Birgit Stöcker over 'elektrogevoeligheid'

PDF: www.fgf.de/fup/themen/inhalte-themenforum/NL_02-05/Elektrosensibilitaet_Elektrosensivitaet_02-05d.pdf

Een artikel in de Newsletter van de FGF, Forschungsgemeinschaft Funk. Dat is een Duitse organisatie die zich bezighoudt met serieus wetenschappelijk onderzoek naar de biologische werking van elektromagnetische velden op mens en milieu.

Het artikel (Newsletter 2 van 2005, blz. 22 - 25) gaat over elektrogevoeligheid als stresssyndroom. Vertaling:

(blz. 23 halverwege rechts) .... Aan de andere kant worden steeds weer mensen geciteerd, die van zichzelf beweren, dat ze 'elektrogevoelig' zijn, dat wil zeggen elektromagnetische velden kunnen 'voelen' en deels ook onder de werking ervan lijden. Er zijn verscheidene studies en onderzoeken gedaan, waarbij getracht is die beweringen te staven. Een interessant thema - voor de betrokkenen naar eigen zeggen meestal veel ellende. Voor ons genoeg reden om het in de Newsletter te bespreken en navraag te doen bij een vakvrouw, dr. Birgit Stöcker van de 'Verein für Elektrosensibele' in München, die sinds 1989 bestaat en die tot nu toe zo'n 3000 betrokkenen advies heeft gegeven en gedeeltelijk begeleid heeft. Zij bericht uit eigen ervaring - na 15 jaar werken met 'elektrogevoeligen' en op basis van een omvangrijke kennis door studie van literatuur en verschillende onderzoeken met medici en milieulaboratoria, ministeries, ambtenaren, politici en wetenschappers. Zij geeft hierna haar mening over het thema.

(blz. 24) Naar de huidige stand van zaken beschouwt de 'Verein für Elektrosensibele' 'elektrogevoeligheid' (Engels: 'electrohypersensitivity', EHS) als een stress-syndroom, gekenmerkt door een hoge activiteit van de sympathicus, versterkt actiepotentieel, productie van stressfactoren (zoals vrije radikalen, adrenaline, noradrenaline, histamine, cholesterine en andere). Dat betekent, de vraag is niet 'hoe verwerkt een individu de elektromagnetische straling?', maar: 'hoe gaat de zieke respectievelijk gezonde met stress om?'.

Afhankelijk van de individuele tolerantie voor deze stressfactoren lijden de betrokkenen onder niet-specifieke symptomen, zoals duizeligheid, hoofdpijn, chronische vermoeidheid, slapeloosheid, aanvallen die lijken op de ziekte van Menière en zelfs epilepsie. Of ze klagen over een wisselende bloeddruk, ademnood, hartkloppingen of zelfs een hartinfarct. Omdat deze klachten na het uitzetten van de elektromagnetische bron volgens de betrokkenen over het algemeen verdwijnen, spreken we van een vroegtijdig waarschuwingssysteem van het lichaam, dat niet onderschat moet worden.

De diagnostiek van 'elektrogevoeligheid' is naar onze mening heel eenvoudig, want stressfactoren kunnen in het medisch laboratorium gemeten worden. Als het nodig is, kan door een in vivo of in vitro provicatie met elektromagnetische velden (bijvoorbeeld door een gesprek van vijftien minuten met een mobiele telefoon of dect-telefoon) het oorzakelijk verband tussen elektromagnetische velden en de productie van stressfactoren worden vastgesteld. Therapeutisch heeft de geneeskunde genoeg te bieden, bètablokkers, calciumremmers, calciumkanaalblokkers, anti-epileptica en de natuurgeneeskunde biedt vitamines, voedingssupplementen, homeopatische en andere middelen.

Als het stressfenomeen wordt verdrongen (eventueel ook door de elektromagnetische oorzaak) kan vroeg of laat schade ontstaan (Engels: 'electro-injuries'), die een belangrijk deel van de moderne beschavingsziekten vormen. Daarbij horen in het bijzonder veranderingen van het zenuw- en hormoonstelsel, effecten op hart en bloedsomloop, werking op de immuniteit, storingen van de eiwit-, vet-, koolhydraat- en mineralenstofwisseling, celvermeerdering (kanker) en genetische gevolgen. Een dergelijke zogenaamde 'stralingsziekte' is in het algemeen niet te herstellen, ze komt niet alleen voor bij 'elektrogevoeligen', maar ook zonder dat de belasting gevoeld wordt bij alle anderen in de samenleving.

Diagnostiek en therapie richten zich op de symptomen. De provocatie met elektromagnetische velden kan een oorzakelijk verband aantonen, bijvoorbeeld door meting van de bloeddrukwisselingen of de modulatie van het immuunsysteem. Duidelijkheid biedt echter alleen de gentest. Desondanks is de medische samenhang vaak moeilijk te herkennen, omdat bij milieu- en beschavingsziekten over het algemeen een synergie bestaat met veel andere belastingen. ....

Naar mijn mening is 'elektrosensitiviteit' (Engels: 'hypersensibility') een ander probleem, namelijk een sensorische storing in de zin van een versterkte waarneming van elektromagnetische velden. Dan is er reeds sprake van neurologische en neuropathische schade, bijvoorbeeld na een meningitis, borreliose of multiple sclerose; gevallen van een hersenstamsyndroom, een hersentumor of een doorgemaakte schedelbreuk.

Dan is als diagnostiek een omvangrijke neurologische check-up nodig, waarbij de sensitiviteit meestal onderdeel is van het ziektebeeld. Bij zulke patiënten moet van een in vivo provocatie afgezien worden. De therapie moet gericht zijn op de gediagnosticeerde ziekte. Kan geen genezing gevonden worden, dan kunnen de zenuwprikkels gedempt worden (bijvoorbeeld met Lexotanil).

Een nieuw fenomeen is de elektro-allergie (Engels: 'electro-allergy') die vooral bij jonge mensen voorkomt. Dan is in het algemeen geen sprake van een klassieke anamnese met een zich ontwikkelende milieuziekte (zoals intoxicatie met zware metalen, allergie, chemische gevoeligheid, elektrogevoeligheid en elektroschade). Hierbij reageren mensen op bepaalde frequenties waar ze hoofdzakelijk contact mee hadden, bijvoorbeeld van een bij voortduring gebruikte mobiele telefoon. Zij hebben dan meestal geen last van de computer of apparaten met een lage frequentie.

Het probleem van de elektrogevoeligheid toont aan, dat de biologische effecten in de laatste tientallen jaren geheel verkeerd ingeschat zijn. Door de toenemende technologisering, vooral door de invoering van de mobiele telefoon is beweging gekomen in de beoordeling van de gevolgen. Als men de wereldwijd duizenden studies indeelt naar deze vierdeling (elektrogevoeligheid, elektroschade, elektrosensitiviteit en elektro-allergie), dan ontstaat naar mijn mening een volledig logisch elektromagnetisch syndroom.



Lees verder in de categorie Onderzoeken | Terug naar homepage | Lees de introductie