Electrogevoelige vrouw verliest steeds meer haar gezondheid, Frankrijk

Ervaringsverhaal nr. 68 van www.teslabel.be

Ik ben ingenieur en werk bij de gemeente in een grote stad in Frankrijk. Ik probeer reeds twee jaar lang wanhopig een electrogevoelig persoon te helpen. Niets aan te doen: de deuren zijn gesloten. Het INERIS (nationaal instituut voor de risico's van de industriële omgeving) (waar een van de beroemde Franse 'experts' werkt) antwoordt niet, de gemeentelijke gezondheidsdienst weigert zelfs maar de mogelijkheid van electrogevoeligheid onder ogen te zien. De politie neemt de zaak niet serieus. De artsen die zij bezoekt classificeren haar over het algemeen als 'psychisch'. De plaatselijke autoriteiten doen niets, voor zover zij niet sceptisch zijn. Ik stop met de opsomming, wie in een vergelijkbare situatie zit begrijpt het.

Het gaat steeds slechter met die persoon, omdat zij steeds minder lang slaapt, zo goed en zo kwaad als het gaat ... Ik ben geen arts, maar ik geloof dat ze op de grens van een depressie is. Zij heeft geen plek meer waar ze rust krijgt (zelfs niet op 500 meter van de antennes, zij blijft ze voelen; ik heb met haar een test gedaan, ze 'hoort' ze tot op tenminste 300 meter). Ze heeft geprobeerd zich te beschermen, met aluminiumfolie, maar het helpt niets. Ze werkt nog maar enkele uren per week, vanwege haar handicap, en haar financiële reserve is als gevolg daarvan verdwenen. Ze heeft geen middelen meer om te verhuizen.

Voor mij is deze persoon een waarschuwer, ze reageert veel sterker en veel vaker dan anderen op de elektromagnetische aanvallen (hoogfrequent en laagfrequent). Tot voor kort was zij het enige geval dat ik kende in mijn stad. Maar de persoon waar ik over schrijf praat erover met andere mensen en komt steeds meer mensen tegen die intrigerende symptomen beschrijven: geluiden die voor anderen niet hoorbaar zijn, gekriebel in de ledematen, hoofdpijn, problemen met slapen ... daarbij komen problemen met electromagnetische apparaten: sommige apparaten met afstandsbediening gaan vanzelf aan, de televisie is meer of minder helder overdag of 's nachts, apparaten gaan veel te vroeg stuk, meer dan drie apparaten in hetzelfde appartement binnen de garantietermijn, idem de gloeilampen, de beeldbuizen van televisie of computers kraken zelfs als ze uitgeschakeld zijn ...

Sinds enkele maanden hebben twee providers UMTS-masten in gebruik, bij ons en op andere plaatsen. Ik kan me niet onttrekken dat de UMTS-straling de fenomenen en symptomen heeft verergerd. Ik hoop dat ik me vergis! Want als het werkelijk de mobiele telefonie is die zulke problemen veroorzaakt, dan gaan we er duur voor betalen. Ik beschuldig niemand maar ik moedig iedereen aan die zulke problemen heeft om zich af te vragen waar ze mogelijk vandaan komen. Als de mobiele providers mij kunnen aanwijzen waar het probleem anders door wordt veroorzaakt, wil ik hun uitleg graag aannemen!

Wat mij betreft, ik kan niet anders dan de hypothese van een oorzakelijk verband aannemen, gebaseerd op bijvoorbeeld het beroemde Nederlandse onderzoek, dat nu in Zwitserland wordt gerepliceerd. Een verzekeraar heeft me persoonlijk meegedeeld dat hij sinds twee jaar de risico's van de antennes voor de gezondheid niet meer dekt in de contracten met de providers.

Hebt u vergelijkbare gezondheidsproblemen of problemen met uw elektrische apparaten? Alstublieft, laat van u horen bij de autoriteiten (stadhuis, provincie ...) want men zal de zaak in de doofpot houden als er niet genoeg mensen reageren (ook sommige electrogevoeligen reageren niet, excuseer me mijn cynisme, maar het is de harde werkelijkheid).

24 november 2004



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie