Noodkreet van een politieagente uit Leusden

Het is zomer 2005. Als voorheen gezonde 40 plusser heb ik dan al een poosje allerlei vage klachten die ik niet echt kan thuis brengen. Je denkt dan van druk geweest, of het komt door het weer. Een paar maal daarvoor bij de huisarts geweest en ook diverse malen bloed laten prikken, ook doorverwezen naar een internist en eigenlijk kwam hier niet iets bijzonders uit; men dacht aan een virus.
Wel had ik in die periode erg last van mijn rechteroog wat regelmatig uitstraalde over het rechtergedeelte van het gezicht. In eerste instantie werd er gedacht aan een ontsteking van de holtes en daarvoor diverse antibiotica kuren voor gekregen, helaas hielp dit niet, de klachten blijven aanhouden. Via een omweg van tandarts, kaakchirurg, neuroloog doorgestuurd naar de pijnpoli waar ik een aantal blokkades heb ondergaan, de laatste was in aug. 2005.

Bij thuiskomst werd ik in de dagen daarna erg ziek, zo zelfs dat mijn huisarts me liet opnemen.
De klachten waren ineens een hoge bloeddruk (daarvoor nooit gehad), algeheel slap gevoel, kortom ik voelde me echt heel naar.
Na een week ziekenhuis diverse onderzoeken gehad, waar ook niets uitkwam, kon ik weer huiswaarts.
Na een dag thuis te zijn begonnen dezelfde klachten weer, een algeheel malaise gevoel, rare brandende ogen, drukkende hoofdpijn, ik begreep hier helemaal niets meer van.
Ik was altijd actief, mijn hele leven gesport, veel hobby’s, leuke baan met gezellige collega’s,
een geweldige woonomgeving, een plaatje van een huis in een rustige groene wijk, kortom
een normaal leuk leven.

Doordat ik maar bleef kwakkelen met van alles en nog wat ben ik maar eens gaan zoeken op internet en kwam terecht op de site van stopumts, ja toen ging er een wereld voor me open en viel bij mij langzaam het bekende kwartje: super gevoelig voor draadloze systemen.
Ik heb toen mijn DECT telefoon weggedaan, het draadloos modem en diverse andere zaken verwijderd op de slaapkamer, alle apparaten weggedaan, stroom van de slaapkamer ‘s-nachts uitgedaan, diverse personen geraadpleegd etc. etc.
Maar echt veel opknappen deed ik niet, soms wat beter, maar ik bleef ontzettend moe en slapen was niet geweldig (wat voorheen altijd heel goed was).

Januari 2006 wordt op 200 meter afstand van mijn huis een zendmast voor mobiele telefonie geplaatst en een maand later komt dan bij mij de grote knal. Ik had toen al en paar maal een raar drukkend gevoel op de borst gehad (wat verdween als ik een rondje ging lopen), maar die ochtend was het zo heftig dat ik niet meer buiten kon komen en helemaal weg ben geraakt.
In de middag kwam mijn schoonzus en zij heeft me naar de eerste hulp gebracht, daar vertelde men mij dat de klachten door STRESS kwamen. Natuurlijk welke stress dacht ik, u heeft waarschijnlijk een BURN OUT. Ja dacht ik toen die krijg je gratis bij de huur.

Mijn huisarts is diverse malen bij me thuis geweest (hij kent me natuurlijk wat langer) en adviseerde dan ook om te kijken naar een andere woning en ook om overal eens aan de bel te trekken bij alle betrokken instanties.
Dat heb ik dan natuurlijk ook gedaan GGD, Woningbouw, Gemeente, een brief naar de Burgemeester geschreven, ik heb ook mijn verhaal daar mogen vertellen, hij betreurde de situatie, maar kon niets voor mij betekenen omdat het niet WETENSCHAPPELIJK bewezen is.

De druk op maag en borst werd een dagelijks terugkomende klacht, ik ben de hele zomer (gelukkig was het een mooie zomer) zoveel mogelijk van de ochtend tot laat in de avond naar buiten gegaan, fietsen, lopen, op een bankje in het parkje zitten brood en water mee, zo heb ik de tijd overleefd, afschuwelijk als je dan ziet dat een ieder lekker binnen zit met zijn kopje koffie en jij loopt maar over straat om dat het in huis niet meer uit te houden was.

Na lang aandringen kreeg ik eind 2006 een andere woning, slechts 100 meter van mijn oude woning. Op alle gebieden een veel slechtere woning maar ik dacht als ik me daar maar weer goed ga voelen dan moet het maar.
Ik woonde in de vorige woning bijna 30 jaar, als eerste bewoonster, dus gedwongen je huis verlaten is verschrikkelijk, het is gewoon je huis waar je alles in gedaan en geinvesteerd hebt, een geweldige tuin en fijne buren, en dan moet je weg zonder dat je hierom gevraagd hebt.

Even leek het erop dat het in de andere woning beter ging, maar in maart jl. krijgen we er een UMTS mast bij en weer zit ik als voorheen met een druk op maag een borst, regelmatig heftige steken door het hoofd en regelmatig het gevoel dat er met messen in de buik gestoken wordt, oren die piepen en suizen, slecht slapen, gezwollen ogen, ‘s-ochtends doet alles je zeer, ik heb het gevoel alsof ik de hele nacht in een MAGNETRON heb geslapen, hoe lang gaat een lichaam dit volhouden. Dagen kan ik niet eens mijn bed uit komen, daar lig ik dan zonder eten of drinken, er is geen plekje in huis waar het voor mij goed voelt.
Bij de woningbouw kreeg ik te horen dat ik maar naar Zwitserland moest verhuizen en een psychiater moest raadplegen!
Dit is Nederland op zijn smalst. Ik heb inmiddels al zoveel afgebeld, alternatieve artsen bezocht, het hele circuit afgelopen, maar er is geen enkele instantie die je hier bij helpt.

Daar zit je dan in de WAO, je geweldige huis kwijt, gigantisch veel geld uitgegeven en allemaal voor niets, ik weet niet meer waar ik het nu nog zoeken moet, je hele leven staat ineens op zijn kop en dat allemaal gratis, mijn lijf is niet bestand tegen dit geweld. Op dit moment is mijn situatie zo slecht dat ik niet eens meer naar buiten kan, ik word omgetrokken. En je weet hoe je je altijd gevoeld hebt en dat je gewoon overal naar toe kon, een enkele keer als ik een goed moment heb kan ik even een winkel in, maar het lijkt of die momenten minder worden, dit is een Nachtmerrie van het ergste soort, je voelt je zo ontzettend onmachtig maar ook het onbegrip, dit is geen waardig leven, maar OVERLEVEN!

Onze regering heeft vreselijk veel geld aan licenties ontvangen, wij als burger hebben deze regering gekozen, hebben wij dan ook niet recht op een stukje bescherming zodat mensen die hiervan de dupe zijn ook gezond en veilig kunnen wonen.
Ik heb bij de politie gewerkt en het eerste wat men mij toen geleerd heeft is dat ik als beedigd ambtenaar de plicht heb om hulp te verlenen aan mens en dier die dat behoeven. Waar is deze regel gebleven?

Ik hoop dat ik ooit een ander stekje kan krijgen waar de belasting wat minder is en weer een waardig leven zal hebben, de woningbouw hier in Leusden wil in ieder geval niet mee werken. De leuke dingen van het leven gaan nu allemaal aan me voorbij, en elke dag hoop ik morgen is het misschien wel beter. Ik blijf moed houden.

Elly de Jager
LEUSDEN


( Als aanvulling: diverse andere bewoners uit de wijk hadden vorig jaar ook te kennen gegeven dat ze klachten hadden en deze ook relateerden aan de straling, omdat ze zich elders beter voelden. Een aantal van hen zijn verhuisd en twee mensen die zich helemaal wilden inzetten zijn plotseling overleden, resp. hartaanval en hersenbloeding. Ook is mij opgevallen dat het aantal kanker gevallen in deze omgeving explosief is gestegen, het lijkt wel een epidemie. Daar zou de Gezondheidsraad door de GGD eens onderzoek naar moeten laten doen!)



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie