Getuigenis van een elektrogevoelige

Eind 1999 ben ik verhuisd naar een woning op het platteland. Ik had een fijne baan, een prachtige vrouw, twee kinderen van 2 1/2 jaar, de droom kon beginnen .... De droom? Mijn gezondheid is daarna alleen maar achteruit gegaan. Het begon met slapeloosheid op zondagavond. Ik zei tegen mezelf dat het kwam omdat ik maandag weer aan het werk moest. Vervolgens, zenuwen, spanningen, slechte concentratie, geen weerstand tegen stress, geen motivatie, gevoelens van paniek, pijn op de borst, duizeligheid, allergie voor geuren ... het gevoel nooit gelukkig te zijn, hoewel alle voorwaarden aanwezig waren. Dat paste helemaal niet bij mijn persoonlijkheid. Ik begreep er niks van.

Het jaar 2004 was rampzalig. Ik kon niet meer normaal slapen. Ik kon niet meer joggen. De aftakeling was begonnen. Mijn toestand werd onherstelbaar slechter. Ik zag me afstevenen op het Chronisch Vermoedheids Syndroom (CVS) of fibromyalgie. Ik bracht eindeloos veel bezoeken aan medici. Niets, geen enkel resultaat, behalve de diagnose van een zeer slechte slaap. De medici en psychologen wilden me laten geloven dat het probleem psychosomatisch was. Ik bleef overtuigd dat mijn probleem anders was en dat het een onbekende oorzaak had. Op een dag bemerkte ik dat mijn computer mij gejaagd maakte. Of ik hem nu voor mijn werk of voor mijn plezier gebruikte, ik wilde hem ver weg hebben.

Toen installeerde ik een draadloos WIFI-netwerk in mijn woning. Vanaf dat moment begreep ik dat mijn symptomen door elektromagnetische stress kwamen. Ik ging zoeken op internet en kwam talloze bronnen van elektromagnetische vervuiling tegen, DECT-telefoons, alarminstallaties. Ik heb ze allemaal aangeschaft in de laatste vijf jaar, sinds mijn verhuizing. Ik heb ze allemaal weggedaan. Mijn gezondheid werd iets beter, maar nog niet goed. Ik besloot op een ander adres te gaan slapen. Toen werden mijn nachten veel beter. Mijn slaapstoornissen minder frequent en rustiger. Thuis, na normaal inslapen, werd ik plotseling wakker met gevoelens van paniek en duizeligheid. Ik kon dan onmogelijk weer inslappen. Op het andere adres kon ik mij ontspannen en weer inslapen.

Thuis was er blijkbaar een bron van elektromagnetische straling die ik niet kon verwijderen. Eind 2003 heeft een mobiele provider een zendmast geplaatst op 250 meter afstand van mijn woning. Ik heb een kooi van Faraday gebouwd om mijn bed, om mij te beschermen. Overdag droeg ik een beschermende pet. De geschiedenis van die pet is ongelofelijk. Ik zat ziek thuis in een stoel en kon niet doen wat nodig was. Elke keer ging ik naar buiten, weer naar binnen, werd duizelig, kreeg hoofdpijn. Ik kon niets doen dan gaan liggen en wachten wat zou gebeuren. Op een dag heb ik mijn hoofd met aluminiumfolie bedekt onder een pet. Een kwartier later voelde ik me beter. Ik heb een beschermende pet besteld via internet en ik zet hem niet meer af.

Ik heb de pet zelfs meegenomen naar mijn werk. In het begin van de middag kon ik me niet concentreren. Ik moest dezelfde zin tien keer lezen om hem te begrijpen. Ik zette de pet op en vijf minuten later kon ik me weer concentreren. Ik heb stukje bij beetje geleerd mijn blootstelling aan de straling te beheren. Mijn nachten werden veel beter en ik leed minder aan slapeloosheid. De slapeloosheid kwam nog terug in bepaalde situaties, na zwaar intellectueel werk, na blootstelling aan rook van sigaren, sigaretten of barbecue, als ik mijn auto schoonmaakte.

De straling in mijn woning is gemeten. De maximale sterkte in mijn slaapkamer was 0,17 V/m. De vermogensdichtheid in mijn kooi van Faraday verschilde 25 dB, was dus honderd maal minder.

Enzovoort.

Zie hier hoe het verder ging (in het Frans) electrosensible.hautetfort.com/ .



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie