Epidemioloog Luc Bonneux slaat weer wild om zich heen, nu in artsentijdschrift Medisch Contact. Upd.

Oorspronkelijk geplaatst 4 mei 2012
Updated met een door Medisch Contact geweigerde reactie van Dr. Hugo Schooneveld 8 juli 2012
Update met het commentaar van Beperk de Straling 9 juli 2012

Gerelateerde berichten:
Zie ons zoekvenster onder ''Bonneux'' voor overeenkomstige meldingen.

---------------------

Bron: Medisch Contact no. 18 d.d. 4 mei 2012

Elektrohypersensitiviteit is de veelgebruikte naam voor een syndroom dat de Wereldgezondheidsorganisatie ‘idiopathische overgevoeligheid voor omgevingsfactoren, toegeschreven aan elektromagnetische velden’ noemt (IEI-EMF, idiopathic environmental intolerance, attributed to electromagnetic fields). Elektrohypersensitiviteit suggereert iets dat niet is: deze ziekte bestaat niet.

Mensen kunnen niet overgevoelig zijn voor elektromagnetische velden (verder EMF geheten). Ook mensen die zich ‘elektrohypersensitief’ wanen (verder IEI genoemd) kunnen met geen mogelijkheid detecteren of ze al dan niet bestraald worden. Provocatie met elektromagnetische straling of schijnblootstelling toont dat er geen relatie is van de klachten met de blootstelling. Inbeelding zonder straling maakt ziek, straling zonder inbeelding doet niets. NMR-scans tonen hoe de pijncentra in de hersenen evengoed worden geactiveerd door echte als door schijnblootstelling.

De symptomen zijn reëel, maar worden niet veroorzaakt door straling. Zoals een placebo de verwachting vervult om symptomen kwijt te raken, vervult een nocebo de verwachting om symptomen te krijgen. De beschikbare evidence toont een forse dosis-responsrelatie met de attributie van de patiënt. Hoe meer deze is gefixeerd op de somatische diagnose, hoe ongeneeslijker. Iemand die beweert aan ‘elektrohypersensitiviteit’ te lijden, heeft een slechtere prognose dan iemand die dezelfde klachten heeft maar deze term niet gebruikt. Deelnemers aan provocatietesten die bereid zijn om te aanvaarden dat hun symptomen niet worden veroorzaakt door elektromagnetische straling, hebben een betere prognose dan deelnemers die de resultaten afwijzen (overigens een meerderheid). Cognitieve therapieën boeken behoorlijke resultaten bij mensen die willen werken aan hun ziekte (overigens een minderheid). Mensen die zich elektrohypersensitief noemen zijn daarentegen onbehandelbaar. Je kunt immers geen ziekte behandelen die niet bestaat.

IEI-EMF is een modeziekte. Incidentie en prevalentie van symptomen volgen de fobie van het jaar en het land. IEI-EMF is identiek aan de oudere en nu zowat verdwenen IEI die werd toegeschreven aan chemische stoffen, een vorige fobie uit de jaren tachtig en negentig. In Zweden heeft wel 10 procent van de mensen last van hun mobieltje. In Iran, waar je de mensen moet slaan voor ze hun mobieltje van hun oor houden, niemand. In Zweden kreeg wel 5 procent jeuk en irritatie van hun (oudere) beeldschermen, een elders niet veelvoorkomend symptoom. De IEI-EMF-‘epidemie’ wordt onderhouden door fobieën in een heksenmengsel van normvervaging. Weinig scrupuleuze onderzoekers voeren doelloos onderzoek om meer geld binnen te halen voor meer doelloos onderzoek. Het enige wat betrouwbaar valt aan te tonen, is dat je als epidemioloog je je leven lang kunt laten betalen voor zinloos onderzoek zonder enige fatsoenlijke hypothese of behoorlijk design.

De sensatiezuchtige media smullen van slecht onderzoek, hoe slechter hoe beter. Internetgekken met een missie vinden in het gebrek aan enig bewijs nog het meest overtuigende bewijs van een industrieel complot om de mensheid te vermoorden of toch minstens te steriliseren. Verachtelijk kwakzalverstuig dat vaart onder de naam ‘woonbioloog’ tracht zielenpoten allerhande dure metingen, testen en producten aan te smeren om hun woning weer ‘gezond’ te maken of zichzelf te beschermen tegen de ‘elektrosmog’. De overheid bevordert deze elektrofobie door met onzinnig onderzoek en brakke risicocommunicatie te suggereren dat varkens misschien toch kunnen vliegen. Ze doet helemaal niets tegen het onbeschaamde consumentenbedrog van de woonbiologiekwakzalvers, nochtans ook een niet mis te verstane aanbeveling van de Wereldgezondheidsorganisatie. Staat, artsen en onderzoekers laten deze patiënten zo in hun elektromagnetische sopje gaar koken. Ze doen geen spat om deze zwakke mensen te beschermen, maken het enkel erger. Preventie blijft een dode letter, als er niemand aan verdient.

Luc Bonneux is epidemioloog

Voor het origineel zie:
medischcontact.artsennet.nl/rubrieken-1/Alle-rubrieken-/Columns/Column/114465/Elektrohypersensitief.htm .

Opm. Stopumts;
Kwalijk dat een gerenommeerd artsentijdschrift zonder verdere achtergrondinformatie ruim baan geeft aan de ongefundeerde vuilspuiterij van Bonneux. Zijn beweringen (Iran, cognitieve therapie) hoeven klaarblijkelijk niet door onderzoek gestaafd te worden.

De onhoudbaarheid van Bonneux' beweringen blijkt al in het begin van zijn betoog waar hij stelt dat:
''Ook mensen die zich ‘elektrohypersensitief’ wanen (verder IEI genoemd) kunnen met geen mogelijkheid detecteren of ze al dan niet bestraald worden. Provocatie met elektromagnetische straling of schijnblootstelling toont dat er geen relatie is van de klachten met de blootstelling.''
Alsof Bonneux als epidemioloog niet weet dat de mogelijkheid om een stof te detecteren niets zegt over de schadelijkheid van een stof. Als dat verband er wel zou zijn zouden er wel minder slachtoffers van koolmonoxide en asbest te betreuren zijn. Ook radioactiviteit is niet te detecteren, al hang je met je hoofd in de kernreactor.

Wij wensen Bonneux slechts een week wat EHS'ers ononderbroken moeten ondergaan; het schaamrood zal hem naar de kaken stijgen.

------------------------------

Aanvulling:

Op 8 juli 2012 ontving Stopumts de onderstaande reactie op het artikel van Bonneux, door Dr. Hugo Schooneveld, voorzitter van de stichting EHS. De reactie werd door Medisch Contact geweigerd:

Antwoord op artikel van Luc Bonneux van 4 mei 2012 ‘Pinnekesdraad’

Ach, daar hebben we Bonneux weer met zijn opmerkelijk heldere afkeer van verschijnselen die hij als epidemioloog niet kan verklaren. Het zit zo. We zijn getuige van de nadelen van de voortgaande digitalisering van deze maatschappij waar sommigen met hun hypergevoelige gestel geen raad mee weten en stressverschijnselen gaan ontwikkelen. Heel normaal, een bekend fenomeen in de biologie van dieren onder stress. We worden allen overal blootgesteld aan een mix van elektromagnetische velden van een bijzondere soort waartegen ons organisme nog geen verdediging heeft kunnen opbouwen, althans niet in sommige mensen.

Het betreft digitale pulsen van elektronische apparatuur en van diverse zendersystemen in en buiten huis. Die gepulste velden hebben de eigenaardigheid processen in het lichaam op gang te brengen die leiden tot stresssymptomen die van persoon tot persoon verschillen. We hebben voor die prikkels geen receptoren, maar cellen en subcellulaire structuren kunnen daar wel degelijk op reageren, zoals blijkt uit vele laboratoriumexperimenten. Mensen kunnen velden inderdaad niet ‘voelen’ in de gewone betekenis van het woord, maar wel gewaar worden. Daar begint de verwarring in de kampen van strijders voor of tegen de opvatting dat sommige EMV schadelijk kunnen zijn voor sommigen.

Het is ongelofelijk dat dit interessante verschijnsel niet meer aandacht trekt van fundamenteel werkende wetenschappers. Ook dat ridiculiserende uitspraken in het kamp van tegenstanders de ontwikkelingen van ‘anti-biotechnologie’ zo remmen. In het veld dat zo braak komt te liggen grijpen allerlei charlatans als het ‘kwakzalverstuig’(sic) hun kans om hulpvragende mensen te bedienen met niet-werkende spullen en contrapties. De waarheid is simpel, zoals we vele malen hebben aangetoond: EMveld weg -> klacht weg! Probeer het maar eens zelf met wat buren die er niet helemaal gezond uitzien (1-3% van de bevolking).

Hecht niet teveel aan die proeven van Rubin c.s. die valselijk ‘aantonen’ dat mensen EMV niet kunnen voelen. Nee, natuurlijk niet; het gaat om het organisme als geheel dat op factoren reageert als EMV, synthetische geuren, ultralaag geluid en andere zaken waar we in onze studietijd nooit van hebt gedroomd en waartegen het lichaam nog geen verdediging heeft opgebouwd. Mensen met die hypergevoeligheid lenen zich niet voor proeven zoals die van de Engelsen waar ze ziek van worden. Die proeven deugen niet want de deelnemers zijn geselecteerd op ongevoeligheid voor EMV. Dat was sowieso de opzet daarvan. Misschien niet toevallig dat die experimenten deels gefinancierd waren door telecomindustrie die onze berichten over EHS onwelgevallig zijn. Daar is Bonneux mooi ingetrapt!

Hugo Schooneveld
Voorzitter Stichting elektrohypersensitiviteit
hugo.schooneveld@stichtingehs.nl

-------------------------------------

Op 9 juli 2012 ontving de redactie ook het commentaar van Beperk de Straling op het artikel van Bonneux:

''Is het fenomeen elektrogevoeligheid dan zo ver gezocht? Eigenlijk niet. Van sommige dieren zoals vogels en bijen is geweten dat ze over een goed functionerend en uiterst gevoelig ‘elektroreceptief systeem’ beschikken, waardoor ze het (zeer zwakke) magnetische veld van de aarde kunnen waarnemen om zich op basis hiervan te oriënteren. Dit elektroreceptief (of magnetosensorisch) vermogen berust op de aanwezigheid van ‘magnetiet’ in de weefsels; een sterk geleidend mineraal dat in zeer grote mate in staat is om elektromagnetische straling te absorberen en te geleiden.

Als men dan weet dat ook de mens afstamt van een diersoort met een sterk ontwikkeld elektroreceptief systeem (cfr. studie van Modrell et al. gepubliceerd in Nature vorig jaar) en dat de menselijke hersenen royaal zijn voorzien van magnetiet, is het dan zo verbazingwekkend dat mensen gevoelig kunnen zijn voor elektromagnetische velden?

Meer informatie over het magnetosensorisch vermogen van de mens:
www.beperkdestraling.org/index.php?option=com_content&view=article&id=498 .



Lees verder in de categorie Berichten Nederland | Terug naar homepage | Lees de introductie