Ervaringsverhaal IT'er: vluchten kan niet meer. Waarom laat de overheid ons zo in de steek ?

In de problemen door toenemende straling

Vluchten kan niet meer, dat is wel duidelijk. Het is onmogelijk om je te onttrekken aan de oprukkende mobiele technologie. Inmiddels heeft me dat mijn baan gekost. Nu zit ik met de vraag. Hoe moet het nu verder? Hier volgt een verkort overzicht van mijn belevingen de afgelopen jaren. Misschien helpt het hen die zich in een zelfde situatie bevinden. Het lucht voor mij in ieder geval op om het op papier te zetten en met de wereld te delen.

Het begin van het probleem

In het jaar 2003 begonnen de problemen voor mij. Tijdens mijn studie HBO Informatica merkte ik dat ik extreem prikkelbaar en moe werd in de klaslokalen. Met name het praktijklokaal op de tweede verdieping was een groot probleem. Dat lokaal was ons aangewezen als projectlokaal waar we vele uren per week moesten verblijven. In het begin was het enkel prikkelbaarheid, later werd het vermoeidheid, hoofdpijn en stress die mij parten begonnen te spelen. Uiteindelijk was ik zo moe dat ik na een schooldag eerst moest slapen voordat ik weer iets anders kon doen. En dat met 23 jaar, hoe kon dit in vredesnaam?

Via een kennis werd ik erop geattendeerd dat mijn klachten weleens te maken konden hebben met het werken met de computer. Electrostress was de officiële benaming. Als aankomend IT-er begon ik te lachen en verwees die opmerking naar het rijk der fabelen. Er ging een jaar voorbij waarin ik steeds zieker werd en er bloedonderzoek bij de huisarts werd gedaan. Zonder resultaat, ik was kern gezond. Hoe nu verder?

Mijn mening over draadloze apparatuur veranderde toen ik op school de opdracht kreeg om een verslag over dat onderwerp te schrijven. Toen ik onderzoek voor dat verslag deed, kwam ik in aanraking met de minder bekende en negatieve kant van met name GSM. Omdat ik een goed verslag wilde schrijven heb ik ook die kant uitvoerig belicht.

Pas veel later, toen ik echt serieuze gezondheidsproblemen begon te krijgen viel het me op het gebouw dat zich tegenover het klaslokaal bevond was uitgerust met zenders. Een man met een hoogwerker was zojuist bezig om een aantal zenders te installeren. Kon het misschien zo zijn dat mijn vermoeidheid, hoofdpijn, het slechte zien en nog veel meer zeer vervelende klachten te wijten waren aan die zenders? Hoe moest het dan verder met mijn carrière als IT-er?

Het zoeken van een eindstage

Het werd 2005 en tijd om op eindstage te gaan. Mijn keuze viel op een mooi bedrijf in de gezondheidssector. Het leek me wel wat om daar stage te gaan lopen. Gewapend met een goede achtergrond en de juiste opleiding stapte ik op het bedrijf af en vroeg of ik daar mijn eindstage kon doen. Uiteindelijk werd ik uitgenodigd voor een gesprek.

Het gesprek vond plaats op de zesde etage van het gebouw waar het bedrijf gevestigd was. Toen we de ruimte binnenliepen waar het gesprek zou plaatsvinden merkte ik direct op dat ik een vreemde tinteling voelde. Het begon bij mijn hoofd en zorgde voor een vreemd gevoel. Het leek alsof ik onder invloed was van alcohol. Ik ging slecht zien, werd misselijk en duizelig. Het gesprek kon me niet meer schelen, ik wilde zo snel mogelijk weg. Dit had ik nog nooit meegemaakt.

Na het gesprek maakte ik dat ik weg kwam. Ik stapte in mijn auto en had het gevoel alsof ik in een bankschroef had gezeten. Gelukkig heb ik dat nog nooit meegemaakt, maar ik vermoed dit het zo ongeveer op die manier zou moeten voelen. Een verschrikkelijke druk op mijn hoofd en een hoofdpijn die ik niemand toewens. Wat in vredesnaam was er hier aan de hand. Was ik bang voor het gesprek? Nee, want ik had heel veel zin in de stage!

De bevestiging

Thuisgekomen vertelde ik mijn ouders het verhaal die vol ongeloof reageerden. Mijn klachten waren inmiddels weggetrokken. Dus het bleek een plaatselijk probleem te zijn. Uiteindelijk ben ik zelf gaan zoeken wat dit kon zijn en tot mijn verbazing kwam ik weer op het onderwerp straling van die zenders uit. De klachten die ik had kwamen naar voren uit onder andere het TNO onderzoek naar UMTS. Na wat lezen en klikken besloot ik het verder te onderzoeken. De website van het antenneregister moest uitkomst bieden. Het bleek dat er binnen 100 meter vanuit 3 richtingen 6 UMTS antennes op die afdeling gericht stonden. En daar kon je ziek van worden? Hoe nu verder?

Deze problemen heb ik gemeld aan mijn stagebegeleider. Die nam me niet serieus en vertelde me dat ik niet geschikt was als IT-er. Uiteindelijk ben ik cum-laude afgestudeerd. Ik deed mijn eindstage bij een bedrijf dat op een locatie was gelegen waar nog niet veel straling was. Het was een plekje in Nederland dat vrij lang verstoken is geweest van UMTS. Dat leek me een prima oplossing voor het probleem. Als je een allergie hebt, ga je ook de bronnen mijden die deze allergie veroorzaken. Een beproefde en bekende strategie.

Mijn eerste baan

Na mijn afstuderen ben ik gaan werken bij mijn afstudeerbedrijf. Dat ging lang goed totdat ik ook hier dat vervelende gevoel kreeg dat mijn bijstond van mijn zoektocht naar een eindstage. Langzaam aan begonnen de gezondheidsklachten weer en het nam in hevigheid toe. ’s Avonds als ik naar huis ging verdwenen ze om weer terug te keren als ik op mijn werkplek zat.

Onderzoek leerde dat ook hier UMTS antennes in de buurt waren geïnstalleerd. Deze hingen zo laag dat de eerste etage van het bedrijf waar ik werkte vol in het straalveld zat. Hoe moest het nu verder?
Want de strategie was: “mijden die velden, want je wordt er ziek van.”

Mijn tweede baan

Na een maand had ik een andere baan gevonden waar ik bij eerste inspectie goed kon functioneren. Het sollicitatiegesprek verliep goed en men wilde me graag hebben. Binnen een maand was ik er werkzaam. Het werk als IT-consultant beviel me prima. Ik kwam overal in het land en kon door de wisselende werklocatie mijn klachten onder controle houden. Dat ging allemaal erg goed totdat mijn gezondheidsklachten terugkeerden op mijn vaste werkplek bij mijn werkgever op kantoor. Mijn collega’s begonnen te experimenteren met Smartphones. Toen dat gebeurde werd ik steeds zieker en zieker om uiteindelijk overspannen thuis te belanden.

Voordat ik ziek werd heb ik melding gemaakt van het feit dat ik dacht dat er een relatie bestond tussen mijn gezondheid, of beter gezegd het ontbreken ervan en de Smartphones. Dat werd niet geloofd. Uiteindelijk is er bloedonderzoek bij me gedaan en dat wees uit dat er fysiek niks mis met me was. Maar de klachten hielden aan dus ik melde me ziek.

Uiteindelijk werd me na maanden van rusten en coaching verteld dat de problemen niet aan straling konden liggen en dat andere factoren de oorzaak waren. Een andere werkplek in een andere branche zou me beter liggen. Omdat ik al die tijd thuis was en niet op de werkplek strekte ik aan. Verder vond ik dat het tijd was om op te stappen en een nieuwe uitdaging te kiezen buiten de ICT-branche.

De thuissituatie

Omdat de problemen zich niet beperkten tot het werk hebben we ook de thuissituatie aangepakt. Ons WLAN werd vervangen door een vast netwerk. De DECT telefoon werd vervangen door een ECO DECT van AEG. Beiden zorgden voor een aanzienlijke verbetering van de thuissituatie.

In de maanden die volgenden kocht ik een Nintendo-Wii waar ik thuis vaak op speelde. Het viel me op dat ik slechter sliep als ik met de Wii had gespeeld. Maar dat kon toch niks te betekenen hebben? Later veranderde dat in hoofdpijn en rare tintelingen als ik speelde. Onderzoek leerde dat de Wii een Bluetooth en een WiFi module heeft. Om die reden is ook de Wii verkocht.

Mijn derde baan

Een nieuwe baan buiten de ICT-branche als kantoormedewerker. Ik had er zin in. De eerste paar weken verliepen lekker en het werk ging goed. Wel hoofdpijn door alle nieuwe indrukken, maar niks om me zorgen over te maken. Na een paar weken veranderde dat. Ik kreeg wederom de bekende gezondheidsklachten terug nadat mijn werkplek was verplaatst.

Na een aantal maanden viel het me op dat ik hevig moest acclimatiseren na mijn werk. Er zaten dagen bij waarbij ik eerst moest gaan slapen als ik thuiskwam na een dag werken op kantoor. Op mijn werk had ik inmiddels dagelijks hoofdpijn en toen heb ik melding gemaakt van mijn vermoeden. Ook hier werd gevraagd om een bloedonderzoek te doen. Dat wederom niets heeft opgeleverd. Er werd besloten tot een experiment waarbij alle apparaten één voor één werden uitgezet. Toen pas bleek wat er op de afdeling aanwezig was. Bluetooth, WiFi, DECT en meerdere mobiele telefoons. De experimenten leverden niks op en ik werd gedwongen om verder te zoeken.

Mijn klachten waren soms hevig, soms minder aanwezig, maar weg waren ze nooit. Ik voelde me opgejaagd, wazig, totaal niet lekker in mijn vel op mijn werkplek. Dat werd erger naar mate de dag vorderde. Mijn werkgever wist niet wat hij hiermee aanmoest.

Gedurende het jaar had ik meerdere plaatsen op kantoor gevonden waar ik niet graag was. Pas na aanschaf van een electrosmog meter bleek waarom. Elke plek die ik aan had gewezen als belast was zwaar belast met hoogfrequente elektromagnetische velden. Mijn werkplek bleek het meeste te verduren te krijgen van de Smartphone van mijn collega. Deze haalde elke e-mail op die er in zijn mailbox zat. Dat betekende om de paar minuten een piekbelasting van UMTS.

Toen ik dat wist nam ik de proef op de som. Ik zette de meter aan en ging aan het werk en als ik me weer opgejaagd ging voelen keek ik naar de meter. En wat schetste mijn verbazing, op het display van de meter zag ik net daarvoor een piek in de stralingbelasting. Dit is een probleem waar nog niet veel over is geschreven, maar wat ik als enorm bestempel. Dit probleem melden kon op weinig medeleven rekenen.

Uiteindelijk heb ik zelf contact gezocht met Group for Wellness. Zij zijn specialist op dit gebied en konden mij en mijn werkgever verder helpen. Maar mijn poging om een stralingsvrije werkplek te creëren heeft nog meer onbegrip opgeleverd. In plaats van dat we een stralingsvrije werkplek hebben gecreëerd, is begin dit jaar mijn contract beëindigd. Er werd een onderzoek gedaan naar straling op de werkplek. Je voelt het
al aan. Het bedrijf voldeed aan de officiële normen en mijn voorstellen zouden de bedrijfsvoering in gevaar brengen. Omdat ik al gezondheidsklachten had werd ook het maken van extra uren op de zaak onmogelijk. Mijn gezondheidklachten werden door de ARBO en het UWV niet erkend. Mijn poging om het verschil tussen thermische en biologische normen te verduidelijken werd niet eens serieus genomen. Niet willen en kunnen overwerken werd opgevat als het weigeren van werk en daar stond ontslag op. Hoe moest het nu verder?

De gezondheidsklachten die ik ervaar en mijn uitleg van de oorzaak.

Mijn gezondheidsklachten treden alleen op als ik op plaatsen kom waar draadloze apparatuur is. Dit is met een electrosmog meter aan te tonen. De klachten zijn divers van aard. Dat wil zeggen dat ze verschillen bij het type straling. WiFi voelt anders dan DECT en DECT voelt anders dan Bluetooth. Als er een mix is van straling wordt het helemaal vreemd.

Getest op een werkdag op kantoor met geen enkele werkdruk en slechts een DECT-telefoon en GSM:
Een opsomming van wat ik voel als ik middelmatig wordt belast over langere periode (een werkdag) : hartslag blijft hoog en werktempo moet ook worden aangepast daaraan. Kan geen rust vinden, zonder dat er reden is voor stress of een hoog werktempo, de ademhaling wordt langzaam steeds oppervlakkiger.

Getest met UMTS mobiel met Bluetooth aan en de dataverbinding (e-mail) open:
Een opsomming van wat ik voel als ik zwaar wordt belast over zeer korte periode (10 minuten): duizelig, moeite met nadenken, opgejaagd, druk op het hoofd, het gezicht gaat aanvoelen als watten, wazig zien, misselijk, oprispingen, opboeren, moeite met praten, droge mond, klamme handen, druk op de kaken, moeite met diep ademhalen, gevoel alsof je licht aangeschoten bent, spieren in armen en handen verkrampen, zweten, droge keel, moeite met horen van mensen en een veel snellere hartslag.

Naar al deze effecten is lang onderzoek gedaan en keer op keer wordt er beweerd dat er geen direct bewijs kan worden gevonden. Vaak is het zo dat als je ergens de oplossing niet voor kunt vinden je te moeilijk denkt. Alle verhalen over celstress en neurotransmitters ten spijt een logisch mechanisme ontbreekt nog steeds.

Wat ik al langer vermoed is dat een oeroud systeem in werking wordt gezet. Dieren kunnen veranderingen in het aardmagnetisch veld voelen. Denk aan het voorbeeld dat er geen enkel dier is dood gegaan met de tsunami een aantal jaren geleden. Of denk aan bijen en duiven die zelfs op het aardmagnetisch veld navigeren. Mijn vermoeden is dat het overstemmen van het aardmagnetisch veld met elektromagnetische frequenties ervoor zorgt dat de mensen, waarbij dit systeem nog in tact is, voelen dat er gevaar dreigt. Het lichaam reageert met de aanmaak van adrenaline. Je lichaam maakt zich dus klaar om te maken dat het wegkomt. Maar als deze plek je baan is waar je van 9 tot 5 moet zitten, dan heb je dus een groot probleem.

Waarom zijn we dan uitgerust met dit systeem om gevaar/afsnijding te detecteren? Om al deze mensen maar een pilletje te geven gaat er bij mij niet in. Het afsnijden van de verbinding met moeder aarde (aardmagnetisch veld) wordt door natuurvolkeren als zelfmoord beschouwd. Je raakt je voeding letterlijk kwijt. Dit is inmiddels bewezen. Astronauten die de ruimte in gaan zonder substituut van dit veld worden ziek. Maar om deze probleem op aarde aan te pakken, moet het eerst serieus genomen worden.

Augustus 2009

Momenteel zit ik nog steeds thuis. De reden is dat ik in de WW zit en op zoek ben naar ander werk. Maar ja, waar kan ik dat werk vinden? Mijn strategie om een stralingsvrij bedrijf te vinden is onbruikbaar geworden, want zelfs bedrijven buiten de IT zijn al zwaar belast. Hoe kan ik een bedrijf vinden dat hier serieus mee omgaat? Bestaat er een database of een bemiddelaar hiervoor? Tot op heden ben ik nog niks wijzer geworden. Sterker nog, het probleem wordt alsmaar groter.

Het lijkt alsof het probleem onbespreekbaar is geworden. De reden hiervoor is volgens mij dat iedereen zich persoonlijk aangevallen lijkt te voelen. Vrijwel niemand is van plan om het draadloze gemak op te geven. Inmiddels heb ik zelf al jaren geen GSM meer en op een ECO-DECT na gebruik ik geen draadloze technologie. Of ik me daardoor minder voel? Nee, in tegendeel.

Kinderen

Mijn kinderen hebben beide oppas nodig als mijn vrouw en ik aan het werk zijn. Vroeger pasten mijn schoonouders op en hadden we een gastouderadres. Momenteel neem ik natuurlijk het oppassen op me. Maar als ik weer een baan heb gevonden zouden we graag weer de kinderen naar een gastouder brengen maar ja, nu komt het.

Als straling mij als volwassene zo te pakken kan nemen hoe zit het dan met mijn kinderen? Eigenlijk zou ik mijn kennis en ervaring graag willen gebruiken om in ieder geval mijn schoonouders voor te lichten over de gevaren van straling. Nou, dat bleek niet zo eenvoudig als ik dacht.

Helaas geldt ook hier. Hoe breng je het onderwerp ter sprake. Is er foldermateriaal dat je kunt gebruiken om bijvoorbeeld voorlichting te geven aan een school, een kinderdagverblijf of een gastouder? Hoe dring je tot iemand door? Kun je alternatieven geven en is het wel jouw taak om je hiermee bezig te houden? Waarom worden we zo door onze overheid in de steek gelaten?

Na zorgvuldig gekozen informatie heb ik een gesprek met mijn schoonouders gehad. Daarin heb ik voorgesteld om de DECT en WiFi te vervangen door nieuwe technologie. De DECT door een Orchid ECO DECT en de WiFi door een LAN via het stopcontact. Beiden om de straling sterk te verminderen. Daar viel niet over te praten, zelfs niet als wij de kosten zouden dekken. Maar mijn zoontje zit wel naast die twee apparaten in de box. Voor mij volstrekt onaanvaardbaar. Het heeft dus geresulteerd in een ruzie.

Uiteindelijk hebben we besloten om in de toekomst oppas aan huis te nemen zodat we zelf onze veiligheidsmaatregelen kunnen treffen. Maar wat valt me dat tegen zeg. Het lijkt alsof de Nederlander gewoon niet willen horen dat straling wel degelijk problemen op kan leveren. Het voelt als het afpakken van een speeltje van een baby. Maar voor mij is het genoeg geweest. Ik bepaal zelf of mijn kinderen bestraald worden of niet. De jongste is nog niet eens een jaar, dus dat risico weiger ik te nemen.

Het dilemma

Hoe moet het nu verder dat is wat ik me telkens afvraag. Ik had nooit verwacht dat dit probleem in 2009 nog steeds zou spelen. Mijn hoop was dat men wijzer zou zijn geworden en dat de inmiddels voldoende bewezen schadelijkheid van straling zou resulteren in een verbod of veel strengere blootstellinglimieten.

Hoe kun je jezelf en je kinderen beschermen tegen de leugens die er willens en wetens verspreid zijn de afgelopen jaren? Hoe dring je door tot mensen die reageren als baby’s die je een speeltje af wilt pakken? Dat zijn vragen die ik mijzelf stel. Zelfs een hoogopgeleide Hbo’er die een prima carrière in het vooruitzicht had wordt afgedankt.

Moet ik nu beginnen met mensen voor te lichten over de leugens waarin zij zijn gaan geloven? Hoe kan ik dit bespreekbaar maken zonder voor zweverig uitgemaakt te worden? Waarom horen we hier zo weinig over in de Nederlandse media? Hoe kan het dat ons land de hoogste blootstellinglimieten ter wereld heeft? Hoe heeft het zover kunnen komen dat niemand dit meer wat kan interesseren? Weten we nog wel wat we weggegooid hebben?

Wat mij opvalt is dat een ruimte waar geen straling is rustig aanvoelt. Deze rust ervaar ik als erg prettig. Het geeft mij de mogelijkheid om met volledige aandacht een taak uit te voeren. Dit type rust is in 2009 een zeldzaamheid geworden. Hoe kan het toch dat we dit niet als een kostbaar bezit zien, en het koste wat het kost willen behouden? Door die rust gaan dingen in hun natuurlijke tempo, zonder druk. Het werken wordt gemakkelijk en nadenken is diep en zuiver. Het lijkt alsof je gevoed wordt. De productiviteit gaat drastisch omhoog zonder dat het ten koste gaat van de gezondheid.

Wat ik hierboven beschrijf is in schril contrast met onze overspannen, op tijdsdruk gebaseerde en oppervlakkige maatschappij. Zou het kunnen zijn dat electrostress er mede de oorzaak van is dat wij ons gejaagd voelen, onze rust kwijt zijn, de band met de natuur verloren hebben en dat we onze economie over de schreef hebben gejaagd? Hoe zit het dan met het kosten en baten verhaal van deze zogenaamde moderne technologie? Er komt een tijd dat wij en waarschijnlijk helaas ook onze kinderen de rekening gepresenteerd krijgen van ons onvermogen om nog te luisteren naar ons eigen lichaam. Daar ben ik van overtuigd. Laat je dus niets wijsmaken. Als je hier ook mee zit, dan ben je je tijd gewoon te ver vooruit.

Het heeft helaas totaal geen zin om als individu te gaan vechten tegen het grote geld. Jaren van vechten en ontlopen hebben mij niets opgeleverd. Mijn baan ben ik kwijt en de blootstelling is er niet minder op geworden. Dus voor wie denkt dat dit de manier is, die moet ik teleurstellen. Nu rest mij slechts twee opties. Wil ik mijn directe omgeving persoonlijk voor gaan lichten over de gevaren van electrostress? Dit kan ik doen zodat er een beweging ontstaat van mensen die dit wel serieus neemt? Mijn tweede optie is om een simpeler leven te gaan leiden waarbij er minder afhankelijkheden optreden.

“Ik hoop maar op een toekomst waarin de mens op tijd de gevaren in gaat zien van deze nieuwe technologie .Ik houd me maar vast aan de gedachte dat onze kinderen misschien toch nog die rust mogen ervaren waarbij de dingen vanzelf gaan.”

Xander Konijnenberg

(e-mailadres bekend bij de redactie)



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie