Weg van de wifi

Bron: www.nrc.nl/nieuws/2019/10/31/weg-van-de-wifi-a3977602
31 okt. 2019

Ziek worden van elektriciteit en straling: volgens de wetenschap bestaat het niet. Toch zijn er mensen die zeggen er veel last van te hebben.

Bovenstaande klopt niet. In een ruime meerderheid van de wetenschappelijke onderzoeken die op dit gebied gedaan zijn door onafhankelijke onderzoekers, die dus niet geheel of gedeeltelijk door de telecomindustrie betaald zijn, zijn schadelijke en mogelijk schadelijke effecten voor de gezondheid aangetoond.
Als de Belgische fotograaf Nick Somers (26) over elektrohypersensitiviteit leest, gaat het vaak over of het wel kan: je ziek voelen door elektriciteit en straling. Het antwoord van de wetenschap is glashelder: nee.

Mensen met elektrohypersensitiviteit worden zelden geloofd. „Dat vind ik hard”, zegt Somers. „Iemand zegt dat hij pijn heeft. Het antwoord daarop is: dat kan niet, het is niet waar. Deze mensen leven op een manier die ze zelf óók niet leuk vinden. Ze dragen een zware last.”

Zijn beelden laten zien hoe het is om te leven in een wereld vol elektriciteit en straling, als je zelf voelt dat je daar het liefst ver van zou willen blijven. „Alles draait om afstand van elektriciteit creëren”, zegt Somers. Hij fotografeerde mensen die met beschermende kleding (een mix van katoen en metaal) de straat op gaan en hun huis afdekken met doeken die straling moeten afwenden. Maar de meesten nemen kleine maatregelen, zegt hij, en dát wilde hij ook laten zien. Zo fotografeerde hij een man die een buisje op zijn vaste telefoon monteerde om weg te blijven van de elektromagneet in de hoorn.

Elektrohypersensitiviteit is geen officiële medische diagnose. Hoeveel mensen er last van hebben, is niet bekend.

Somers ging ook op zendmasten letten en zag dat ze op wel heel veel plaatsen staan. „Als jij denkt dat je elektrohypersensitiviteit hebt, is het een enorme taak om daaraan te ontsnappen.”

Somers is altijd eerlijk tegen de mensen die hij fotografeerde: „Zelf voel ik de last van straling niet. Ik heb geen reden om de wetenschap in twijfel te trekken. Ook omdat ik de luxe in mijn leven heb dat ik niet met een ongemak hoef te leven. Ik hoef de vraag niet te stellen. Dat wil niet zeggen dat ik hen niet geloof.”


‘Ik heb het geluk dat ik niet dicht bij een zendmast woon’
Anoniem

„Ik doe dit anoniem omdat ik niet gezien wil worden als ‘de man met problemen’. Ik bel nu met een plastic buisje van 25 centimeter op de hoorn. Vijftien jaar geleden heb ik een kwikvergiftiging opgelopen. Ik had toen veel last. Als ik tien minuten achter de computer zat, raakte ik drie tot vier keer per dag een uur in een lichte coma. Soms bleef ik bij bewustzijn maar kon ik niets bewegen, zelfs mijn ogen niet. De klachten zijn wel afgenomen, maar ik kan nog steeds niet functioneren in de maatschappij. Ik heb geen wifi thuis, geen diepvries, geen magnetron. De vaatwasser gaat alleen aan als ik niet thuis ben. Anders krijg ik na dertig minuten depressieve gedachten. Als ik niet geconfronteerd word met elektromagnetische storingen, ben ik best een tevreden mens.

Ik heb het geluk dat ik niet dicht bij een gsm-zendmast woon. Ik heb geen hoop meer dat dit probleem zal verdwijnen. Mijn tante is er zelfs aan overleden. Toen ze een hartinfarct kreeg, is ze in het ziekenhuis aan de elektronica gelegd. Dat werd haar fataal. Als ik een kwaal krijg die bij normale mensen in een ziekenhuis goed op te lossen is, beginnen voor mij de problemen pas echt.”


‘Ik ben eigenlijk nooit echt begrepen’
Rik Bowedes

„Ik ben normaal gesproken niet in Nederland”, zegt Rik Bowedes (32). „Ik woon in een caravan in de Vogezen in Frankrijk, weg van alle elektromagnetische straling. Ik woon daar omdat ik in dít stralingsland gek word. Toen de eerste draadloze netwerken er kwamen, ontstond er in mijn lichaam kortsluiting. Door die straling krijg ik spierpijn, een zwaar hoofd en word ik heel sip.

Nu moest ik terug voor de begrafenis van mijn vader. Dat maakt me nog sipper. Ik wilde niet gaan omdat ik niet met het openbaar vervoer kan reizen. Maar onder enorme druk van familie ben ik toch gekomen. Zij begrijpen me niet. Ze wijzen me af omdat dokters geen bewijs kunnen vinden voor mijn klacht. Dan zal het wel onzin zijn, denken ze. De enige die me steunt is mijn moeder. Ik ben eigenlijk nooit écht begrepen. Daardoor had ik weinig vrienden. Zij gingen uit, ik kon dat niet. Ik ben mijn gevoel voor mentale pijn inmiddels verloren. Dat ik gevoelloos ben voor negativitet, zie ik wel weer als positief. Ik leef in de natuur, waar het decor voortdurend verandert. Prachtige landschappen zonder straling. Dat houdt me staande. Nu lig ik op bed, te creperen van de pijn.”


‘Door straling verandert je hartritme’
Cees van Doorn

„Ik heb nooit geweten dat ik elektrohypersensitief ben”, zegt Cees van Doorn, die een garage heeft in Woerden. Tot een klant van zijn garage hem er vorig jaar over vertelde. „Achteraf denk ik: ik heb dit al twintig jaar, sinds de opmars van de gsm. Door straling verandert je hartritme, je warmt op. Ik ben stralingsbronnen gaan weghalen. Mijn telefoon zet ik nog maar een paar keer per dag aan, voor het slapen trek ik de stekker van de wifi-router eruit. Geen hekserij of zo, nee, gewoon aan beginnen. En meten, dat is belangrijk. De wifi-router van mijn buren straalt erg veel, ze proberen er iets aan te doen. Tweehonderd meter van mijn huis staat een telefoonmast. Ik slaap nu niet meer aan de voorkant van het huis, maar aan de achterkant, zodat de straling kan worden afgeschermd door muren.

We worden eigenlijk gewoon ziek gemaakt door dingen die niet gezond zijn. Die telefoon is er vroeger gekomen voor noodoproepen, niet voor alle tierelantijntjes eromheen. Je kunt toch beter met elkaar een gesprek hebben dan aan de telefoon blèren wat er nog moet worden meegenomen bij de Jumbo? Jij gaat lopen bellen, maar je medemens belast je ook met de straling. In de bus, de trein, het wachtlokaal van het loket waar je moet wezen. Ik vind dat asociaal, net als roken in de gemeenschappelijke ruimte.

Ik ben zo opgeknapt. Mijn migraine is bijna weg. Nog steeds ben ik weleens moe, maar dat komt doordat je buiten ook in de straling loopt. Daar krijg ik een verschrikkelijke knauw van.”



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie