Gedwongen opname EHS patiënt in psychiatrische kliniek. Dramatisch falende EHS-opvang.

Geplaatst 14 febr. 2012. Update met gewijzigd redactioneel 6 maart 2012.

Van de redactie:
Leest u onderstaand het verslag van de gedwongen opname van Karen van Loon in een psychiatrische kliniek. Over de volslagen onwetendheid van medici over de aandoening EHS.

Verantwoordelijkheid.
Verantwoordelijk voor deze wantoestanden zijn al degenen die ontkennen dat elektromagnetische velden op sommige mensen een desastreuze uitwerking kunnen hebben.
Die verantwoordelijkheid ligt onder andere bij het Kennisplatform EMV, spreekbuis namens zowel de betrokken Nederlandse overheidsinstellingen als TNO en KEMA. Het Kennisplatform leunt bij haar kennisberichten niet uitsluitend maar helaas in grote mate op de halsstarrige opstelling van de CIe. EMV van de Gezondheidsraad. Het Kennisplatform dient duidelijk afstand te nemen van de opvatting van de Gezondheidsraad dat mensen niet ziek worden van hoogfrequente straling zolang deze onder de emissienormen blijft.
Eveneens verantwoordelijk zijn de providers, GGD en het Antennebureau die stralingsslachtoffers bij voorkeur weg zouden willen zetten als psychisch gestoord.

Rol van het Kennisplatform Elektromagnetische Velden.
Het is de morele plicht van het Kennisplatform EMV om de medische wereld zo spoedig mogelijk zo niet onmiddellijk te voorzien van adequate en eerlijke informatie over elektro-overgevoeligheid, een informatievoorziening waartoe het Europees Parlement al in april 2009 heeft opgeroepen!
Medici dienen van overheidswege informatie te krijgen dat een groep mensen totaal overgevoelig en allergisch geworden is door en voor de draadloze technologie. Een dergelijke erkenning van de problematiek zou de psychische belasting op deze groep elektrogevoeligen duidelijk doen afnemen. Zolang het Kennisplatform dit echter nalaat blijft zij medeverantwoordelijk voor onderstaande dramatische wantoestanden.
Redactie.

------------------------------------------

VERSLAG VAN DE GEDWONGEN OPNAME VAN KAREN VAN LOON

Op vrijdag 10 februari 2012 werd Karen in Woold (Winterwijk) door 2 agenten met geweld gearresteerd en afgevoerd naar het politiebureau in Winterswijk. Omdat haar moeder Elaine dat niet accepteerde, werd deze met fysiek geweld van haar dochter losgemaakt, waarbij zij blauwe plekken opliep.
De gedwongen opname was in werking gezet door de plaatselijke huisarts, naar aanleiding van een bezorgd telefoontje van Karen’s vader over de slechte conditie van moeder Elaine. Volgens zeggen van de huisarts was er sprake van een communicatiefout met het crisisteam.

Karen werd afgevoerd naar het politiebureau van Winterswijk en daar ondervraagd door een psychiater. Vrees voor suïcide was de basis voor het gesprek.
Zodra Karen haar aandoening EHS ter sprake was, weigerde de psychiater daar op in te gaan. Een verzoek van Karen om op de computer even te googelen naar EHS ter informatie, werd hooghartig afgewezen. Geïrriteerd wees de psychiater elke verwijzing naar EHS van de hand.

Vervolgens werd Karen overgebracht naar het ziekenhuis van Winterswijk, waarbij Karen waarschuwde voor de consequenties daarvan voor haar EHS en CPLD in termen van schade, die ze daarbij zou oplopen. Ook dit werd van de hand gewezen.
In het ziekenhuis kreeg Karen heftige pijnen en verzocht om pijnstilling, die ze niet kreeg. Er werd haar beloofd dat ze contact met haar moeder zou mogen opnemen, maar die belofte werd niet nagekomen. Inmiddels was moeder Elaine met Karen’s medicatie naar het ziekenhuis gekomen en vroeg of ze Karen kon spreken, maar dat kon niet. Later kreeg Karen te horen, dat haar moeder vanwege haar verdriet Karen niet wilde spreken. Karen verzocht vervolgens mobiele telefoons en dect-telefoons uit te zetten, maar dat werd geweigerd. De betrokken psychiater sloot Karen op in een badkamer en ging expres bij haar zijn zakelijke telefoontjes afwikkelen ondanks Karen’s protest daartegen.

Daarna werd Karen met een ambulance naar Zevenaar gereden, omdat er in Winterwijk geen plaats was. Daar heeft ze de nacht doorgebracht in een kamer met zeer sterke spaarlampen (die weliswaar uit bleven), dect-telefoons, wifi’s, smartphones en heel veel sterke stroombronnen.
De hele nacht heeft Karen gegild van de pijn. Ze kreeg wederom geen pijnstilling, maar kreeg in plaats daarvan een kalmeringsmiddel aangeboden, dat ze weigerde omdat ze als apotheker weet dat dit niet werkt.

De volgende dag werd Karen wederom met een ambulance naar Apeldoorn gebracht, omdat de omstandigheden daar beter zouden zijn als in Zevenaar, hetgeen niet waar bleek. Deze rit heeft bij Karen zeer veel pijn veroorzaakt. In Apeldoorn werd ze opgesloten in een kamer met vloerverwarming, die gezien het koude weer niet kon worden uitgeschakeld.

Inmiddels had haar vader (Lex) telefonisch contact gehouden met zowel Zevenaar als Apeldoorn. Moeder Elaine was inmiddels teruggekeerd naar Megen, omdat werd gesteld dat wettelijk IBS (In Bewaring Stelling) was ingesteld en dinsdag pas een zitting zou plaats vinden bij Karen om deze te bevestigen, dan wel op te heffen.
In Megen was inmiddels ook zoon Niels gearriveerd.

In de tweede helft van de middag werd er vanuit Apeldoorn opgebeld door de dienstdoende psychiater van Apeldoorn. Deze had met Karen gesproken en wilde naar aanleiding daarvan spreken met de familie. Zij vroeg ons s’avonds naar Apeldoorn te komen voor een gesprek.

In dit gesprek, dat ook werd bijgewoond door een arts-stagiere, stelde de (dit keer bedachtzame vrouwelijke psychiater) dat ze twijfelde aan het directe suicide gevaar voor Karen. In het gesprek met het hele gezin taste ze zorgvuldig af of het verantwoord zou zijn, om Karen te laten gaan. Daarbij liet ze duidelijk meewegen dat de organisatie ter plekke niet in staat was Karen met haar complexe dieet eisen en medicatie op te vangen, waardoor wellicht nieuwe schade zou worden aangericht. Na het gesprek van ongeveer een half uur met alle gezinsleden, trok zij zich terug voor intern beraad.

Na ongeveer een half uur kwam ze terug en stelde dat ze bereid was de IBS op te heffen en Karen te laten gaan, op voorwaarde dat de familie garandeerde Karen te zullen weerhouden van suïcide pogingen. Deze garantie werd met name door Elaine gegeven. Daarop liet zij ons gaan en hebben we Karen en Elaine naar Woold (Winterswijk) teruggebracht.

Het is duidelijk dat GGnet absoluut niet in staat is om een dergelijke complexe situatie met respect voor de patiënt te hanteren. Karen heeft twee dagen lang niets te eten of te drinken gehad. De etenswaren, toegespitst op Karen’s dieet, konden niet ter plekke worden bereid. Karen’s medicatie, die Elaine in Winterwijk had gebracht, werd niet aan Karen verstrekt, omdat er niemand aanwezig was die kon beoordelen of dat wel verantwoord was. De helft van de medicatie werd in Zevenaar “vergeten” en moest later door de familie daar worden teruggehaald. Als Karen levensbedreigend afhankelijk was geweest van deze medicijnen, zou ze daar beslist aan zijn overleden door gebrek aan deskundigheid binnen de organisatie en de chaos in de coördinatie.
Het netto resultaat van deze actie is desastreus geweest voor Karen.

Zij heeft nu verbrandingspijn over haar hele lichaam. Een van haar ogen zit dicht door verbranding van het ooglid en ze heeft nu bloed in ontlasting en urine.
De artsen (met uitzondering van de psychiater in Apeldoorn), die met de mond hebben beleden te handelen uit zorg voor de patient en rekening houdend met een mogelijke aandoening EHS, blijken nu in werkelijkheid absoluut niet in EHS te geloven en Karen te beschouwen als een puur psychiatrische patient, die in feite moet worden “opgeborgen”.

Dit is een schande voor de Nederlandse medische wereld.

Lex van Loon
14 februari 2012



Lees verder in de categorie Artikelen | Terug naar homepage | Lees de introductie