Vlucht naar stralingsarm Nijbroek, De Stentor

De Stentor 19 januari 2008
door Raymond Korse

APELDOORN/NIJBROEK - Met pijn in het hart verlaten Max en Anne Pelupessy hun sfeervolle huis aan de Bloemheuvellaan in Apeldoorn.

Maar met het hartzeer om het verlaten van het door hun geliefde Apeldoorn is beter te leven dan de voortdurende lichamelijke klachten die worden veroorzaakt door elektrosmog.

Anne Pelupessy houdt het tegenwoordig hooguit een half uurtje uit in huis, daarna vlucht ze weer naar hun gehuurde woning in Nijbroek. Ze kan niet tegen de straling die wordt veroorzaakt door umts- en gsm-masten in hun omgeving. Max heeft nergens last van. Hij zag tot zijn leedwezen hoe zijn vrouw geleidelijk aan kapot ging in het huis waarin ze al sinds 1990 wonen. Tot 2002 woonden ze er ook zonder problemen. Ze hadden de woning verbouwd, een prachtige serre met veel licht aan de keuken toegevoegd en ze waren van plan tot in lengte van jaren daar te wonen. Maar in 2002 ging het mis: ze legden een parketvloer aan met een olie waarvan de chemische stoffen haar ziek maakten. Na drie maanden ging de vloer van 4500 euro er uit. Maar het hielp niet meer: sindsdien is ze allergisch voor veel dingen en hypergevoelig voor straling geworden.

Dat laatste wist ze niet, ze wist niet eens dat er een mast in de buurt stond. Die was in 2002 geplaatst, ongeveer ten tijde van het leggen van de vloer. Achteraf, zegt ze, heeft ze al vage klachten vanaf het moment dat in 1996 een gsm-mast werd geplaatst bij de Zonnedauw, een straat verderop in Apeldoorn. Daarna ging het snel: een gsm-mast in 2002 op een flat aan de Vlijtseweg, in 2005 werd daar umts aan toegevoegd van Vodafone en Orange.

Geleidelijk werd haar huis 'kleiner': ze kon niet meer in de kamer zijn, niet meer in de erker. Ze sliep op enig moment in de keuken. Totdat ze in augustus vorig jaar volledig gebroken was. Ze vluchtte het huis uit, naar een boerderij in Winterswijk van een stel uit Lexmond dat hun huis daar had verkocht door stralingsoverlast. Het kostte maanden om op te knappen.

Inmiddels bewonen ze een recreatiewoning in Nijbroek. Het huis is verkocht. ,,Heel jammer'', zegt ze. In de jaren tachtig kon haar man een baan in Eindhoven krijgen maar dat deden ze niet: ze wilden in Apeldoorn oud worden. Inmiddels zijn ze 54 en 59 jaar en gaan ze toch nog weg. Waarheen is niet duidelijk: Nijbroek is tijdelijk. Ze hebben al gezocht naar een woning, stralingsvrij. Het valt niet mee. Max: ,,We gingen kijken bij een huis in Duitsland, we dachten dat er geen mast in de buurt was. Mijn vrouw liep boven en voelde de straling. Ik pakte het meetapparaat en het bleek te kloppen. In de kerk zat een umts-antenne.''

Ze is het stadium van woede voorbij. In 2005 stuurde ze ten einde raad een brief aan het college van B en W van Apeldoorn. Ze kreeg een uitgebreide uiteenzetting over het vergunningenbeleid van de gemeente teruggestuurd. Geen inleving, geen begrip. ,,Providers hebben rechten, individuele burgers niet'', merkt ze cynisch op. Zolang er wetenschappelijk geen hard bewijs is, wordt ze meewarig aangekeken. ,,Je bent ziek. Je moet je constant verdedigen.''



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie