Vrouw uit Gronsveld wordt elektro-overgevoelig na invoering draadloos systeem op haar werk.

Stopumts ontving onderstaand ervaringsverhaal. 25 aug. 2010

Juli 2009 ging de instelling waar ik werkte over op een nieuw draadloos systeem. Iedereen een laptop en mobieltje. Voor de administratie, waar ik sinds 1994 werkte, werden er thin clients aangeschaft.

Op vrijdag had ik altijd baliedienst. Schuin boven deze werkplek was een kastje komen te hangen, dat dienst deed als verzend- en ontvangstsysteem. De eerste vrijdag nadat wij over waren gegaan op het nieuwe netwerk en ik baliedienst draaide, kreeg ik last van mijn hoofd, pijn in mijn hoofd, stijfheid in de nek en schouders en pijn in de polsen. Zelfs de dag erna waren de klachten niet helemaal weg.

De week erna weer baliedienst op vrijdag. De klachten kwamen sneller en waren erger. Ik had er het hele weekend nog last van. Op maandag heb ik dit aangegeven bij mijn manager en officieel toestemming gevraagd niet meer de baliedienst vanaf deze plek te hoeven draaien. Ik dacht het zo te ontlopen. Dit leek twee weken goed te gaan, toen begon ik last te krijgen van een soort van evenwichtsstoornis, het leek alsof er iets in mijn hoofd wegviel, ondertussen sliep ik bijna niet meer, had last van mijn darmen, pijn in mijn borsten, kreeg rare bruine vlekken, ik kon me niet meer concentreren, was vergeetachtig, mijn ogen gingen snel achteruit, mijn huid was helemaal gebarsten, leek wel cracelé.

Toen daar in de vijfde week van het nieuwe netwerk misselijkheid bijkwam, als ik ongeveer 10 minuten weg was van het werk, en ontzettende pijn die trok van oor naar kaak, heb ik me ziek gemeld en ben naar de huisarts gegaan. Gelukkig vond ik een luisterend oor bij mijn huisarts. Ik vertelde hem dat ik een vreemd verhaal had. Het was een opluchting dat hij het helemaal geen raar verhaal vond, integendeel hij hoorde deze verhalen steeds vaker.

Hij noteerde al mijn klachten, nam de bloeddruk op die veel te hoog bleek te zijn en zei dat ik rust moest nemen en dat hij me over een week terug wilde zien. Gaandeweg die week merkte ik dat ik van steeds meer dingen last ging krijgen. Ik voelde nu thuis de dect telefoon en de transformator van de laptop trok me helemaal leeg. Beter voelde ik me niet worden in die week, integendeel, ik was overgevoelig geworden.

Dus terug naar de huisarts. Werken ging niet, dat was duidelijk. Wat nu? De huisarts zou navraag doen bij de RUL (Rijks Universiteit Limburg), en ik zou over 2 weken terug komen.

Thuis hadden we inmiddels de dect telefoon en het draadloos opgeruimd. Toch had ik nog steeds last. Op een gegeven moment heeft mijn man gebeld met iemand die straling kon meten en een afspraak gemaakt om thuis te komen meten, zodat ik zou zien dat er niets meer was en ik dus ook niets meer kon voelen. Groot was onze verbazing dat er wel degelijk nog behoorlijke waardes gemeten werden, dit kwam van de dect telefoon en het draadloos van de buren. Het gaat namelijk gewoon door muren, ramen, lichamen en alles heen.

Het hele huis werd nagemeten. Hierop werden enkele maatregelen genomen, zoals het bed naar de andere kant, aangezien we net boven de dect telefoon van de buren lagen. Op die plek kwam een zilverdeken, aangezien deze de straling tegenhoudt. De huisarts had inmiddels navraag gedaan en wist te vertellen dat de RUL met een onderzoek naar deze materie bezig was geweest, maar dit heeft moeten stop zetten, omdat er geen geld meer voor was.

Van UMTS krijg ik een “dikke” keel, ik weet nu dat dit de schildklier is die hierop reageert en elektrisch verstelbare bedden en relaxstoeltjes met transformators trekken me helemaal leeg. Telefoontje of sms-jes van mobieltjes voel ik in mijn hoofd binnenkomen, zelfs voordat het belgeluid gaat.

Lange tijd ben ik een zombie geweest. Ook kon ik niets onthouden. Mijn korte termijn geheugen was weg. Mijn baan was ik bijna kwijt, want ja het is een nog niet erkende ziekte. Een half jaar ben ik bijna nergens meer geweest. Op het dieptepunt voelde ik de gepulste straling vrijwel meteen, het voelde aan alsof ik bekogeld werd door hele kleine scheermesjes. Er is in die tijd ook bloed geprikt op van alles, hier kwam niets uit.

Inmiddels gaat het weer beter, ik werk gelukkig weer, weliswaar op een andere locatie. Daar is - speciaal voor mij – in een bijgebouw waar ook gemeten is, het draadloos weer losgekoppeld en werken alle pc’s weer gepatcht. Mijn sociaal leven en dat van mijn man staat op een laag pitje. Trein, vliegtuig, theater, bioscoop, dat kan niet meer. Bij mensen op bezoek gaan is eveneens lastig. Sommige hebben er begrip voor en zetten alles uit. Als het te veel is, krijg ik hartritmestoornissen en ben zo weer weg. Digitaal televisie kijken, gaat niet meer.

Internetten gaat weer, maar alles via het ouderwetse “lijntje”. Telefoneren gaat weer op de ouderwetse manier. In de stad is het wat meer opletten en sommige plekken moet ik echt mijden. Lopen en fietsen gaat goed, als ik iets merk kan ik snel verder, ik blijf er niet in zitten. Wandelen in het bos voelt alsof er even niets met mij aan de hand is. Juni 2010 ben ik met mijn man op vakantie gegaan in eigen land – met de auto – in een vrijstaande huisje, zonder toeters en bellen in Zeeland. Heerlijk langs het strand, hier voelde het goed. Ik had energie!

Terug thuis voel ik me snel leeggezogen. Ik wijt het aan het extreme warme weer. Het gaat echter niet over. Op het werk moet ik vaker even naar buiten, omdat het niet goed voelt, mijn ogen gaan achteruit en de druk in mijn hoofd en de vergeetachtigheid zijn er weer. Mijn klachten komen weer terug. Op zekere nacht is het weer helemaal mis. De druk op mijn hoofd, de ontzettende pijn in mijn hoofd is er weer, de pijn in mijn oren, ze lijken wel in brand te staan, en de misselijkheid. Ik ben weer terug bij af.

Voor mij is het van meet af aan duidelijk dat dit weer met straling te maken heeft. Maar waar en hoe? Weer contact opgenomen met de stralingsdeskundige en een afspraak gemaakt om te meten. Thuis is alles rustig, dat wist ik eigenlijk ook wel, maar toch. Vervolgens naar het werk. Daar bleek de boosdoener al snel gevonden. Alle thin clients – behalve de mijne – stonden weer ingeschakeld op draadloos en als zodanig te werken. Waarschijnlijk omdat er enkele weken eerder een nieuw programma geïnstalleerd was zodat het draadloos (aan de overkant) beter zou werken. Ik zat dus weer midden in de wifi. Alleen van mijn pc was indertijd de antenne verwijderd.

Toen de antennes van de andere pc’s verwijderd waren, zodat ze voortaan het signaal niet meer kunnen opvangen, kon ik het verschil meteen voelen. Ik had wel even tijd nodig om weer alles tot rust te laten komen, vooral in mijn hoofd, maar gelukkig ging dit deze keer veel sneller als vorig jaar.

Hoe het verder moet, weet ik niet. Ik leef nu, maar maak me wel zorgen over de toekomst. De deken van straling die over ons uitgerold wordt, wordt steeds dikker en zwaarder. Collega’s zeggen er geen last van te hebben, maar zij zijn wel chronisch moe en hebben vaker hoofdpijn. Als ze lange tijd mobiel gebeld hebben, hebben ze een warm oor. Ik ben maar opgehouden te vertellen dat dit wel eens door straling kon komen. Ook ik dacht dat ik in Nederland goed beschermd werd. In Zweden is de aandoening EHS al erkend en daar zou ik officieel aangemerkt zijn als iemand met een handicap. Tot die tijd noem ik mezelf iemand met een beperking!

Bertie Maessen
Gronsveld



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie