Noodkreet van een vrouw uit Zaandam

Na plaatsing van 8 zendmasten schuin tegenover mijn woning in Amsterdam werd ik een half jaar later in augustus 2003 electrosensibel. Ik woonde al 30 jaar in de woning en had nog nooit ergens last van gehad. Maar in 2003 werd ik een lopende antenne, kreeg vreselijke hart- en buikkloppingen, oorsuizingen, druk op mijn hoofd, zenuwpijnen en trillingen in mijn hele lijf.

Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest, kon slecht tegen de witte TL verlichting in gebouwen en op straat en 's-ochtends werd ik om 6 uur met een knal door mijn kop wakker (ik weet nu dat de wekkerradio van mijn benedenburen daar debet aan was). Zenuwpijnen kreeg ik van wasmachines, hart- en buikkloppingen van DECT telefoons, zenuwvibraties van spaarlampen en audioapparatuur, vreselijke zenuwpijnen van draadloze computers.

De GGD had nog nooit ergens van gehoord, De hartspecialist kon niets vinden. Ik vluchtte regelmatig de straat op, ook 's-nachts. Uit wanhoop schreef ik burgemeester Cohen. Ik moest verhuizen, had geen geld, viel buiten de regels. Cohen kon mij niet helpen. Voor geld moest ik maar naar de postcodeloterij of naar de kerken gaan. Wat zendmasten betreft kon Cohen 'als staatssecretaris met de andere ministers al niets doen'. Ik ben uit wanhoop gaan verhuizen naar Zaanstad. Ik dacht de omgeving daar goed gescreend te hebben maar er bleken zendmasten in een kerktoren verborgen te zitten op 180 meter van mijn woning. De buren namen drie decttelefoons en de andere buren twee. Ook hier kan ik niet wonen. In mijn bed kan ik niet slapen. Soms slaap ik op straat. Meestal ben ik weg. Ik logeer bij vrienden of mijn zus. Maar ook bij haar is het nu na de verdere uitrol van de zendmasten en de toename van DECT telefoons niet meer uit te houden. Bijna alle huizen in Amsterdam (die ik gemeten heb) worden behoorlijk bestraald door DECT-telefoons, wifi, UMTS.

Ik ben een electro-vluchteling, krijg nergens hulp. Ministeries dekken zich in en nemen geen verantwoordelijkheid. De heer Balkenende poeiert me af met een geldverslindend kennisbureau, woningcorporaties laten je creperen. Ziekenfondsen geven geen vergoeding. De gezondheidsraad hanteert verkeerde normen. Slachtoffers worden genegeerd. Wie neemt de verantwoording op zich? Ik hou dit niet lang meer uit. Electrosensibel zijn betekent in deze maatschappij gemarteld worden.


Maria van Tongeren, Zaanstad.



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie