Politie officier ernstig ziek door straling draadloze systemen, elektrosmog.

Leest u onderstaand het ervaringsverhaal van een hoge politiemedewerker
die door de straling van draadloze systemen in korte tijd aftakelt van een
gezonde, sportieve, hardwerkende man met een verantwoordelijke en zeer
afwisselende baan tot een lichamelijk wrak en kluizenaar op een camping,
overgevoelig voor alle vormen van electrosmog en licht.
Opmerkelijk de totale onwetendheid en het onbegrip van artsen en
specialisten:

In november 2008 kreeg ik last met slapen. Ik sliep slecht in en niet goed
door. Ik bleef eigenlijk in een soort van alertheid waardoor de slaap niet
intrad. Ik ging bij mijzelf na of ik last had van problemen of zorgen, maar
kwam er al snel achter dat dit het geval niet was. Ook ontstond er een rode
vlek op mijn wang die niet meer weg ging.

In februari 2009 ging ik hiermee naar de huisarts. Voor de huiduitslag kreeg ik
een zalfje en voor het slaapprobleem slaappillen. Ik moest terughoudend met
de slaappillen om gaan en er zo nu en dan een innemen als ik eens een goede
nacht wilde hebben. In de grote vakantie in Frankrijk sliep ik goed. Ik kon dit
jaar wel veel slechter tegen de zon. Dit was opmerkelijk, want andere jaren kon
ik hier juist heel goed tegen. De slaapproblemen kwamen direct na de vakantie
terug en in augustus 2009 ging ik opnieuw met dezelfde klachten naar de
huisarts.

De klachten waren verergerd en ik was soms duizelig. 's Nachts had ik
tintelingen in mijn hoofd en ik bleef alert waardoor ik niet sliep.
Bloedonderzoek en onderzoek naar suikerziekte wezen uit dat er
ogenschijnlijk niets mis was met mij. Tot november sukkelde het zo door,
terwijl de klachten en de vermoeidheid verergerden. Eind november 2009
verwees de huisarts mij door naar de neuroloog. Ik vertelde hem over het
slaapprobleem en dat ik vaak een raar gevoel had in het hoofd,
tintelingetjes net onder het haar, en dat ik soms enigszins duizelig was.

De neuroloog gaf aan dat ik misschien maar beter naar een dermatoloog kon
gaan. Hij herkende in ieder geval niet de oorzaak van de problemen waar ik
zelf later achter ben gekomen. Hij liet mij wel een slaaptest doen om te
zien of ik wel op tijd melatonine aanmaakte. Dit betrof een speekseltest.
Uit onderzoek bleek dat ik te laat en te weinig melatonine aanmaakte om goed
te kunnen slapen. Ik kreeg melatonine tabletten.

Vlak voor de kerstdagen ging ik met mijn vrouw boodschappen doen bij de
supermarkt. In deze winkel werd ik raar in het hoofd. Ik kon mij niet meer
concentreren en reageerde niet goed op de dingen die mijn vrouw mij vroeg.
Buiten deze winkel ging het wel weer beter.

Op 1 januari 2010 werkte ik in de avonddienst binnen het bureau. Ik voelde
mij ziek en ik had het gevoel dat ik helemaal opgloeide. Toch voelde het
anders aan dan koorts. Ik merkte dat ik last kreeg met de spaarlampen, die
overal hingen. Met moeite heb ik deze dienst volbracht.
Op mijn eigen werkplek merkte ik dat het ook niet goed ging met de
spaarlampen. Dit waren Osram TL-spaarlampen. Later bleek mij dat dit
dezelfde lampen waren als in de supermarkt.
Ik probeerde andere lampen te regelen voor mijn werkplek.

Via de huisarts kwam ik bij de dermatoloog. Ik vertelde hem over de
tintelingen net onder mijn haar en liet hem de rode vlek op mijn rechter
wang zien.
Ook vertelde ik hem dat dit mogelijk kwam door spaarlampen. Op internet had
ik hierover gelezen. Volgens de dermatoloog kon dit niet. Ik moest een 3-tal
uitgebreide allergietesten ondergaan en dan zou er wel uitkomen waar ik
allergisch voor was. Ik vroeg nog of ik misschien getest kon worden op een
allergie tegen spaarlampen, maar dit kon niet.
Ik onderging de 3 testen en daaruit bleek dat ik nergens allergisch voor
was. De dermatoloog wist de oorzaak niet en ik kreeg een zalfje dat mij niet
hielp.

Op het werk kreeg ik last van mijn ogen en ik merkte dat ik niet meer tegen
normaal daglicht kon. Ik ging een donkere zonnebril dragen en kwam in
januari 2010 ziek thuis te zitten.

Hierna werd ik erg ziek. Zo schommelde mijn lichaamstemperatuur sterk over
de hele dag. Dan was het weer 36,1, anderhalf uur later 38,0 graden. Hierna
liep het dan weer snel terug. Het snel teruglopen van mijn
lichaamstemperatuur was erg naar. Ook had ik pijn in mijn armen benen. Het
nare gevoel in mijn hoofd nam toe en ik sliep 's nachts niet zonder
slaappillen. Ik voelde mij in bed heel naar. Ik had last van spanning op het
lichaam en een soort van spasme op mijn spieren.

Voor mijn lichtgevoeligheid kwam ik bij de oogarts. Hij deed een uitgebreid
onderzoek en constateerde dat ik zeer goede ogen had. Met beide ogen zag ik
160%. Ik had wel last van geïrriteerd oogslijmvlies en daardoor had ik last
met licht en verlichting. De oogdruppels die hij mij gaf, gaven verbetering.

Ik merkte dat ik last had van mijn totale weerstand. Ik kon nergens meer
tegen en als ik van buiten was geweest, zagen mijn handen blauw van de kou.
Dit was gewoon eng om te zien en ik heb er een foto van gemaakt om te laten
zien aan de dokter.

Via de huisarts kwam ik bij een internist/endocrinoloog. Hij schonk serieuze
aandacht aan mijn klachten en onderzocht mij.
Uit bloedonderzoek bleek dat ik wel voldoend vitamines had. Alle was op
peil, maar mijn witte bloedlichaampjes, daar had ik er te weinig van. De
leukocyten werden opnieuw onderzocht. Twee weken later was er herstel te
zien in de bloedwaarden en hiermee was eigenlijk het onderzoek afgerond. Ik
was nog steeds ziek, maar de bloedwaarden waren kennelijk weer op peil.

Omdat ik niet beter werd, bleef ik ziek thuis. Ik had wel gemerkt dat als de
televisie aanging, ik hiervan erg veel last kreeg. Ook als ik op grote
afstand van de tv ergens anders in huis was. Ook de computer kon ik niet
langer verdragen.
Dit beperkte mij enorm in het opsporen van wat ik nu mankeerde.

Mijn vrouw deed nu het zoekwerk op de computer en meldde mijn klachten bij
het meldpunt gezondheid en milieu.
Via het meldpunt ontving ik een reactie waar ik wel wat mee kon. Er was nog
niet bekend dat mensen last hadden van spaarlampen, maar mogelijk wel van
andere stralingsbronnen.

Ik woonde op korte afstand van een grote zendmast (C2000, UMTS) en werkte
zelf beroepsmatig met het C2000 systeem.
Omdat ik thuis heel veel klachten kreeg en hield, hebben wij met ons gezin 3
weken in een vakantiehuisje doorgebracht in Harfsen. Het ging hiervoor heel
slecht met mij en mijn korte kortetermijngeheugen functioneerde slecht. Soms
leek ik wel dement. In het begin in het vakantiehuisje dacht ik soms dat ik
het niet zou redden. Buiten de toenemende hoofdpijnklachten en de spanning
op mijn lichaam had ik klachten met mij nek. Ik kon alleen nog maar op een
speciaal kussen liggen en dan precies op één manier. Anders werd het gevoel
ondragelijk in mijn hoofd en leek de bloedtoevoer naar mijn hoofd te
blokkeren. Ik was totaal afhankelijk van de zorg van mijn familie.

Bij de bedrijfsarts gaf ik aan dat ik graag een onderzoek had op mijn
werkplek en bij mij thuis.
Via de stichting EHS (Elektro Hypersensitiviteit) kwam ik aan het bedrijf
Electrosense dat bij mij thuis en op mijn werk een onderzoek naar straling
verrichtte.
Bij mij thuis was er de normale straling die in oude woningen wordt gemeten.
Niet alle stopcontacten in de woning waren geaard en dan geven elektrische
apparaten meer straling af. Ook de zendmast in de omgeving van mijn woning
werd gemeten.
Op mijn werkplek bleek mijn bureau onder 208 V/m2 te staan. De rubberen
doppen onder het bureau lieten de stroom die via de kabels van de computer
liep niet weg lopen. Ook de TL-spaarlampen van Osram gaven veel straling en
vuile stroom. Zowel bij mij thuis als ook op mijn werk werden echter de
Nederlandse normen die gelden voor de verschillende straling, niet
overschreden.

Mijn gezondheid ging, toen ik terugkwam uit het vakantiehuisje, erg snel
achteruit. Thuis probeerde ik te slapen in verschillende slaapkamers en in
de badkamer, maar dit lukte niet meer. Ik kreeg een hele nare prikkeling
over het hele lichaam en het was alsof mijn lichaam en hoofd in brand stond.
Ik probeerde te wonen in twee verschillende woningen bij familie.
Ook hier ging het niet meer.

Op advies ging ik in een caravan op een natuurcamping staan in Harfsen. Ik
maakte er geen gebruik van de stroomvoorziening en ik stond zo veel mogelijk
in de schaduw. De dichtstbijzijnde zendmast was op enkele kilometers afstand.
Ik vond het vreselijk dat ik, om aan de straling te ontkomen, gedwongen werd
om op een camping te moeten gaan leven en dan juist op het moment dat ik
mij erg ziek voelde.

Ik had gemerkt dat ik steeds slechter tegen de zon kon. Ik had een bepaalde
nare spanning op het lichaam die niet meer weg ging en de hoofdpijn werd
steeds erger. Mijn korte kortetermijngeheugen was heel slecht en ik had
constant iemand bij me, omdat ik heel duizelig was. Na ongeveer twee weken
op de camping doorgebracht te hebben, werd het niet erger en werd ik stabiel
zou je kunnen zeggen. De ongecontroleerde beweging in mijn lichaam, die
vaak heel goed zichtbaar waren, werden langzaam minder.

Hoewel ik veel bezoek kreeg, was het isolement op de camping heel
vervelend. Zo kon ik niet naar de diploma-uitreiking van mijn dochter, het
afscheid van de lagere school van mijn zoontje en het feest dat mijn ouders
gaven, omdat ze beiden 75 jaar waren geworden.

Ik heb 5 weken op de camping doorgebracht. Gedurende die tijd hebben mijn
vrouw en ik besloten om ons huis te verkopen en om een nieuwe woning te
kopen en die zo aan te passen, dat ik er samen met mijn gezin in kon wonen.
De nieuwe woning werd speciaal gekeurd of hij geschikt was.

Op 30 juni 2010 trok ik in ons nieuwe huis. Ik trok er in op de dag dat we
de sleutel kregen. Het was een kaal huis, maar ik kon hier wel verblijven.
Vooraf vond ik dit heel spannend, want als het niet zou gaan, wat moest ik
dan?

We kregen aanpassingen in het huis d.m.v. speciale koolstofverf uit
Duitsland en netvijschakelaars. Alle verbindingen gaan nu via kabeltjes.
Niets is nu nog draadloos. Langzaam merk ik dat ik begin op te knappen.
Zonder medicatie begin ik weer te slapen. Dit doet mij goed. Ik bouw heel
langzaam aan weer wat weerstand op.

De eerste weken bleef ik in de woning. Het was erg warm en zonnig buiten.
Temperaturen van boven de 30 graden. Andere jaren was ik altijd blij met dit
weer, maar dit jaar kan ik niet tegen de zon en moet ik veel binnen blijven.
's Avonds liet ik in het bos in de buurt de hond uit. Ik was niet meer
duizelig.

Na enkele weken binnen te zijn geweest, ging ik 's avonds met mijn dochter
wat verder wandelen. We gingen naar mijn ouders. Ongeveer 2,5 km lopen. Dit
ging best goed en het gaf me hoop dat ik in de toekomst toch weer ergens
heen kon. De weken die volgden zijn we heel voorzichtig weer wat buiten de
deur geweest. Soms even naar een bouwmarkt of op bezoek bij iemand.
Telkens kleine stapjes om te zien hoe het ging. Ik probeerde geen terugval te
krijgen, maar soms ontkwam ik hier niet aan.

Toen ik de televisie en computer weer had aangesloten, bleek dat de
beschermende kabels en speciale contactdozen mij in staat stelden dat ik
hier weer voor korte tijd gebruik van kon maken.
Ik was nu ook weer in staat om op internet te zoeken naar mogelijkheden om
mij te genezen. Ik las het verhaal van een Franse vrouw die
elektrogevoelig was geworden. Ik keek of er voor mij ook dingen in stonden
waar ik iets mee kon. Ook las ik de ervaring van Mevr. Kienhorst.
De klachten die zij omschreven kwamen sterk overeen met mijn klachten.

Uit meerdere verhalen die ik gelezen heb en uit mijn eigen ondervinding ben
ik er van overtuigd dat ik door straling ben verzwakt. De straling heeft
mijn weerstand gebroken. 's Nachts bleef ik alert door de prikkeling in mijn
hoofd. Hierdoor kon ik niet meer slapen, waardoor ik 's nachts niet
herstelde en werd mijn weerstand juist afgebroken. Ik raakte gevoelig voor
zaken die ik eerder niet voelde.

Toen mijn weerstand verslapte, raakte ik gevoelig voor het felle licht op mijn
werk en als ik in het donker in mijn auto reed, kon ik slecht tegen de verlichting
van de tegemoetkomende auto's. Mijn oogslijmvlies raakte geïrriteerd. Ook kon
ik niet meer tegen de kou als ik buiten was. Ik kreeg blauwe handen. Van het
een kwam het ander. Allemaal door de verzwakte weerstand. Zo ging ik de
spaarlampen voelen en later ook de oudere TL-buizen, de tv en het
computerscherm. Spaarlampen geven veel meer straling af dan gewone
gloeilampen. (Heel jammer dat de gloeilamp verboden wordt en zeker omdat
we nog niet goed weten wat de spaarlamp met onze gezondheid gaat doen.)
Later kon ik nergens meer zijn en moest ik mijn eigen huis ontvluchten om op
een camping te herstellen.

Dit alles heeft een enorme impact op mij en mijn gezin gehad. Van een
gezonde, hardwerkende man die een verantwoordelijke en zeer afwisselende
baan had, werd ik een soort van kluizenaar op een camping. Ver weg van alles
en iedereen.
Buiten de lichamelijke gezondheidsklachten is het emotionele aspect van
overgevoeligheid voor straling enorm!
Met hulp van een natuurarts uit Zutphen probeer ik weer voldoende aan te
sterken om weer te kunnen functioneren.

Naam en adres bekend bij de redactie van Stopumts.


Naschrift StopUMTS: deze politieofficier kreeg met medewerking van zijn chef een afgeschermde kamer en is privé verhuisd. Sinds vele jaren werkt hij full time en hoeft zich al jaren minder in acht te nemen. Hij werkt nu ook in een minder afgeschermde kamer, maar wel met voldoend lage stralings- en veldniveaus.



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie