ondertussen lijkt bijna niemand te beseffen (en we worden er in Nederland ook niet over voorgelicht!) dat voor al het gemak dat we verwerven via onze draadloze technologie er door iemand anders (ik bedoel mezelf en met mij meer mensen) een hoge prijs wordt betaald: fysieke malaise en in ernstige gevallen: de bijna onmenselijke prijs van totaal sociaal isolement.

Ik zelf merk helaas dat mijn relatie met de ‘’ander’’ verandert. Hij/zij wordt (waar dan ook) iemand die ik uit de weg wil gaan; waar ik niet meer bij kan/wil zijn; die ik moet vermijden. Dus ook in díe gebieden waar het eerder niet nodig was!

Kan iemand zeggen wat hiervan voor mij en voor al die anderen die het treft, de uiteindelijke gevolgen zullen zijn?

Naam en adres bekend bij de redactie van Stopumts



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie