Uit de Standaard: 'Slimme meters zijn geen recht maar een plicht'

Bron: De Standaard

Slimme meters zijn geen recht maar een plicht

Waarom zou een bedrijf zomaar, zonder mijn toestemming, toegang moeten krijgen tot mijn verbruiksgegevens, vraagt MARC REUGEBRINK zich af.

Ik durf er bijna niet over te beginnen. Er zijn de wreedheden in Syrië bijvoorbeeld. De indignados worden in Spanje weer eens van de straat geknuppeld. Er is honger in Griekenland. En wie de tv-debatten over de gemeenteraadsverkiezingen een beetje volgt, heeft de indruk dat het enige plekje op aarde dat er werkelijk toe doet, 't Schoon Verdiep in Antwerpen is. Vandaar mijn schroom. Het gaat maar om mijn straat, om mijn buurt in mijn stad, Gent.

Die straat is voor de zoveelste keer in een paar maanden opengelegd. Naarstig gravende mannen bij bonkende radio's vanaf half acht 's ochtends. Eerst werden er nieuwe leidingen gelegd. Dat zoiets af en toe moet, begrijp ik. Ik behoor niet tot het contingent burgers dat bij de eerste de beste losse stoeptegel een sms stuurt naar onze immer pal en paraat staande burgervader.

Daniël Termont is vooral bezig met het beantwoorden van (niet zelden) futiele klachten, zo was mijn indruk toen ik hem in een programma van Martin Heylen uren in de weer zag met zijn blackberry. Zo'n klagende burger wil ik niet zijn, zelfs niet als ik om de haverklap rubberlaarzen aan moet om mijn huis uit te kunnen.

Toch wekte de zoveelste invasie van werklui deze week mijn wrevel. Vorig jaar kreeg ik een door onder andere burgemeester Termont ondertekende brief waarin juichend werd gemeld dat onze wijk door Eandis was uitverkoren voor een proefproject rond ‘slimme meters' (DS 26 september). Het stadsbestuur deed ‘een warme oproep om aan dit onderzoeksproject mee te werken', las ik. ‘Zo staat u als inwoner van Gent mee aan de wieg van het energieverhaal van de toekomst.'

Bij zoiets ben ik meteen op mijn qui-vive. Eandis is uiteindelijk een commercieel bedrijf, voor 30 procent in handen van Electrabel. Dankzij die slimme meters kan dat bedrijf, zonder dat ik er weet van heb, in mijn huis binnenkijken. Uiteraard wordt dat verkocht als iets heel handigs. Ik hoef nooit meer een medewerker binnen te laten om de meterstanden op te nemen. De medewerkers die ik in het verleden binnenliet, kon ik wel nog zelf controleren – en soms was dat niet ten onrechte. Men vergiste zich wel eens in een nul of een komma.

Het lot

Maar behalve als handig, worden die meters vooral verkocht als onoverkomelijk, als het Lot zelve. Dit is eigenlijk helemaal geen proefproject, zo begreep ik uit de met de brief meegestuurde folder. De uitkomst staat al vast. Het is de enige mogelijkheid om ‘de grote uitdagingen' waarvoor ‘het energielandschap' staat, het hoofd te bieden.

Zo wordt zelfs de suggestie gewekt dat de plaatsing van een slimme meter een gunst is. Ze gaan dat namelijk helemaal gratis doen. En, zo zei de medewerker van Eandis die een aantal weken na de brief langskwam voor een ‘voorbereidend bezoek' (ook gratis): u moet zich wel realiseren dat als u weigert u straks 800 euro kwijt bent voor de verplichte plaatsing. Want die plaatsing komt er. Na de bij voorbaat geslaagde proef.

Ik besloot aan de warme oproep van de burgemeester geen gehoor te geven en zei: ‘nee, dank u' tegen de medewerker van Eandis. Hij nam er hoofdschuddend nota van. Kous af. Hier ten huize staan alleen domme meters die na mijn intelligente tussenkomst de gewenste resultaten opleveren.

Totdat op vrijdagochtend vriendelijke werklui van de onderaannemer en uiteindelijk iemand van Eandis zelf bij de meterkast in mijn slaapkamer stonden. Ik wil niet, zei ik. U zult moeten, zei de man van Eandis. Hij schermde met Europa. Hij schermde met wetten die al aangenomen zouden zijn (onjuist: minister Freya Van den Bossche loopt niet hoog op met het project). Hij schermde maar wat. Hij zei ook: als u die meter niet installeert zult u zonder stroom gezet worden. Imponeergedrag waar ik waarschijnlijk wat minder gevoelig voor ben dan, bijvoorbeeld, mijn bejaarde buren verderop in de straat, of sommige allochtone gezinnen die het Nederlands niet beheersen.

Er zijn ergere dingen, ik zei het al. Maar op het moment dat ‘een warme oproep' verandert in een bevel om mee te werken, gaan er bij mij toch wat rode lichtjes branden. Totdat Eandis de stroom afsluit, natuurlijk. Het is maar één voorbeeld van de wijze waarop men met burgers meent om te kunnen gaan: als louter consumenten wier verbruik en stoelgang elders afgelezen en berekend kunnen worden. En dat in verkiezingstijd. Nu nog wachten totdat Volksgezondheid in het kader van de verhoging van het algehele veiligheidsgevoel in samenwerking met GlaxoSmithKline een warme oproep tot ons richt om in het kader van een proefproject verplicht pilletjes te slikken die ons rustig houden.

Zie voor het originele bericht: www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120930_00317032 . en meer op de website van de schrijver: reugebrink.skynetblogs.be/ .

Lees verder in de categorie Berichten Belgie | Terug naar homepage | Lees de introductie