Lijdensweg van patiënte verergerd door GSM- en UMTS-antennes

Neuroloog: ''lage dosis hoogfrequente straling beïnvloedt MS''

Lijdensweg van patiënte verergerd door GSM- en UMTS-antennes

''Ik denk, op basis van de beschikbare experimenten, dat hoogfrequente straling geen thermisch effect hoeft te hebben om van invloed te zijn op Multiple Slerose. Volgens mij kan straling met een lagere sterkte de 'blood brain barrier' al aantasten.''

Dat zei neuroloog Clive Hawkins, hoogleraar aan de Universiteit van Keele, in een televisie-vraaggesprek met BBC Midlands Today. Hij wordt geciteerd door Nancy Watts uit Groot-Brittannië. Zij kreeg in 1985 de diagnose MS, maar had niet veel last van de ziekte. Zij had een functie als senior manager bij een multinationale organisatie, maakte lange dagen en reisde over de hele wereld. In 1996 keerde ze terug naar de Midlands, na zes jaar werken in het buitenland. Zij kon goed lopen (meer dan een mijl) en werkte als zelfstandig adviseur in de informatie-technologie. Maar na haar terugkeer ging haar gezondheid bergafwaarts.

''Multiple Sclerose is een ziekte die erger wordt naarmate de doorlaatbaarheid van de 'blood brain barrier' toeneemt. Een groeiend aantal wetenschappelijke onderzoeken laat zien dat de doorlaatbaarheid al bij een lage dosis straling groter wordt'', schrijft Nancy Watts. Zij en haar man hebben beide veel last van de zendmast naast hun woning, in 1979 gekocht door haar man. Central Networks (toen Midlands Electricity Board) plaatste een zendmast van ca. 27 meter op een terrein naast hun woning, op ongeveer 6 meter van hun achterdeur.

De mast werd gebruikt door waterschappen, politie en ambulance. Omdat de 'blood brain barrier' een belangrijke component is van MS, vermoedden we dat de achteruitgang van mijn gezondheid te maken had met de zendmast. Ik merkte dat het me beter ging als ik kennissen opzocht in Canada, voor een periode van zes weken of meer. Als ik terugkwam ging het weer slechter. Uiteindelijk besloten we het huis te verkopen.

Ons huis kwam op de markt in 2001 voor 189.000 pond. Ons werd verzekerd dat dat een redelijke prijs was. Alle gegadigden waren enthousiast, maar vanwege de zendmast durfde niemand de koop aan. Na dertien maanden haalden we het huis van de markt. De makelaar zei dat we 70.000 tot 80.000 pond van de prijs af moesten halen. Kort daarna ging mijn gezondheid verder achteruit en ik lag enkele maanden in het ziekenhuis. Nu ben ik geheel afhankelijk van een rolstoel.

In augustus 2003 schermde mijn man het dak van ons huis af met aluminiumfolie. Meetapparatuur gaf aan dat het niveau van de straling daardoor behoorlijk afnam. Na drie maanden ging het ons beter. Mijn man had minder last van fluittonen in zijn oren, was minder more, had meer energie en was geestelijk meer alert. Ik kon weer staan en 50 meter lopen met een looprek. Ik was gedwongen om binnen te blijven, kon niet buiten gaan zitten vanwege de straling.

Orange en T-Mobile waren op dat moment de twee providers met antennes aan de mast. In maart 2004 kwam MM02 Airwave (Tetra) erbij. De gevolgen waren rampzalig. Direct na het inschakelen kregen we de volgende symptomen: ongelofelijke brandende pijn, tintelingen, kramp in de spieren, metalen smaak in de mond, opgezwollen ingewanden, ik kon niet in de woning blijven en vluchtte naar een hotel en later naar mijn ouders in Canada.

Met 2500 pond aan afschermingsmateriaal werd één slaapkamer omgebouwd tot een 'kooi van Faraday'. Ik kon weer naar huis, maar moest in die kamer blijven. Zo bleef de situatie tot december 2004, toen MM02 hun 2G/3G-installatie aanzette (breedband GSM of UMTS). We voelden de gevolgen onmiddellijk en tot onze schrik was het gaas niet voldoende om deze straling tegen te houden. De hogere frequenties vereisen een fijnmaziger net.

Ik ben zeer verbitterd over de politiek van Groot-Brittannië op het gebied van telecommunicatie. Ik geloof dat de elektromagnetische straling van de mast heeft bijgedragen aan een versnelde afbraak van mijn 'blood brain barrier', een versnelling van mijn ziekte en de gezondheidsklachten van mijn man. Ik voel me gefrustreerd over de houding van de providers en de lokale overheid. De hoeveelheid pijn die wij hebben moeten lijden, de invloed op de kwaliteit van ons leven, zijn inhumaan. Ondertussen lopen we tegen een muur op van ongeloof, onverschilligheid en gebrek aan actie.

Bron:
My Story - by Mrs. Nancy Watts.

www.mastvictims.org/index.php?content=journal&action=view&type=journal&id=13 .



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie