Zeven jaar leven met overgevoeligheid voor elektromagnetische velden.
vrijdag, 27 mei 2011 - Categorie: Verhalen
Op 26 mei 2011 ontving Stopumts het onderstaande ervaringsverhaal van een 39 jarige vrouw die zeven jaar geleden overgevoelig is geworden voor elektromagnetische velden. Opvallend zijn de overeenkomsten met het ervaringsverhaal van de 45 jarige Frank Berner uit Duitsland in de FAZ van 24 mei 2011; beide berichten zijn onafhankelijk van elkaar geschreven in verschillende landen en berichten precies hetzelfde!
Wie moeten we nu geloven? De slachtoffers of de autoriteiten die zeggen dat er niets aan de hand is? Oordeelt u zelf:
Zeven jaren leven met EHS.
Hoe vat je een leven van zeven jaar EHS samen in een kort en bondig verhaal? Het is zoveel dat ik er een boek over zou kunnen schrijven. Maar dat is te veel bladzijden voor deze site. Hoe hou ik het kort?
Hoe vertel ik bijvoorbeeld kort en bondig over:
mijn ontdekking van EHS , het onderkennen van -, het steeds zoeken naar een geschikte woonplek, 7 jaar lang leven als een halve nomade, 7 jaar lang steeds weer leefruimte en gezondheid moeten inleveren.
De moeilijke zoektocht naar eerlijke informatie, begrip en steun, lotgenoten. Het gevoel hebben dat de je enige bent. Hoe kan ik dat ingewikkelde proces met veel pijnlijke confrontaties en ontkenningen kort samenvatten?
Dat ik mijn appartement midden in de grote stad moest verruilen voor een huis aan de rand van de stad, die vervolgens ook al niet goed blijkt , omdat je midden in een straal van een antenne blijkt te wonen, het gevolg van dat prachtige uitzicht dat je hebt omdat je zo mooi tegen een heuvel aan woont. Hoe die antenne zo mooi verstopt zat achter een paar hoge park bomen; dat mooie uitzicht.
Hoe je zuinig opgebouwde huurjaren in een klap kwijt bent en dus opgescheept zit met een huis waar je voorlopig wel moet, maar niet kunt wonen. Je mooie huisje, waarin je niet kunt slapen en amper kunt zijn zonder hoofdpijn, duizeligheid, misselijkheid en uitvalsverschijnselen. Het gevoel hebben buiten jezelf te staan. Dat je je ingepakt voelt in een soort spanningsveld, geen beweging, geen gevoel nog mens te zijn.
Je droomhuis waarin de meest acceptabele verblijfsplaats je schuurtje blijkt te zijn. Winter of geen winter.
Hoe het huis van je ouders , buiten de stad, een toevluchtsoord wordt om bij te kunnen slapen en later een permanent verblijfsoord wordt en dat het, nog later, ook daar zoeken wordt naar een geschikte plek voor een fatsoenlijke nachtrust? Bijna 40 en weer bij je ouders in de kost. De spanningen die dat geeft. EHS heb je nooit alleen.
Hoe leg je uit dat die ontzettend nare pieptoon in je oren die je in de beginjaren van je EHS tot waanzin bracht, door alle stress en slapeloosheid die het tot gevolg had inmiddels een van de lichtste klachten is geworden? Dat het veel erger werd, totdat je het punt bereikte dat je niet meer verder wilde, maar je toch moest?
Dat je nooit weet hoe lang je betere tijden aanhouden en het moeilijk het is om te achterhalen wat de trigger is geweest bij een slechtere periode. Dat die periodes steeds sneller op elkaar volgen, bij steeds meer triggers.
Altijd die onzekerheid en geen arts die je erbij helpen kan.
Dat iedere (dure) afschermingsmaatregel die je genomen hebt een maand later al weer achterhaald is. Dankzij een nieuwe decttelefoon bij de buren of een nieuwe antenne aan de achterzijde van je huis. Hoe een ambtenaar van de gemeente zijn schouders ophaalt bij het aanhoren van je relaas. Het was zijn handtekening...
Dat je je meer en meer opgejaagd voelt in eigen land, opgejaagd wild op zoek naar een schone verblijfsplaats. Met altijd de angst in het achterhoofd dat Big Telecom die plek ook ontdekken gaat.
Dat het reizen in 7 jaar tijd zo veranderd is; ooit zo gemakkelijk was: fiets, bus trein of auto. En dat nu alle middelen nadelen met zich meebrengen: op de fiets pak je meer straling mee, met de auto of brommer pak je elektromagnetische velden en de trein en bus zijn veranderd in een soort 'smartphones in blik' met WIFI als bijgerecht.
Dat je dus moet gaan kiezen tussen thuisblijven of ziek worden van de reis naar een schoon toevluchtsoord, om daar weer te herstellen.
Dat je kansen op een normale carrière op de arbeidsmarkt tot een minimum gedaald zijn. Dat bijscholen moeilijk wordt als ieder schoolgebouw Wifi heeft. Hoe lastig het is om voor jezelf te beginnen als je geen echte eigen woonplek hebt. Dat uitkeringsinstanties je verhaal niet geloven? Dat je moet sappelen om je financiën op peil te houden, EHS is een dure hobby, afschermingsmaatregelen kosten veel geld.
Hoe leg je uit dat je sociaal leven steeds meer afkalft, je geïsoleerd raakt? Dat je steeds gekkere maatregelen moet nemen om vrienden te kunnen zien. Dat het doen van de dagelijkse boodschappen al een marteling kan zijn, laat staan bezoekjes aan de kapper, fysiotherapeut of arts. Overal is dect of Wifi.
Dat thuis meestal je enige veilige haven is, zolang je afscherming nog werkt. Zolang er in je omgeving niets veranderd. Dat je soms het gevoel bekruipt dat de enige maatregel die je straks nog nemen kunt een ondergronds leven is.
Dat je vaak moet dealen met de hoon, en het onbegrip van en uitsluiting door mensen die je dierbaar waren? Of overheidsinstanties, je arts? Dat men niet je niet geloofd omdat de overheid de (on)waarheid over jouw situatie claimt te hebben?
Dat je wel gedwongen wordt om eigenwijs te zijn en goed naar je eigen lichaam te luisteren. Dat je hierdoor vreselijk sterk in je schoenen moet staan, terwijl je lichaam ziek is.
Hoe leg ik kort uit dat leven met EHS inhoudt dat je behalve je eigen arts, ook een wetenschapper moet zijn. Dat het voor de buitenwereld meestal niet voldoende is dat je je ziek voelt: je moet het wetenschappelijk kunnen onderbouwen, in begrijpelijke taal, Anders bestaat je ziekte niet. Hoe wordt je zo'n wetenschapper als je met exacte vakken nooit verder dan 3 havo bent gekomen, met een gemiddeld een 6-min?
Zeven jaar is EHS nu in mijn leven.
In zeven jaar kan veel gebeuren. Men zegt dat in zeven jaar iedere cel in je lichaam zich vernieuwd. Je transformeert als het ware.
Het zal wel, die transformatie heeft me misschien wel wat gebracht, maar zeker geen goede gezondheid.
Zeven jaar is niet kort samen te vatten, ik vroeg hierbij om hulp, en wie weet heeft iemand een goede tip. Alvast bedankt daarvoor.
Maar liever nog hoop ik op: een goede, constructieve oplossing waardoor iedereen met EHS weer een normaal leven kan leiden in dit land.
(Naam en adres bekend bij de redactie van Stopumts).
Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie