Ode aan het offline zijn

Bron: decorrespondent.nl/2792/Ode-aan-het-offline-zijn/212644605536-8372b26b .

Vorige zomer wilde ik de Cambrian Way wandelen, een trektocht van drie weken door Wales. Maar een week na mijn vertrek stond ik alweer in Brussel-Zuid. Ik had er niks aan gevonden. Uitgeregend? Nee, er woedde juist een hittegolf in Wales. Eten niet te vreten? Ik had me op het ergste voorbereid en kon dus wel leven met diepgevroren erwtjes bij plus dertig. Landschap monotoon? Het mooiste moest nog komen, maar de Llanthony Abbey, meermaals geschilderd door Turner, was prachtig in het avondlicht. Wat dan wel?

Het was de eerste maal dat ik op reis ging met een smartphone.

Ik had het ding een halfjaar eerder gekocht en het leek me wel praktisch om onderweg B&Bs, bustijden of buienradars te kunnen checken. Bovendien moest ik dan geen fototoestel meenemen: dat scheelde toch algauw weer driehonderd gram.

Nou, niet dus. Ik werd er niet lichter van, maar zwaarder. Lag ik 's avonds in mijn tent, ging ik lezen wat mijn vrienden allemaal op Facebook hadden gedeeld. In plaats van het aloude en door mij diepbeminde bestuderen der stafkaarten, gaf ik mij over aan uitvoerig chatten met halve bekenden waarin ik weer uitblonk in geweldige oneliners en hilarische commentaren, want met mij kan je lachen, zeg. Tsjongejonge.

Maar toen ik daarna in mijn slaapzak kroop, voelde ik niet de zalige vermoeidheid van een dag stappen in de natuur, maar een vreemd soort opwinding, alsof achter mijn borstbeen, dichtbij mijn maag, ononderbroken een waxinelichtje flakkerde, zo eentje op batterijen.

Ik was niet in Wales, ik was in mijn scherm. Ik was overal en nergens. Misschien is dat wel de ellende van het permanente online zijn: je bent nooit meer echt ergens. Alles wordt hier. Je wordt uitgerafeld tot er een dun laagje van jezelf over grote delen van Europa en verder gespannen ligt.

En het rare was: ik kon er niets aan doen. Hoewel ik doorgaans behoorlijk tot zeer gedisciplineerd in het leven sta, lukte het mij dit keer niet dat idiote smartphonegebruik aan banden te leggen. Ik had vakantie, ik was alleen en ik was online: een dodelijke combinatie. Het voelde te prettig, die eindeloze stroom aan hartelijke berichten. Het was erger dan een televisiescherm in een wachtzaal: ik kon niet niet kijken.

Dit is slechts het begin, voor het volledige verhaal zie bovenstaande link



Lees verder in de categorie Artikelen | Terug naar homepage | Lees de introductie