Wifi in België: De toekomst is vandaag.

Mijn wifi verhaal:
Toen ik in 1996 in een noodsituatie een tijdje gebruik mocht maken van één van de draadloze tefefoontoestellen van Belgacom stelde ik vast dat ik bij het gebruik ervan heel warme oren kreeg. Dat was een meer dan onaangenaam gevoel en een beetje later had ik steevast hoofdpijn. In hetzelfde jaar bleek een EKG-onderzoek voor mij een ware vorm van foltering te zijn. De arts moest stoppen met het onderzoek. Van termen als hooggevoeligheid of elektrogevoeligheid of elektrostress was toen in mijn wereld nog geen sprake. Ik heb er toen dan ook verder geen aandacht meer aan besteed.

In 2004 begon ik te werken in een campus van een Vlaamse hogeschool waar men uiermate fier was dat het ganse vernieuwde schoolgebouw met draadloos netwerk werd ingericht. Deze nieuwe technologie werd gezien als 'de troef' om nieuwe studenten aan te trekken. Wist ik veel deze technologie mij dat in de toekomst nog serieus parten zou gaan spelen.

Die toekomst is ondertussen vandaag.

In 2006 werd boven de deur van mijn kantoor een versterkende antenne voor het draadloze netwerk geplaatst. Op een halve werkdag werd ik op mijn werkplaats doodziek. De klachten waren heel erg, het begon met het gevoel van 'banden rond mijn hoofd' dat overging in een volledig pijngevoel van hoofd en nek, en dat zich langzaam maar zeker uitbreidde over mijn gehele lichaam. Al mijn spieren waren ontzettend gespannen. Ook mij concentreren op mijn werk ging niet meer. Ik was overstressed terwijl ik nog maar pas van een ontspannen vakantieperiode terug was. Mijn korte termijn geheugen was zo goed als weg. De meest eenvoudige info die ik moest verschaffen tijdens de inschrijvingen daar kon ik niet meer opkomen.

Ik voelde ook een gigantisch energieveld rondom mij. Ik ben die dag doodziek naar huis gereden. Aangezien dit op een vrijdag gebeurde had ik het weekend om er terug een beetje bovenop te komen, dacht ik.

Op maandag was ik nog steeds ziek en ging ik terug en heb ik heel voorzichtig het probleem aan de directie van de campus gemeld en onmiddellijk om een consult bij de bedrijfsarts gevraagd. De antenne werd zonder dat ik er weet van had uitgeschakeld maar ik kon het hen onmiddellijk melden: het leek alsof mijn vinger uit het stopcontact werd gehaald, alsof het veld van hoogspanning waarin ik mij bevond onmiddellijk verdwenen was.

Het gehele weekend na die bewuste vrijdag ben ik door een fysieke hel gegaan. Ik heb er een dagboek van bijgehouden en meegenomen naar de bedrijfsarts. De bedrijfsarts lachte mijn klachten niet weg, zoals mijn collega's deden, maar meldde mij dat men met 'deze materie' niet wist waar men stond. De antenne werd niet meer terug aangezet en ik kon terug gewoon verder aan het werk, echter onder regelmatig hoongelach van sommige collega's.

Eind 2007 stelde ik regelmatig vast dat ik na een volledige werkdag meer dan vermoeid bleek en nog nauwelijks energie had om mij aan mijn huishoudelijke taken te wijden of om dingen te doen die ik leuk vind. Begin 2008 werden de klachten erger en erger. Na 3u op de werkvloer bleek ik steevast doodmoe te zijn geworden met de nodige hoofdpijnklachten en spierpijnklachten die de laatste jaren mijn vaste metgezellen waren geworden. Ik vroeg of er ergens antennes werden bijgeplaatst en dat bleek inderdaad het geval te zijn. Ik heb toen terug om een consult gevraagd bij de bedrijfsarts om alle klachten die ik de laatste jaren heb gehad te melden. Mijn huisarts bevestigde na medische onderzoeken dat de klachten die mij de laatste jaren plaagden te wijten waren aan het draadloos netwerk op de school en bij versterking ervan ging het met mijn gezondheid steevast onmiddellijk de dieperik in.

Ten tijde van die antenne heb ik zelf info moeten inwinnen over welk soort antenne en welk soort straling het ging. Het ging over een 2.4 Ghz antenne met een reikwijdte van 300 m, zo heb ik later van een lector informatica vernomen. 2.4 Ghz is de frequentie van een microgolfoven. Microgolven hadden mij dus heel ziek gemaakt. En aangezien mijn collega's er niks van voelden en ik wel voelde ik me zowaar een 'alien' en werd ik ook zo door sommigen raar bekeken, genegeerd of gek verklaard.

Mijn werk ben ik ondertussen per 01.09.2008 kwijt, want het belang van de school gaat boven mijn belang heeft het departementshoofd mij gezegd. Ook had hij mij reeds mondeling gewaarschuwd dat hij het beu was met mij en ik er mocht aan denken ander werk te zoeken!! Op mijn voorstel om het voorzorgsprincipe te hanteren (0.2V/m) kreeg ik een volmondig neen. Gratis metingen door iemand van Beperk De Straling konden ook niet, want dat is een 'drukkingsgroep'. Voorstel om metingen te laten uitvoeren door het BIPT een Belgische instantie werden genegeerd. De dienst veiligheid van de Hogeschool heeft wel 'iets' gedaan om mij te helpen (ze zijn met een laptop op de verschillende plaatsen gaan kijken hoeveel ontvangst er is) en hebben 'antennes uitgelegd waar ze konden' maar toen dat voor mijn gezondheid niet voldoende of genoeg bleek te zijn , bleken ze ook ineens van mij genoeg te hebben. Geen geld meer om mij nog verder aan te stellen......

'Durf denken' las ik onlangs op de nieuwe studententassen van de Universiteit Gent. Ik durf te denken, maar niemand, dan ook niemand op mijn werklplaats en de centrale administratie van deze hogeschool durfde of wilde (luidop) met mij mee denken. Durft u dat wel? Laat het mij weten op shantigent@yahoo.com .



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie