Nieuw provocatieonderzoek wederom weggegooid geld

24 juli is er een nieuw wetenschappelijk onderzoek gepubliceerd in het blad Environmental Health Perspectives. Het onderzoek is hier te lezen: www.ehponline.org/docs/2007/10286/abstract.html (abstract) en www.ehponline.org/members/2007/10286/10286.pdf (full version).

Wetenschappers blijven het proberen: korte termijn provocatieonderzoek. Dat de uitslag bij voorbaat vaststaat, wordt blijkbaar keer op keer genegeerd. In korte termijn provocatieonderzoek wordt een groep mensen, meestal een groep “zelf-verklaarde electrogevoeligen” en een groep “normale” mensen, voor een zeer korte tijdsduur blootgesteld aan de straling van mobiele telefoons of basisstations (de antennes in zendmasten). De proefpersonen worden geacht binnen enkele minuten haarfijn te vertellen wat voor klachten ze krijgen en ook of de zender al dan niet aan staat. Zulk onderzoek zal nooit nuttige resultaten opleveren, net zoals er nooit uitsluitsel gekomen zou zijn over de schadelijkheid van asbest als men alleen dit soort korte termijn provocatieonderzoek gedaan zou hebben.

Stelt u het zich eens voor: u denkt last te ondervinden van electromagnetische straling, maar nagenoeg niemand in uw omgeving gelooft u. Uw arts verklaart u voor gek. U wilt al te graag aantonen dat uw klachten niet tussen de oren zitten, dus u besluit mee te doen aan een onderzoek, in de veronderstelling dat de geleerde wetenschappers een goede opzet bedacht hebben.

Met zweet in uw handen stapt u in de trein op weg naar het laboratorium waar het onderzoek uitgevoerd zal worden. U merkt dat u flink gespannen bent. Er hangt best veel van af: als u nu aan kunt tonen dat u echt last heeft van die straling, dan zullen anderen u eindelijk serieus nemen. Onderweg gaan er mobiel bellende mensen naast u zitten en er ontwikkelt zich een lichte hoofdpijn. U vraagt zich af of u nu last heeft van die mobiele telefoon of dat u gewoon gespannen bent voor het onderzoek.

Het onderzoek begint. U zit in een plastic stoeltje in een witte ruimte, waar u zich op zijn zachtst gezegd niet echt thuisvoelt. Een aantal antennes levert een extra bijdrage aan de gespannen sfeer. U wordt 5 minuten al dan niet bestraald en moet vervolgens aangeven of u dacht dat de zender aan of uit stond. Terwijl het onderzoek begint, heeft u echter nog steeds hoofdpijn van de treinreis en u hebt geen idee of het basisstation nu wel of niet straalt. Ineens verhevigt de hoofdpijn na 4 minuten in de onderzoeksruimte te zijn verbleven. Een minuut later is de eerste sessie afgerond. U krijgt twee minuten om bij te komen en dan start de volgende sessie van 5 minuten. U heeft inmiddels geen enkel idee meer wat u voelt en waardoor het komt, dus u gokt maar wat. Tijdens een van de sessies voelt u zich ineens toch wat ongemakkelijk en dat noteert u dan ook.

Een paar maanden later leest u in de krant de onderzoeksresultaten: “Bewijs: stralingsgevoeligheid zit tussen de oren” staat er in alle kranten. U pakt de wetenschappelijke publicatie erbij. In de kleine lettertjes onderaan leest u dat de “gevoelige” mensen zich wel significant vaker ongemakkelijk gingen voelen toen de UMTS-zender actief was, maar de wetenschappers hebben daar een mooie verklaring voor: het zou het gevolg zijn van de volgorde van de metingen.

Stelt u zich eens voor hoe u zich dan zou voelen..

------

Het is zeer spijtig dat mensen zich nog steeds hoopvol opgeven voor dit soort onderzoek. Men denkt even te kunnen “bewijzen” dat men daadwerkelijk last heeft van straling, terwijl men vergeet dat er ook nog zo iets bestaat als o.a. voorbelasting (de mobieltjes en WiFi in de trein), het naijleffect (biologische effecten zijn niet na 5 minuten uitgewerkt), de inwerktijd (het duurt even voordat de biologische effecten een drempelwaarde overschrijden en “voelbaar” worden) en het belangrijkste nog: hun eigen emotionele/psychische conditie. Zo’n laboratoriumopstelling lijkt in de verste verte niet op de vertrouwde woonkamer van de proefpersoon waar hij/zij rustig een boekje leest en waar hij/zij het feilloos ''voelt'' wanneer iemand zijn mobieltje vergeten is uit te doen. De steriele witte laboratoriumruimte roept eerder associaties op met een tandartskamer. De faalangst om de straling niet goed te kunnen voelen, heeft tevens een gigantische invloed.

De mens heeft geen zintuig om straling te “voelen”
Veel mensen zeggen dat ze straling kunnen “voelen” of dat ze “stralingsgevoelig” zijn. Dat is een illusie: een stralingszintuig bezit de mens niet. Wat die mensen voelen, zijn de gevolgen van de (inmiddels bewezen) biologische effecten die electromagnetische straling op mens (en dier en plant) heeft. De meeste mensen voelen er nagenoeg niets van, maar een kleine groep mensen beschikt in zijn/haar lichaam over exact de “juiste” condities waardoor de biologische effecten een kettingreactie uitlokken en zich uiteindelijk uiten in iets “voelbaars”. Straling kan invloed hebben op o.a. de klieren en hormonen, op het zenuwstelsel en op de hersenen. En die effecten, eenmaal “getriggerd” (wat ook even tijd nodig heeft), kunnen uren of zelfs dagen/weken voortduren. Om dan als wetenschappers voor te stellen om mensen in sessies van 5 minuten met ''maar liefst'' 2 minuten pauze bloot te stellen aan straling en dan van die mensen te verwachten dat ze precies aangeven wanneer ze bestraald worden en wanneer niet, is ongeveer gelijk aan het geloven dat Sinterklaas de 5e december werkelijk op miljoenen daken tegelijk zijn cadeautjes in de schoorsteen gooit. N.B. sessies van 50 minuten zijn in de praktijk niets beter dan de sessies van 5 minuten.

Rest de vraag: zijn die wetenschappers nou zo goedgelovig en doen ze veel te weinig vooronderzoek voor ze met zo’n onderzoeksopzet komen of spelen er misschien bepaalde belangen waardoor dit soort (tamelijk onzinnig) onderzoek voorrang krijgt? Voor bepaalde partijen is dit onderzoek verre van ''weggegooid geld''. De gechargeerde krantenkoppen (*1): “Stralingsgevoeligheid zit tussen de oren” hebben ondertussen een niet te negeren uitwerking.

(*1) ''Phone mast allergy 'in the mind'''
news.bbc.co.uk/2/hi/health/6914492.stm

Stopumts, 25 juli 2007
.



Lees verder in de categorie Artikelen | Terug naar homepage | Lees de introductie