Faisal Khawaja uit Groot-Brittannië

Faisal Khawaja is een 26-jarige kunstenaar. Hij woont in Gloucestershire, Groot-Brittannië, met zijn vrouw Laura. Hij is 'elektrogevoelig' sinds vier jaar. ''Mijn eerste symptomen kwamen in 2002. Ik had een normaal stadsleven in Londen en werkte als fotograaf. Voor mijn werk maakte ik veel gebruik van de mobiele telefoon en elke keer kreeg ik een onaangenaam brandend gevoel in mijn oor. Het werd langzaamaan meer intens totdat ik een scherpe pijn voelde, door mijn hersenen heen. Ik raakte mijn coördinatie kwijt en voelde me zeer onwel. Ik probeerde het gebruik van de mobiele telefoon te verminderen en belde thuis met de draadloze telefoon, maar ik kreeg dezelfde symptomen. Ik kocht een telefoon met snoer en mijn symptomen werden enige tijd minder, totdat ik last begon te krijgen van huishoudelijke apparaten. Na enkele uren achter de computer hoorde ik een hoge jankende toon in mijn oren en ik voelde me opgejaagd en uitgeput. Mijn korte termijn geheugen werd slecht en ik kreeg rode vlekken, het leek alsof ik verbrand was door de zon, over mijn hele gezicht. Het kwam erg snel, maar verdween ook weer als ik de computer uitzette. Langer dan een half uur televisie kijken bezorgde me hoofdpijn. Ik probeerde een grotere afstand tot de televisie, maar dat leek de symptomen niet te verminderen. Mijn leven werd ingeperkt, omdat ik altijd onaangename symptomen kreeg als ik een elektrisch apparaat aanzette of telefoneerde. Op 100 meter afstand was een gebouw van British Telecom (BT) met een verzameling van tien zendmasten op het dak. Ik vroeg me af of die mijn reacties opriepen. Mijn vrouw Laura werd zeer ongerust over mij. We bespraken een en ander en besloten dat de enige oplossing was, het appartement te verlaten en een tijdje op het platteland te gaan wonen bij mijn moeder, om te kijken of het mij beter zou vergaan. Ik was zeer bezorgd en verward, omdat ik niet begreep wat er gebeurde. Ik heb nooit eerder een allergie gehad en beschouwde mijzelf als een fitte en gezonde man. Allerlei vreselijke gedachten kwamen in mij op. Zou ik een hersentumor hebben? Ik ging naar mijn huisarts, hij deed enkele onderzoeken en vertelde mij dat er niets aan de hand was. Ik had de indruk dat hij mij niet geloofde of niet serieus nam, want zijn enige advies was het innemen van Paracetamol. Hoewel mijn symptomen verminderden bij mijn moeder, reageerde ik nog steeds sterk op de televisie, telefoon, computer en het inbraakalarm. Ik vroeg mij af hoe ik mezelf het beste kon beschermen tegen hoogfrequente straling en elektrische apparaten.''

Tips van Faisal:
1. een meter om de belasting in je omgeving te meten
2. geen apparaten zoals draadloze telefoon, magnetron en inbraakalarm meer gebruiken
3. afschermen tegen hoogfrequente straling van zendmasten
4. op internet informatie inwinnen
5. zorg dat de bedrading in je woning goed is geaard
6. 's nachts groepen van de elektrische installatie uitzetten
7. stel je op de hoogte van de dichtstbijzijnde zendmasten
8. lobbyen bij de politiek om het bewustzijn van de problematiek te vergroten
9. een allergie-test doen om andere allergieën uit te sluiten
10. wees geen slaaf van technologie

''In mijn wanhoop heb ik een soort kippenhok gebouwd in de tuin, bijna twee bij anderhalve meter, gemaakt van dubbel draadgaas, waar de hoogfrequente straling niet kan binnendringen. De buren zullen het wel bizar gevonden hebben, maar voor mij was het eindelijk een veilige plek, waar ik enkele uren kon werken. Laura en ik zijn practisch ingestelde mensen, die niet gauw in paniek raken, we concentreerden ons op hoe het beter met mij kon gaan. Ik maakte een afspraak bij de Breakspear Allergie Kliniek in Hertfordshire, waar een specialist het relaas van mijn symptomen aanhoorde en een aantal tests deed. Zij diagnosticeerde onmiddellijk acute elektrogevoeligheid, waarvoor helaas geen genezing bestaat. De enige manier om de symptomen te verminderen is de woonomgeving radikaal te veranderen en te zorgen voor een minimale blootstelling aan elektriciteit. Daarom besloot ik, begin 2003, ander werk te gaan doen. Hoewel ik er goed mee verdiende, kon ik niet doorgaan als fotograaf, omdat ik allergisch was voor de meeste apparaten in de studio. Het enige andere wat ik ook goed kon was schilderen, dus werd ik een zelfstandig kunstenaar. Tegen het eind van 2003 was duidelijk dat ik veel minder symptomen had op het platteland dan in Londen. Laura en ik begonnen te zoeken naar een eigen woning. Het duurde drie maanden om een plek te vinden waar ik mogelijk gezond kon blijven. We liepen overal binnen en ik ging vijftien minuten zitten en keek wat er gebeurde. Negen van de tien keer begonnen mijn oren te kloppen of ik kreeg hoofdpijn omdat er zendmasten of een mobiele telefoon in de buurt waren. Tenslotte vonden we een huis in een klein dorp in Gloucestershire waar de dichtstbijzijnde mast drie kilometer ver weg was. Nu werk ik in een atelier aan huis en verkoop schilderijen aan plaatselijke galerieën en restaurants. Ik heb geen mobiele telefoon meer en bel alleen maar kort met de gewone telefoon. Ik kijk alleen televisie als ik iets echt wil zien en zit niet langer dan een uur aan de computer. 's Nachts trek ik alle stekkers uit de wand. De dichtstbijzijnde stad is Oxford, maar het is een probleem om daarheen te gaan, omdat de meeste mensen een mobiele telefoon bij zich hebben, winkels hebben fluorescerend licht en cafés en restaurants alle mogelijk elektrische uitrusting. De supermarkt bezoeken is ook niet eenvoudig meer. Laura en ik kopen in plaats daarvan biologische producten van boerderijen. Reizen met het openbaar vervoer is een risico. De meeste treinen hebben een mobielvrije wagon, maar ik kan de elektriciteit van de bovenleiding voelen. Ik rijd een zeer eenvoudige auto met slechts enkele elektronische schakelaars. Een vakantie hebben is ook ingewikkeld. Ik heb gereisd met een vliegtuig. Toen we in de lucht waren, voelde ik me goed, maar het wachten op het vliegveld was een nachtmerrie, omdat er veel radar en scanners in de terminals zijn. Toen we bij de vertrekhal kwamen voelde ik me ziek. Mijn oorgeluiden kwamen terug en ik verloor de coördinatie. Opstijgen was een opluchting. Onze ontspanning hebben we thuis. Een bezoek brengen aan vrienden kan een probleem zijn, omdat hun woning vol met gadgets kan zitten. Jonge mensen hebben veel mobiele telefoons, computers, televisies, DVD's en CD-spelers. Het kan voor mij een ramp zijn, omdat zelfs een inbraakalarm een reactie kan oproepen. Ik heb geleerd dat als je een allergie hebt, je ontdekt wie je echte vrienden zijn. Sommige mensen hebben veel begrip en doen alles om het je comfortabel te maken. Anderen geloven niet dat elektrogevoeligheid bestaat en denken dat het verbeelding is. Laura en ik hebben verschillende goede vrienden, maar de diagnose is een klap geweest voor ons sociale leven. Gelukkig hebben we nieuwe mensen ontmoet die zich meer bewust zijn van het milieu. Elektrogevoeligheid is in Groot-Brittannië nog steeds niet erkend. Je moet leren leven met de skepsis om je heen. Laura en ik hebben grote aanpassingen in ons leven moeten aanbrengen, opdat ik nog een doenlijk leven kon leiden. Zij kent mij beter dan ieder ander en nam mijn probleem serieus vanaf het begin, omdat ik niet een persoon ben die zich opwindt over niets. Zij is nu de broodwinner, maar dat vindt ze niet erg. Ik heb geen idee waarom ik plotseling elektrogevoelig werd. Mijn levensstijl was hetzelfde als van de meeste van mijn vrienden. Het enige antwoord is dat ik gewoon het lot getrokken heb. Maar ik heb niet veel om over te klagen, zolang ik mijn omgeving onder controle heb is mijn gezondheid goed. Ik mis mijn werk als fotograaf wel erg. Het maakt me boos dat ik die carrière vaarwel heb moeten zeggen, na zoveel jaren opleiding. In het begin vroeg ik me steeds af: 'Waarom ik?', maar na verloop van tijd begon ik de positieve dingen te waarderen en ik voel me meer op mijn plek dan voorheen. Ik ben geen slaaf meer van de technologie en hoewel ik langzamer leef, geef ik daar de voorkeur aan.''

Meer informatie? Tel. 00 43 1322 619 898 of kijk op www.allergyuk.org

www.mast-victims.org/index.php?content=journal&action=view&type=journal&id=30 .



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie