Engels Echtpaar vlucht uit woning door zendmast op 28 meter afstand

Mijn naam is Agnes Ingvarsdottir en mijn man heet Eirikur M. Petursson. Wij wonen in Groot-Brittannië, maar mijn vaderland is IJsland en mijn man komt uit Denemarken. Ik ben 60 jaar en hij is 62. We hebben twee zonen, de oudste is Niels (41 jaar), hij woont hier in Malvern en is vader van drie kinderen. Onze jongste zoon Henrik (31 jaar) is een IT-consultant, hij woont in Denemarken en is ongehuwd.

In Augustus 2003 heeft Hutchison 3G een antenne-installatie voor mobiele telefonie geplaatst op het dak van London Road 55 in Worcester, Worcestershire.; wij woonden op London Road 57. De afstand tot de antennes was 28 meter en de radiofrequente straling vervuilde onze hele woning. Ons huis was een 200 jaar oude woning, waarin wij zowel ons bedrijf uitoefenden als woonden. De antennes werden op 7 augustus 2003 ingeschakeld en we werden erg ziek. We ontdekten dat onze ziekte in- en uitgeschakeld kon worden, toen Hutchison 3G de antenne-installatie op 18 augustus 2003 uitschakelde voor onderhoud. Onze ziekte verdween meteen, we hebben hiervan een logboek.

We kregen ernstige hoofdpijn, misselijkheid, slapeloze nachten, tinnitus, vreselijke pijn in onze rug en benen. Onze immuunsystemen lijken bovendien niet meer te werken, we zijn onze uitstekende gezondheid kwijtgeraakt.

Midden september 2003 was de situatie zo slecht dat we niet meer konden werken en dat we snel een ander onderkomen moesten zoeken voor ons bedrijf. We vonden tijdelijk onderdak in een gebouw dat in mei 2004 is gesloopt. Maar we moesten wel elke dag terug naar London Road 57, om te koken, eten en proberen te slapen. Dat werd steeds moeilijker.

het pas in het Birmingham Technical High Court in februari 2005.

Onze advocaten hadden ons al gewaarschuwd dat we bijna zeker zouden verliezen, omdat gezondheidsklachten niet worden geaccepteerd als basis voor bezwaar tegen een zendmast. We zijn ons spaargeld en pensioen kwijtgeraakt aan een nieuwe plek voor ons bedrijf en om te wonen. We vonden een oud bedrijfsgebouw in Hanley Swan en verhuisden in november 2003. Het is niet verwarmd en niet geïsoleerd, maar het was het enige dat we op korte termijn konden vinden. We hebben een huurwoning gezocht, maar niet gevonden. We konden pas een andere woning kopen in januari 2004. We kregen een hypotheek en gingen erheen met twee matrassen. We probeerden zo weinig mogelijk in onze oude woning te komen. Die hebben we op 27 augustus 2004 verkopen voor een prijs onder de waarde, vanwege de zendmast. Niemand is er echter gaan wonen. We weten niet wat er gebeurt met de woning, waarvan we zoveel hielden.

We moeten nu nog 24 jaar hyptheek afbetalen in plaats van de 7 jaar op London Road 57. We hebben geen pensioen meer en geen toekomstperspectief.

Tony Blair werd laatst geciteerd in de Birmingham Post, hij zei dat de zendmasten voor mobiele telefonie veilig zijn en dat hij geen beperkingen op zal leggen, dat we allemaal hysterisch zijn. Maar zij hebben geen zendmast op 28 meter van hun woning!

Het kan toch niet waar zijn dat de politici de burgers zo kunnen behandelen. Jaag hen uit hun woningen en vertel hen dat ze op zichzelf zijn aangewezen, geen woning meer hebben, en dat je er niets van wilt weten!
Het moeilijkste voor alle gewone mensen, zoals wij, die een normaal leven hebben geleid, de regels van de samenleving hebben gevolgd, betaald hebben wat zij verplicht waren, nooit een parkeerboete gehad hebben en geloofden dat de samenleving eerlijk was en voor ons allemaal. Plotseling ontdekken we dat onze gezondheid en ons leven verkocht worden, dat we te koop zijn als het grote geld iets wil en dat onze regering bereid is ons te verkopen!

Agnes Ingvarsdottir



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie