Brief met klacht naar de Nationale Ombudsman

Een lezer stuurde ons de volgende informatie met delen uit een brief die naar de Nationale Ombudsman gestuurd is. Vanwege de relevante argumenten hier opgenomen.

Klacht naar Ombudsman
Op 30 maart 2016 is een klacht ingediend bij de Nationale Ombudsman door een elektrogevoelig persoon.
De klacht vermeldt 3 acties die zijn ondernomen richting de overheid die niet naar behoren zijn afgehandeld.

De eerste actie was een brief naar een GGD.
Daarover meldt de klacht het volgende:

In deze afhandeling zijn mijns inziens de volgende behoorlijkheidsnormen genegeerd;

- Mijn grondrechten, zoals het recht op onaantastbaarheid van het lichaam, recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer, recht op persoonlijke vrijheid en het recht op gezondheid, werden niet gerespecteerd.

- Er was geen sprake van een fatsoenlijke bejegening. De aanvankelijke hulpvaardigheid eindigde abrupt omdat de instantie die zou meten niet meer met de GGD samenwerkt. Helaas is er door de onvrijwillige blootstelling aan EMV alleen maar sprake van een voortdurende verslechtering van mijn gezondheid.

- Er is geen maatwerk geleverd. In het bovengenoemde Kennisbericht wordt gesteld dat elektrogevoeligen gezondheidsklachten melden bij blootstelling aan EMV ver beneden de huidige blootstellingslimieten. De suggestie dat een meting met de geldende limieten een oplossing zou zijn is dus onjuist. De GGD, als één van de deelnemende partijen van het Kennisplatform, had hiervan op de hoogte moeten zijn.

- Er was geen sprake van samenwerking. De GGD verschuilde zich achter een beperkte taakstelling en liet mij aan mijn lot over.



De tweede actie was een brief naar de gemeente die in het geheel niet beantwoord werd.

De derde actie was het mede ondertekenen van de petitie voor het behoud van Stralingsarme (witte) Zones. Deze petitie is echter niet behandeld in het debat over mobiele bereikbaarheid.



Tenslotte maak ik u attent op het feit dat er sprake is van belangenverstrengeling bij officiële instanties in de informatievoorziening over de risico’s van EMV.

Ik geef u een paar voorbeelden:

- Het Ministerie van Economische Zaken geeft via het Antennebureau voorlichting, maar heeft er tevens belang bij dat de lucratieve veilingen van zendfrequenties voor telecommunicatiebedrijven, waarmee de Rijksoverheid miljarden heeft verdiend, doorgaan. Overigens heeft dit Ministerie geen expertise in huis om te kunnen adviseren over de volksgezondheid.

- Ook het Agentschap Telecom, dat uitvoerder en toezichthouder is van de wet- en regelgeving op het gebied van telecommunicatie, valt onder het Ministerie van Economische Zaken.

- De Gezondheidsraad, die claimt een onafhankelijk adviesorgaan te zijn voor de overheid en met een commissie die adviseert over de risico’s van EMV, geeft toe dat de leden belanghebbenden kunnen zijn. De enige die hier inzage in heeft is de voorzitter van de betreffende commissie en deze besluit zelfstandig of de belangenverstrengeling een probleem vormt of niet.


Naast mijn eigen acties zijn er diverse personen en organisaties geweest die deze problematiek aanhangig hebben gemaakt bij overheidsinstanties.

Drie voorbeelden daarvan zijn;

1. Open brief naar alle burgemeester in Nederland met het verzoek om hulp te bieden aan elektrogevoeligen.

2. E-mails verstuurd naar Kamerleden omdat diverse elektrogevoeligen uit wanhoop waren overgegaan tot zelfdoding.

3. Open brief naar drie ministeries, ondertekend door tientallen artsen, met het verzoek om het ALARA (As Low As Reasonably Achievable) principe te hanteren bij blootstelling aan EMV.



Lees verder in de categorie Reacties | Terug naar homepage | Lees de introductie