Ziekenhuisbezoek: een probleem

Bron: Kopie van een brief van een lezer naar een ziekenhuis
4 aug. 2016

IJsselland ziekenhuis
t.a.v. Directie
Prins Constantijnweg 2
2906 ZC Capelle a/d IJssel

Geachte meneer, mevrouw,

Ik was laatst genoodzaakt het IJsselland ziekenhuis te bezoeken. Op zondag 17 juli j.l. is bij de huisartsenpost geconstateerd dat ik mogelijk galstenen zou hebben. De dienstdoende huisarts heeft mij direct naar het IJsselland ziekenhuis doorverwezen.

Sinds februari 2012 ben ik gevoelig geworden voor elektromagnetische velden. In de praktijk komt het erop neer dat ik veel pijn krijg in ruimten waar veel straling is (als gevolg van draadloze apparatuur zoals wifi, decttelefoons, smartphones e.a.) en daarmee samenhangende vuile stroom op het stroomnet. Ik heb dan ook veel pijn gehad in het uur dat ik daar moest zijn. Het was feitelijk niet te doen voor mij en wilde ik het liefste direct vertrekken. Omdat ik perse wilde weten of de chirurg dezelfde mening toegedaan was als de huisarts van de huisartsenpost heb ik mezelf verbeten en gewacht tot de chirurg langs gekomen was. Het heeft alles bij elkaar zo'n uurtje geduurd, maar was voor mij teveel van het verkeerde.

Ik wil u dringend verzoeken om voorzieningen te gaan treffen voor elektrohypersensitieve mensen in uw ziekenhuis. Dat betekent spreekkamers creëren die stralingsvrij gemaakt zijn, waar dus geen enkel hoogfrequent signaal binnen kan komen. In de tweede plaats mogen in dit soort ruimten op geen enkele wijze draadloze apparatuur gebruikt worden, dus ook geen smartphones mee. In de derde plaats zou ook de stroom gesaneerd moeten worden zodat vuile stroom zoveel mogelijk terug wordt gedrongen.

Er zijn veel meer mensen die niet in ziekenhuizen kunnen komen omdat zij elektrohypersensitief zijn. Er is in Nederland dringend behoefte aan technisch aangepaste spreekkamers en behandelruimten zodat onderzoek en behandeling mogelijk wordt. Dit kan heel goed gerealiseerd worden door in Nederland werkzame bouwbiologen die werken volgens de Duitse bouwbiologische richtlijnen SBM 2008.

Informatie over elektrohypersensitiviteit:

Dr. M.Havas (Canada)
www.magdahavas.org/ en www.magdahavas.com/

Dr. W.J. Rea (V.S.) Artikelen/10108/medical_pioneer_writes_a_history_of_environmental_hypersensitivities

Dr. D. Belpomme (Frankrijk)
www.ehs-mcs.org/en/

Dr. J. Mutter (Duitsland)
www.detoxklinik.de/

U kunt ook contact met mij opnemen indien u verdere informatie wenst over elektrohypersensitiviteit of over in Nederland werkzame bouwbiologen.

In afwachting van uw reactie,


……………….
Bijlage 1.
Artikelen/10108/medical_pioneer_writes_a_history_of_environmental_hypersensitivities
Medical pioneer writes a history of environmental hypersensitivities
dinsdag, 02 augustus 2016 - Dossier: Algemeen
Bron: www.mast-victims.org/index.php?content=news&action=view&type=newsitem&id=7173
1 aug. 2016

Medical pioneer writes a history of environmental hypersensitivities

Canada
Created: 1 Aug 2016
Errors in diagnosis and treatment of diseases are common in physicians ignoring the principles of environmental medicine - They should be aware that various tests developed since the early 1980s “take the guess work out of the diagnosis” of chemical and electrical and electromagnetic hypersensitivity, writes Dr William J Rea in a new paper published in Reviews on Environmental Health 1. A practising physician for 53 years, the American allergist, immunologist and thoracic surgeon has performed such tests on more than 30,000 patients in the last 35 years at the Environmental Health Center-Dallas (EHCD) he founded and still heads in Texas. These tests must be performed in controlled environments where the levels of biological, chemical and electromagnetic pollution has been reduced to a minimum using notably air filters, inert construction materials and copper shielding.

While food intolerance was first described by Hippocrates more than 2,000 years ago, microwave illness (known today as electromagnetic hypersensitivity) was only first described in 1932 by Dr Erwin Schliephake who diagnosed patients overexposed to AM radiofrequencies; and American allergist Theron Randolph first described chemical hypersensitivity in 1962 based on tests performed in a controlled environment.

Dr Rea’s article explains principles such as total body pollutant load and masking of sensitivities by the general adaptation syndrome first described by University of Montreal endocrinologist Hans Selye, the first scientist to demonstrate the existence of biological stress. Biochemical individuality, the switch phenomenon (symptom variation), bipolar responses, spreading reactions to other organs, and nerve as well as head injury leading to hypersensitivity are the other principles discussed. Out of up to 3,000 psychological profiles performed by psychologists Butler and Didriksen at the University of North Texas on chemically sensitive patients, about “2,000 showed brain injury, not psychological conditions”.

Buildings and rooms free of offgassing materials and electromagnetic fields (EMFs) are key to diagnosing and treating environmental hypersensitivities. “Clean living accounts for 60-75% of treatment”, writes Dr Rea. At a conference on environmental hypersensitivities last year in Brussels, he once saw a patient return to the EHCD two decades after he had successfully treated her: “She got cocky and returned to her old toxic lifestyle.”

He explains in the article abstract: “The clinician has to use less-polluted water and organic food with individual challenges for testing, including dust, mold, pesticide, natural gas, formaldehyde, particulates, and EMF testing, which needs to be performed in less-polluted copper-screened rooms. The challenge tests for proof of chemical sensitivity include inhaled toxics within a clean booth that is chemical- and particulate-free at ambient doses in parts per million (ppm) or parts per billion (ppb). Individual foods, both organic and commercial (that are contaminated with herbicides and pesticides), are used orally. Water testing and intradermal testing are performed in a less-polluted, controlled environment. These include specific dose injections of molds, dust, and pollen that are preservative-free, individual organic foods, and individual chemicals, i.e. methane, ethane, propane, butane, hexane, formaldehyde, ethanol, car exhaust, jet fuel exhaust, and prosthetic implants (metal plates, pacemakers, mesh, etc.). Normal saline is used as a placebo. EMF testing is performed in a copper-screened room using a frequency generator. In our experience, 80% of the EMF-sensitive patients had chemical sensitivity when studied under less-polluted conditions for particulates, controlled natural gas, pesticides, and chemicals like formaldehyde.”

Besides blood and urine analysis, Dr Rea and other members of the American Academy of Environmental Medicine perform various other tests: brain SPECT scans detecting brain toxicity, heart rate variability and pupillography measuring autonomic nervous system disturbances, infrared thermography, nutrient levels showing abnormal detoxification mechanisms, various immune modulation tests and breath analysis.

This article should be read by all physicians and health care practitioners.

References
1. History of chemical sensitivity and diagnosis, Rev Environ Health 2016, DOI: 10.1515/reveh-2015-0021

Review by André Fauteux, Editor of La Maison du 21e siècle (21st-century Housing) magazine


The source articles:
maisonsaine.ca/sante-et-securite/hypersensibilite/medical-pioneer-writes-a-history-of-environmental-hypersensitivities.html
and
www.degruyter.com/view/j/reveh.ahead-of-print/reveh-2015-0021/reveh-2015-0021.xm .



Lees verder in de categorie Verhalen | Terug naar homepage | Lees de introductie