In memoriam: Loetjoe Groen-de Galan, slachtoffer van de stralingsterreur, ook Lyme patiënt

3 april 2014

Dit in memoriam is geschreven door Frides Laméris, die vanaf half augustus 2013 eerst haar vertrouwenspersoon is geweest en vervolgens zes maanden als mantelzorger dagelijks met haar heeft opgetrokken.

In memoriam Loetjoe Groen-de Galan (Rotterdam 2-04- 1939 – Schipborg, 23-03-2014).

Op 23 maart 2014 is Loetjoe Groen-de Galan (74) overleden in het zomerhuisje dat zij tijdelijk had gehuurd in het Drentse dorpje Schipborg. Loetjoe werd hier op 9 september 2013 naar toe gebracht door de theoloog en stralingsactivist Frides Laméris nadat zij een dringende noodkreet had geslaakt in de geriatrische psychiatrische inrichting Zon en Schild in Amersfoort, waar men haar ten onrechte begin augustus 2013 via een IBS (inbewaringstelling en dwangverpleging) had opgeborgen. De crematie van Loetjoe heeft plaatsgevonden op 28 maart in Den Hull te Bilthoven. Tijdens de crematieplechtigheid stond boven op haar roodgeverfde kist een Boeddhabeeld als symbool voor de Vrede en Rust waar zij in de laatste voor haar zo moeilijke jaren zozeer naar verlangde. Velen van u zijn al op de hoogte van de elektrostress waardoor zij zo heftig werd geplaagd. Dit in combinatie met de gevolgen van de ziekte van Lyme waaraan zij ook sinds 2011 leed. In oktober 2012 verscheen er een interview met Loetjoe in de Telegraaf naar aanleiding van haar crepeersituatie in haar eigen huis in Baarn vanwege de straling (en de Lyme) onder de veelzeggende kop: Baarnse verandert door ‘elektrostress’ in een kasplantje. De Baarnsche Courant berichtte september 2013 over haar evacuatie als elektrovluchtelinge naar Drenthe en het Zuidlarens weekblad Oostermoer-Noordenveld interviewde haar enkele maanden later uitvoerig in haar stralingsarme verblijf in Schipborg. Het halve pagina grote artikel interview werd gepubliceerd onder de grote kop ELEKTROSTRESS, met daaronder de tekst “ik ga kapot van de straling “, vergezeld van een afbeelding van een forse UMTS-vakwerkmast, volhangen met talloze zenders.

Naast de gezondheidsklachten ten gevolge van straling en Lyme, leed Loetjoe ook aan de psychische en fysieke gevolgen van ernstig (ritueel) seksueel misbruik. Dat was een grote schaduw in haar leven in haar vroege jeugd. De arts die Loetjoe in Schipborg begeleidde concludeerde dan ook dat er een complexiteit van factoren was die tot haar huidige slechte gezondheidstoestand had geleid. Voor hem was de stralingsfactor weliswaar nieuw, maar hij beloofde zich daar wat in te gaan verdiepen aan de hand van een boek dat hij tijdens zijn eerste bezoek aan het zomerhuisje van Loetjoe had ontvangen. Dat boek, ‘De schaduwzijde van draadloze communicatie’, geschreven door Peter Gabriel Visser, somt ook de vele symptomen van elektrostress op waar Loetjoe last van had. Deze arts nam ook kennis van het feit dat Loetjoe tweemaal ten onrechte een IBS (bevel tot psychiatrische) dwangverpleging opgelegd had gekregen. Hoewel het niet de bedoeling is om binnen het kader van dit in memoriam dieper op deze onverkwikkelijke zaak in te gaan, is het misschien wel – ook voor andere elektrostressslachtoffers- van belang om te weten dat deze IBS- zaak nog postuum een politiek en juridisch staartje zal krijgen. Het nadere onderzoek hiernaar zal namelijk op gang worden gebracht door de Stichting Loetjoe Groen tegen zendmasten van mobiele telefonie. Dit is één van de drie op te richten stichtingen die Loetjoe als hartewens in haar testament heeft laten opnemen om zo haar strijd tegen het onmenselijke en foutieve beleid van telecom en overheid in dezen voort te kunnen zetten.

Veel mensen hebben Loetjoe pas leren kennen nadat de (bij terugblik) reeds jarenlange latente stralingsklachten zich in 2011 steeds heftiger begonnen te manifesteren. Zij veranderde hierdoor in een mum van tijd van een kwieke en vitale vrouw – die op haar zeventigste jaar nog Nederlandse les gaf aan allochtonen - in een zwaar getroffen patiënte die tot bijna niets meer in staat was. Zij bezocht talloze artsen, instituten en spaarde kosten nog moeite om er achter te komen wat haar vreemde klachten zou kunnen veroorzaken. Pas in 2012 ontdekte zij door te googelen het fenomeen (ernstige) gezondheidsklachten ten gevolge van elektromagnetische straling. ''Vervolgens ontdekte zij hoeveel zendmasten er rond haar huis gepositioneerd waren. Dat bleken er meer dan 10 te zijn, waaronder een heftig stralende C 2000-mast.'' Vooral het heftige bonken in haar hoofd dat in die periode begon, in combinatie met oa. tinnitus en brandende gewaarwordingen van de huid, waren voor haar ondraaglijk en maakten haar vaak wanhopig. Omdat bij de meeste artsen het fenomeen elektrostress en elektro(over)gevoeligheid niet of nauwelijks bekend is, ontmoette zij voor haar klachten over het algemeen geen of weinig begrip.

De totale ontkenning van de negatieve gezondheidseffecten van de draadloze microgolfstraling door de telecom, in onheilige eendracht met de Nederlandse overheid, deed Loetjoe beseffen dat het met het vertellen van de waarheid in Nederland door de overheid en belanghebbende bedrijfslobbies op dit vlak slecht is gesteld. Met genoegen las Loetjoe het boek van Prof. Bob Smalhout ‘Nederland is gek geworden’, waarin talloze staaltjes beschreven staan van ongehoorde, stupide en soms zelfs ronduit krankzinnige en criminele verrichtingen van Nederlandse overheidsvertegenwoordigers. In haar geval was bv een dergelijke rol weggelegd voor de onwetende vertegenwoordigers van de plaatselijke GGD die haar klachten niet serieus wensten te nemen en voor haar als elektrogevoelige persoon slechts een opname regelden in een stralingsrijk gesticht!

De dag dat dit korte en geenszins complete in memoriam wordt geschreven – 2 april 2014 – zou Loetjoe 75 jaar zijn geworden. Gelukkig maakt zij de volledige zo door de telecom in reclame bejubelde uitrol van 4G (‘Stralingsgekte niveau 4 ’) niet meer mee. Deze uitrol is namelijk een absolute horror voor al diegenen die elektrohypersensitief zijn en die steeds intenser lijden onder de nog steeds toenemende elektrosmog en de negatieve gezondheidseffecten daarvan. De Volkskrant toonde vorige week een foto waarop iemand met zijn handen in het haar boven op een zendmast zit. In iets betere tijden wilde Loetjoe zich nog graag als protest aan een UMTS-mast laten vastbinden. Op het einde van haar leven toen zij langzaam maar zeker verder wegkwijnde, was zij daar echter niet meer toe in staat. Wankelend op haar benen, zuchtend en steunend, verlangde zij meer en meer slechts naar de dood die een einde zou maken aan haar ellende. Haar diepe wens werd verhoord en op 23 maart overleed zij in haar slaap.

Van alle dingen die Loetjoe met ons deelde sprongen de klachten over de straling van draadloze apparatuur en zendmasten er uit. Ook haar hondjes werden daar slachtoffer van. Zelfs nog voordat hun baasje ziek werd, kregen haar honden al de meest vreemde gezondheidsklachten waarvan sommige hondjes niet genazen.
Helaas boden de plaatselijke overheid en zorgorganisaties in Baarn geen hulp en zorg aan deze in betere tijden zo bijzonder energieke, kwieke en intelligente vrouw, die rondlopend met haar talloze hondjes jarenlang onderdeel was van het Baarnse stadsgezicht. Haar honden speelde een belangrijke rol in haar leven. Tot op het laatste moment leefde zij in feite voor haar lievelingshondje de altijd vrolijke teckel Manis die na de crematie in Bilthoven op Loetjoes verzoek weer werd herenigd met zijn fokster.

Ik wil dit impressionistische in memoriam – graag afsluiten met een suggestief beeld. Dat beeld is: Loetjoe zittend op een twintig meter hoge UMTS vakwerkmast die volgehangen is met zenders. Op het ene moment zit zij daar gebogen met de handen in het haar en in gedachten verzonken op de mast. Op een ander moment staat zij rechtop en spreekt zij als een roepende in de woestijn de volksvertegenwoordigers van Nederland toe.

Mijn wens voor Loetjoe en haar stichtingen is dat haar stem alsnog mag worden gehoord en dat de slachtoffers van elektrostress recht zal worden gedaan in de vorm van reële hulp, emotioneel, moreel en financieel. De ontkenning van de negatieve gezondheidseffecten van elektromagnetische straling is een pure leugen die ten koste gaat van mensenlevens en de volksgezondheid. Aan deze stralingsontkenningsgekte moet spoedig een einde komen!


Loetjoe heeft het laatste jaar ook verschillende malen naar StopUMTS gemaild. Zij schreef ook dat haar situatie steeds meer ondraaglijk werd en dat zij van geen enkele officiële instantie hulp kreeg. In plaats daarvan werd ze opgesloten, zoals Frides beschreef. En zij is niet de enige EHS-er die gedwongen opgenomen is geweest.
We kunnen hier een vergelijking maken met sommige andere landen waar te lastige politieke tegenstanders als geestelijk gestoord werden opgesloten in een psychiatrische inrichting. De vergelijking gaat niet helemaal op maar ligt toch voor de hand.


Binnen één maand (maart 2014) is Loetjoe het derde slachtoffer van de voor extreem EHS personen ondraaglijke stralingsbelasting.
Zie:
Berichten%20Nederland/8160/in_memoriam_gert_jan_leerink .



Lees verder in de categorie Berichten Nederland | Terug naar homepage | Lees de introductie