Ingenieur: Baan verloren en ziek door WiFi. (upd).

Updated 5 juli 2011 met bijgevoegd PDF document.

Op 3 juli 2011 ontving Stopumts onderstaand ervaringsverhaal:

Baan verloren en ziek door WiFi
Hoe men Electro-Hyper-Sensitive (EHS) kan worden

Mijn geschiedenis begint in november 2006. Ik wist van de ziekmakende invloed van hoogfrequente e.m. straling door een schoonzuster en een zwager (niet met elkaar verwant) die al een langere lijdensweg achter zich hadden. Maar ik wist nog niet dat het ook mij zou treffen.

Ik had twintig jaar in Zwitserland gewerkt in de meet- en regeltechniek: hoofdzakelijk programmeren van technische regel-software (ik heb Theoretische Elektrotechniek gestudeerd aan de T.U. Eindhoven). Het dagelijks werk aan computer en beeldscherm heeft mij stralingstechnisch gezien niet al te veel belast. Dat veranderde toen in november 2006 op mijn afdeling (een firma in Zwitserland) een WiFi-access-point (afstand ca. 20m) geïnstalleerd werd. Kort na het inschakelen had ik sterke neurologische reacties: hartkloppingen, storingen in de bloedsomloop en prikkelingen in armen en benen. Ik was volkomen verrast! De reacties werden na verloop van tijd minder sterk, maar het prikkelen in de armen op de werkplek bleef. Er moest haast wel verband bestaan tussen de WiFi zender en mijn klachten.

Naast de werkdruk kwam nu dus ook nog een sluipend toenemende stralingsstress. De hoogfrequente electrosmogbelasting in de firma bestond tot dat moment uit enige wat verder weg geplaatste WiFi-zenders en een DECT-netwerk, dat de z.g. ''Ascom-Piepers'' had vervangen. Zelf werkte ik overigens nog met een (''ouderwetse'') telefoon aan een draadje. De spoorwegen plaatsten intussen een Rail-GSM zender op 50m voor de firma (de industrie en de politiek willen overal in Europa de seinen vervangen door GSM-zenders). Deze zender merkte ik eveneens. Er was voor mij een belastingsgrens overschreden. Het ging met mijn gezondheid bergafwaarts. Ik werd steeds gevoeliger en de klachten namen toe (oogproblemen, ontstekingen op verschillende plaatsen in het lichaam, enz.). Ik begon te zoeken op het internet en zag dat in heel Europa mensen met soortgelijke klachten kampen. Werknemers in mijn firma zeiden desgevraagd geen last te hebben. Wel hadden sommigen problemen bij het op het lichaam dragen van GSM-telefoon of DECT-telefoon.

De bedrijfsleiding was op de hoogte van mijn problemen. Niettemin besloot zij in de zomer van 2007 in de hele firma een integraal WiFi netwerk voor logistiek, voorraadbeheer, productie, intra- en internet, enz. in te voeren. Er kwam een communicatiefirma uitmeten waar de access-points moesten komen. Eén WiFi punt zou op 5m van mijn werkplek geplaatst worden (momenteel zijn er in het bedrijf met ca. 200 werknemers 37 access-points geplaatst). Ik was er lichamelijk al slecht aan toe, vreesde nog erger, en zag geen andere uitweg dan mijn baan op te zeggen en vroegtijdig met pensioen te gaan. De laatste weken met ziekteverlof. Het standpunt van mijn werkgever was, kort samengevat: ''Jammer, maar dat is uw probleem''. Ik had nog geluk dat ik me een vroegtijdige uittreding kon veroorloven. Anderen kunnen dat vaak niet en belanden in de WAO of zijn lichamelijk en financieel geruïneerd en raken sociaal geisoleerd. Pech voor de groeiende groep electro-overgevoeligen (Electro-Hypersensitive, EHS). Zij hebben geen rechten. Zij zijn in dit onmenselijke, ziek makende systeem van mobiele communicatie niet gewenst en mogen verdwijnen.

Maar het is niet ''alleen maar hun probleem''. De voortdurend toenemende microgolfbestraling heeft een fysiologische uitwerking op alle planten, dieren en mensen. Ook al is de uitwerking verschillend. Ook al hebben de meeste mensen (nog) geen directe klachten.

Men zou verwachten dat met mijn vroegtijdige pensionering de problemen opgelost zouden zijn. Dat bleek niet het geval! In mijn eigen woning kreeg ik dezelfde klachten als op het werk. Bovendien nog slaapstoornissen. Ik zocht contact met mijn bovenbuurman. Het bleek dat hij intussen, zoals velen, een WiFi-Router geïnstalleerd had, aangesloten op de telefoonlijn. Deze oplossing wordt in de telecomwinkels als zeer praktisch aangeprezen. Natuurlijk zonder te wijzen op eventuele gezondheidsklachten voor de buren, ofschoon dit probleem allang bekend is en door de verkopers bij navraag ook toegegeven wordt.

De buurman werkte mee en was bereid de router uit te schakelen wanneer hij, of zijn kinderen deze niet voor een internetverbinding gebruikten, en vooral 's nachts! Dit werkte echter meer slecht dan recht. Zijn kinderen vergaten af en toe uit te schakelen (met een moderne laptop is het ingeschakeld zijn eenvoudig vast te stellen). Of hij ging een week met vakantie en vergat uit te schakelen. Op deze manier had ik echter wel de gelegenheid het oorzakelijke verband tussen het ingeschakeld zijn van zijn WiFi-Router en mijn klachten eenduidig vast te stellen.

Na een paar maanden sukkelen, moest ik mijn buurman vragen of het mogelijk was dat ik zijn WiFi-netwerk zou kunnen verkabelen. Ook daartoe was hij bereid! Hij wilde het wel liever door een elektricien (4 aansluitpunten) laten doen. Ook was hij er blijkbaar nog niet helemaal van overtuigd dat zijn WiFi-Router de klachten veroorzaakte en wilde hij mij onnodige kosten besparen: ''Als dat niet de oorzaak is, dan kunnen we de kosten niet meer ongedaan maken''. Ik zei hem dat er voor mij geen enkele twijfel was.

Nadat het netwerk van mijn buurman was verkabeld, waren zoals verwacht de meeste van mijn klachten verdwenen. Slapen ging weer zonder problemen. Er bleef echter nog een onduidelijke hoofdpijn. Ik had intussen de ervaring opgedaan dat dit nogal eens door een DECT-basisstation veroorzaakt wordt. Meting (zonder meetinstrumenten gaat het niet) bracht aan het licht dat bij mijn buurman nog een DECT-telefoon basisstation sterk straalde. Nadat ik hem een telefoon met de z.g. ''Eco-Mode-Plus'' (waarvan het basisstation alleen straalt tijdens het telefoneren) geschonken heb, is ook deze hoofdpijn verdwenen en zijn de ergste stralingsbronnen bij mijn woonplek nu uitgeschakeld. En het heeft nog een jaar geduurd voor ik mij (met ondersteuning van medicijnen) had hersteld van de overgevoeligheid voor microgolfstraling.

Voor het overige geldt, plaatsen met veel stralingsbelasting (GSM/UMTS, WiFi en DECT) zoveel mogelijk te mijden. En heel wat openbare plaatsen (treinen, scholen, winkels), woonwijken en werkplekken in Zwitserland en Nederland zijn intussen belast. Waar komen in Zwitserland toch al die slapeloosheid, ''burn-outs'', ''Ritalinkinderen'' en psychisch zieke jonge volwassenen vandaan? Alleen door de overvloed aan informatie? Door het toegenomen werktempo? (Zie daartoe o.a. Prof. Dominique Belpomme: Electromagnetic Field Intolerance Syndrome (EMFIS))

Twee belangrijke ervaringen die ik heb gemaakt zijn:
1. Hoogfrequente straling van GSM/UMTS-zendmasten, WiFi en DECT apparatuur veroorzaakt bij mij, boven een bepaalde grens, neurologische stoornissen (slapeloosheid, prikkelingen in de armen, hartkloppingen, evenwichtsproblemen, hoofdpijn, oogproblemen) en bij langere blootstelling ziekte
2. De toegelaten stralingswaarden voor al deze apparatuur zijn veel te hoog

Deze neurologische stoornissen zijn eigenlijk allang bekend. En duizenden mensen hebben dezelfde oorzaken vastgesteld. Daar zijn geen dure studies voor nodig. En er verschijnen boeken over, vol met lijdensverhalen van betroffenen. Allemaal na te lezen op het internet. Alleen, van de WHO, de autoriteiten en de telecomindustrie mogen de neurologische stoornissen en bij langere blootstelling ziekte om begrijpelijke redenen niet veroorzaakt zijn door hoogfrequente e.m. straling (GSM/UMTS, DECT, WiFi). En daarom is het oorzakelijk verband met deze hoogfrequente e.m. straling, wat ik (samen met duizenden anderen) bij mij zelf steeds opnieuw heb vastgesteld, nog steeds niet ''wetenschappelijk'' bewezen.

P.N.

Volledige naam en adres bekend bij de redactie van Stopumts.

Zie ook het bijgevoegde (Engelstalige) PDF document!

Bekijk het PDF bestand


Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie