Van een op andere dag slapeloosheid, hoofdpijn, brandgevoel, verdoving, etc, Duitsland

Weer een voorbeeld. Ervaringsverhaal met dezelfde componenten als altijd. Dit verzin je niet, dit is echt. Het komt overeen met de andere ervaringsverhalen. Brandende huid, niet meer kunnen slapen, koppijn, niet weten waar je heen moet, anderen in de buurt die ook enige last hebben, pas daarná ontdekt dat er antennes in de omgeving bij zijn gekomen (het gaat om een wijk met vrijstaande huizen, DECT en WLAN van minder invloed). Het is de bekende ervaring: het ongeloof (dit kan niet waar zijn), het verlies (van de geliefde tuin), de kosten (van afschermen of wegwezen) enzovoort.

(met typemachine getypt, gericht aan Bundesamt für Strahlenschutz)

Sinds ca. 2001 staat midden in een woongebied op een huis, 10 meter hoog, een zendmast voor mobiele telefonie. Ik was daar niet blij mee, maar kon ermee leven. Mijn woning is ongeveer 110 meter van de zendmast verwijderd.

Sinds midden december 2004 lijd ik aan onverdraaglijke permanente hoofdpijn en totale slapeloosheid. Hoofdpijn ken ik practisch niet, geslapen heb ik eigenlijk altijd. Ik heb 33 jaar in ploegendienst gewerkt, elke dag anders, vierentwintig uur per dag, dat zou bij slapeloosheid niet gekund hebben.

Daarbij heb ik een brandgevoel, roodheid en verdoving in mijn gezicht. Ik kan me helemaal niet concentreren en mijn schrift is slordig. Ik ben instinctief uit de slaapkamer op de eerste verdieping, aan de kant van de antenne, gevlucht naar de parterre om op de bank een of twee uur te kunnen slapen. Daarna ben ik afwisselend in de ene en andere hoek op de grond gaan liggen met hartkloppingen, hoofdpijn en slapeloosheid.

Op 12 januari 2005 ging ik naar de bus en zag toevallig dat er nieuwe antennes aan de zendmast zaten. Ik heb dat nagetrokken. Op 14 september 2004 zijn UMTS en GSM09 in gebruik genomen. Twee antennes zijn ... over mijn perceel gericht.

Is men waanzinnig geworden in dit land! Met één druk op de knop heeft men mij alles afgenomen! Mijn gezondheid, mijn levensvreugde, mijn huisje, mijn geliefde tuin. Na 43 jaar werken ben ik nu met pensioen en kan ik niet meer in mijn huis verblijven, laat staan in de tuin. Als ik slechts 150 meter in de richting van Obermenzing loop, verdwijnt de hoofdpijn, de druk op de oren, het sissen en steken in mijn hoofd.

Ik heb alleen nog een dak waaronder ik niet nat word, maar verblijven kan ik hier niet meer. Ik hang de hele dag rond en loop tot ik niet meer kan en dat vindt de regering volkomen in orde (ver onder de grenswaarde). Ondertussen ben ik gaan slapen bij bekenden.

.....

lees de brief (in het Duits) verder op de webpagina
www.franz-titscher.de/mobilfunk/BriefBfS.pdf
.



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie